De derde Dogma-film is 'Mifune's Last Song' en toont ons de yuppie Kresten die op de avond van zijn huwelijk hoort dat zijn vader is overleden. Hij reist naar de boerderij waar hij is opgegroeid en vindt daar zijn geestelijk gehandicapte broer Rud, voor wie hij gaat zorgen. Langzaam maar zeker raakt hij verbonden met de jongen en het land waar hij opgroeide en op die manier ontstaat het verlangen om nooit meer terug te keren naar het jachtige leven van de grote stad.

Emotioneel onderonsje tussen twee broers in 'Mifune's Last Song'.

De titel verwijst naar de Japanse acteur Toshiro Mifune die 1997 overleed, en de hoofdrolspeler was in 'The Seven Samurai' waarin hij een ridder speelde die voor zijn omgeving geheim hield dat hij eigenlijk maar een boerenzoon was. In de meest grappige scènes van 'Mifune's Last Song' doet Kresten alsof er een samurai zit opgesloten in de kelder, iets waar zijn broertje heel erg om moet lachen.

Het is een nobel streven van Dogma om terug te verlangen naar de eerlijkheid van het filmmaken, maar dat zou dan ook moeten gebeuren op ALLE terreinen. Het scenario van 'Mifune's Last Song' is in feite veel te romantisch. Als het mooi gefilmd zou worden, zou het een exacte kopie zijn van 'commerciële' werkjes als 'Rain Man' met Tom Cruise en Dustin Hoffman waar de film veel van weg heeft. Die romantiek die verzonnen gelukzaligheid is ook daadwerkelijk storend in de film.