De Italiaanse Oscarwinnaar Giuseppe Tornatore (Hij won het begeerde beeldje tien jaar terug voor zijn film 'Cinema Paradiso') laat Max vervolgens het bijzondere verhaal vertellen van Danny Boodman T.D Lemon 1900. Nadat hij te vondeling is gelegd op de piano van de Virginia, wordt hij gevonden door een arme stoker die besluit de jongen op te voeden. Het ventje, kortweg 1900 genoemd, groeit op in de buik van het schip en ontpopt zich na de plotselinge dood van zijn pleegvader als een muzikaal wonderkind. Met zijn fantastische pianospel verwerft hij zich een permanente plaats aan boord van de Virginia, het schip dat zijn hele wereld is. Nooit in zijn leven zet hij een stap aan wal.

Als Max van de winkeleigenaar aan wie hij zijn trompet verkoopt hoort dat de Virgina op het punt staat tot zinken te worden gebracht, slaat de schrik hem om het hart. Hij is ervan overtuigd dat zijn oude vriend zich nog steeds in de ingewanden van het schip schuilhoudt - als een operaspook met zeebenen - en gaat door roeien en ruiten om hem te vinden.

In poëtische, nogal nadrukkelijk gecomponeerde beelden krijgt deze legende vorm. De melancholieke blik van Tim Roth (1900) en het wat raspende stemgeluid van verteller Pruitt Taylor Vince (Max) dragen bij aan het juiste sfeertje. Maar dan is er de muziek van Ennio Morricone. Deze ooit zo bekwame filmcomponist strooit met een breed armgebaar een halve zak suiker leeg over 'The Legend of 1900' en overstemt daarmee iedere subtiliteit. Het glazuur sprong spontaan van mijn tanden.