|
Babe: een buitengewone door HENK TEN BERGE Nooit geweten dat een big zo geestig en ontroerend kan zijn, dat een eend zo komisch is, dat schapen zulk een wijs volkje kunnen vormen. Big, eend, schaap.... u zult zeggen: grote man stel je niet aan en is dat niet een beetje kinderachtig met zulke stomme beesten? nee. Driewerf neen. Babe , een spiritueel fabeltje naar een boek van Dick King-Smith, laat dat zien in een voorstelling die van de eerste tot de laatste minuut verrassend is.
We zaten met een stel volwassenen, geroutineerde beroepskijkers, op een kille, katterige decemberochtend ernaar te kijken end at leverde een warme stemming op. De dieren vertonen karakters en manieren die je zo in elke werk- en privésfeer tegenkomt. En het is dan niet verteld in de vertrouwde animatie-sfeer van Disney, maar echt, live zogezegd, met dieren. Hoofdpersoon (zie je, daar heb je het al: niets menselijks is die dieren namelijk vreemd), hoofdpersoon dus is Babe Een Buitengewone Big. Een paar weken oud pas, doet die big wat menig mens ook wel eens zou willen: hij onttrekt zich aan het noodlot en gaat de struggle for life aan door domweg anders, dapperder, avontuurlijker, fantasierijker te durven zijn. Op de boerderij hebben alle dieren een taak en dienen ze hun plaats te kennen, hiërarchisch en volgens de gangbare vooroordelen. Vooral de wetenschap dat ze ooit onvermijdelijk zullen eindigen als kerstdiner, stimuleert deze wijze big om de knellende banden van zijn bestaan te verbreken. Daarvoor moeten we ook hartverscheurende taferelen meemaken, het drama onder andere waarmee Babe s moeder met al haar lot- en soortgenoten wreed wordt weggevoerd naar het slachthuis. Dat gebeurt in een sfeer alsof alsof het gaat om mensen in een oorlog. Maar de humor vooral overwint. De emancipatie van big Babe krijgt uitbundige vormen wanneer hij de rol van de herdershond overneemt en een kampioenschap verovert. Dat wordt een media-gebeurtenis die het land aan de televisie gekluisterd houdt. het is zo naturel en nuchter verteld en in beeld gebracht, dat je er helemaal in gaat geloven. Computerstunts Het is ongelooflijk knap in elkaar gezet onder leiding van Chris Noonan met hulp o.a. van de vermaarde Jim Henson-fabriek. De trucs, animatie-technieken en computerstunts moeten weergaloos zijn maar nergens is er iets van te bespeuren, zo zeer gaat Babe een eigen leven leiden en ontstaat er een autonome werkelijkheid die de toeschouwer moeiteloos mee sleept. Als er ooit een film is verschenen waarvan de documentaire The making of.... fascinerend moet zijn, is het deze. De dialogen zijn spitsvondig en menselijk. Er is een oorspronkelijke Engelstalige
versie maar ook gaat er in veel theaters een Nederlandse bewerking die door
Hetty Heyting met goed gevoel alle recht doet aan de karakters. Vooral de
stem die Jody Pijper geeft aan de hoofdpersoon zelf, beklijft. Ook dat helpt
van Babe een van de leukste films van deze kersttijd te maken. Première 28 maart 1996 |
