Michelle Pfeiffer: "Ik ben altijd buitengewoon kritisch op mezelf. Maar met 'The deep end of the ocean' hebben we echt iets moois afgeleverd."

In een verhaal met sterk wisselende emoties merkt Beth Cappadora (Michelle Pfeiffer) tijdens een reünie van haar school dat na een moment van onoplettendheid haar jongste zoontje is verdwenen. Haar wanhoop en haar schuldgevoel worden voor even weggedrukt tijdens een intensieve zoektocht, waarbij buurtbewoners helpen met het verspreiden van pamfletten en lokale televisie wordt ingeschakeld. Maar als taal noch teken wordt vernomen, zakt Michelle weg in een permanente staat van verdoving.

Jaren duurt die situatie, waarbij bijna ongemerkt haar man (Treat Williams) en haar oudste zoon emotioneel verwaarloost. Ze lacht als dat van haar wordt verwacht, doet wat een moeder moet doen, maar is er met haar hart niet bij. Een uitbarsting van haar lang zo begripvolle man doet haar wakker schrikken en met een dochtertje erbij lijkt hun leven langzaam weer gelukkig te worden. Het toeval zorgt voor een nieuwe schok: in het gezicht van een jongen die een karweitje in de tuin komt opknappen, ziet Beth vertrouwde trekken.

Snel neemt ze foto's. Vergelijking met portretjes van haar verdwenen kind versterken de vermoedens en die worden definitief bevestigd als ze in het gezelschap van politie bij het huis van de jongen aankloppen. Diens pleegvader is geschokt; zijn inmiddels overleden echtgenote had hem nooit iets over haar daad verteld. Beths gezin is weer compleet. Of niet? Na jaren van verschillende belevenissen zijn haar gezin en het teruggekeerde kind vreemden voor elkaar. Iedereen doet zijn best, maar de jonge Ben blijft terugverlangen naar zijn 'eigen' buurt, zijn vriendjes en zijn 'eigen' vader. Wanhopig, maar vastberaden brengt Beth vervolgens het grootste offer dat een moeder kan brengen.

Michelle Pfeiffer raakt als Beth Cappadora haar jongste zoon kwijt.

"Dat slot wordt door de toeschouwers verschillend ervaren", glimlacht Michelle Pfeiffer tevreden. "De een ziet het als een happy end, een ander vindt het droevig. Bitterzoet, zou ik zeggen. In stijl van het boek van Jaquelyn Mitchard, dat me greep door zijn complexiteit. Het begint als een kidnappingsverhaal en vervolgens blijkt het daar eigenlijk helemaal niet om te gaan. We gaan ons door de gebeurtenissen afvragen wat mensen tot een gezin maakt. Zijn het puur biologische, genetische factoren? Behalve filosofische vragen zijn er ook de boeiende aspecten van menselijk gedrag. Hoe gaat iemand met het verlies van een kind om? Met de onzekerheid? En ten slotte is er de geestelijke groei van die vrouw, die uiteindelijk kiest voor het geluk van haar kind, zich richt naar zijn wensen en daar op een bepaalde manier voor wordt beloond.

Oneindig veelzijdig en boeiend, zo'n verhaal. Maar wat het me ook heeft geleerd", zucht ze, "is dat je makkelijker een simpele geschiedenis complexer kunt maken dan andersom. Dat boek is zo rijk, dat een vertaling naar film altijd verlies oplevert. Je wordt voortdurend voor onmogelijke keuzes geplaatst. Je wilt niets opofferen van wat het boek maakt tot wat het is. Maar tegelijk heb je maar anderhalf uur. Heel frustrerend.

Die indikking vergroot bovendien het gevaar dat je filmverhaal sentimenteel wordt door emotionele lading van de situaties. Je loopt over een hele dunne draad. Want je kunt nu eenmaal niet om de gevoelens van die mensen heen." Haar team heeft een bijzondere prestatie geleverd, zegt Pfeiffer trots. "Ik ben altijd buitengewoon kritisch over mezelf. En zelden tevreden. Maar we hebben hier met zijn allen iets moois afgeleverd. Dat durf ik best te zeggen. Ik moet de film eerst een paar keer gezien hebben om afstand te kunnen nemen, maar als producente ben ik in staat om heel nuchter en kritisch over een eindproduct oordelen."

Zijn de actrice en de producente twee verschillende mensen? Pfeiffer lacht. "Ik heb mezelf opgedragen om een buitengewone acteerprestatie te leveren. Regisseur Ulu Grossbard was een grote steun. We hebben hem gevraagd omdat hij bekend staat om zijn begeleiding van acteurs. Hij is een gevoelige man, maar tegelijk iemand die zijn nuchterheid houdt. Hij hield de opnames luchtig. Juist omdat je met een film als deze het risico loopt dat je te zwaar op de hand wordt. We hebben enorm gelachen met z'n allen. Treat Williams is een echte gangmaker, hij haalde voortdurend grappen met de kinderen uit.

Goed, zo'n ontspannen sfeer op de set. Je gaat je in de loop van de opnames toch ongemerkt steeds meer vereenzelvigen met je personage. Eens temeer omdat je zelf moeder bent en die gevoelens zo goed kunt invoelen. Ze zeggen wel eens dat als je eenmaal een baby hebt, dat je je meteen moeder voelt van alle baby's. Je moet oppassen dat je je rol niet mee naar huis neemt. Daarmee put je jezelf uit en daar wordt je prestatie niet beter van. Maar wat belangrijker is: thuis wachten je eigen kinderen. En die hebben recht op een moeder die alle aandacht voor ze heeft."