|
"Broken Arrow" is niet eens het ruwste voorbeeld: Winnie Sorgdrager zou eens door Henk ten Berge
Ze kan en hoeft daar natuurlijk niet in te grijpen.De mensen gaan er bewust en vrijwillig heen en betalen er nog voor ook. Er is wel een vaag soort Jeugdkeuring, maar die heeft slechts een adviserende betekenis. De tijd dat "Sneeuwwitje" bij zijn Nederlandse oer-premiere "veertien jaar" werd gekeurd vanwege het angstaanjagende en schadelijke karakter van de scenes met de heks, ligt ver achter ons. Een heks is niks meer. Bioscoopgangers, jong of oud, maken tegenwoordig zelf uit wat ze willen zien. John Travolta is een van de meedogenloze helden die de heks vervangen. In "Broken Arrow" deinst ie voor geen moord terug en zijn medewerkers knallen heel wat soortgenoten grijnzend, zinloos en zonder waarschuwing de kop van het lijf. Het is één lange uitbarsting van geweld waarin het kleine verhaaltje over de roof van nucleaire wapens voorziet. De slachtoffers zijgen sidderend en in slow-motion ter aarde. Mooie shots,hoor. John streelt vertederd een atoomkop over de bol, terwijl ijle kerststemmetjes een achtergrondkoor vormen. Het is onbegrijpelijk dat Travolta na prikkelende rollen in "Pulp Fiction" en "Get Shorty" zich verlaagt tot zo n smakeloze en karakterloze figuur als hier. Christian Slater is zijn tegenstrever en de enige die nog iets menselijks beleeft. Hij en Samantha Mathis vallen elkaar vlak voor "the end" wenend in de armen. Dat is niet echt origineel maar in ieder geval iets om naar uit te zien. Voor de rest is "Broken Arrow" één grote ontploffing en één ononderbroken moordpartij. De regisseur John Woo is jarenlang geschoold in de beruchte Hong Kong-krimi s en mocht het nu in Hollywood proberen alsof ze daar nog niet wisten hoe je van mensen monsters maakt.Geen film voor Winnie dus. ==== Foto: John Travolta is heel louche in "Broken Arrow". Première 4 april 1996 |
Winnie Sorgdrager wil opeens de kinderen gaan beschermen tegen al het geweld
op de televisie. Miljoenen ouders ergeren zich daar al zo lang aan dat ze
langzamerhand hopen dat de jeugd er een eeltlaagje tegen heeft gekregen
of het relativeert in zijn eigen spel. Onderzoeken hebben al eens in die
richting gewezen. Voor je het weet is die jeugd al verder en vinden ze televisie
niks meer. Ze ontdekken de bioscoop. Daar gaat het er vaak ook hardhandig
aan toe, maar het is er gaver, groter van beeld, overdonderender van geluid
en aanzienlijk indringender in de anonimiteit van de donkere zaal. Als Winnie
bijvoorbeeld naar "Broken Arrow" zou gaan, kwam ze gegarandeerd weer gillend
naar buiten. En dan hebben we het nog niet eens over het ruwste voorbeeld.