Adel verplicht, en op die meetlat moet 'De Rode Zwaan' bekeken worden. Sjoerd Kuyper schreef zelf het scenario naar zijn eigen boek, Martin Lagestee verfilmde dat en het duo Laurens Geels & Dick Maas tekende voor de productie. Het is het verhaal van het jongetje Jacob dat met zijn opa (André van den Heuvel) teruggaat naar het huis van zijn jeugd. Daar komt hij als het ware terecht in de herinnering van zijn grootvader en daarom in de sprookjesachtige vertellingen die destijds opa's vriendinnetje Leentje hem op de mouw spelde.

Twee kinderen komen terecht in een sprookje in 'De Rode Zwaan'.

En dat sprookje is werkelijk te gecompliceerd om samen te vatten. Het gaat over Romeinen die een Boomvolk afslachten, en daardoor gedoemd waren om als karpers in de sloot te blijven zwemmen, totdat er drie druppels van het bloed van een kind invielen, waardoor ze karpermannen worden en de rode zwaan teruggevonden moet worden die uiteindelijk het boomvolk zal redden van de ondergang.

'De Rode Zwaan' is geen film geworden. Hier en daar is het een boek gebleven met zoveel plotlijnen dat het zelfs voor een geoefende volwassene niet te volgen is. Soms is het toneel - zeker in de kostuums van het boomvolk die er in close up niet uitzien, en in het spel van Liz Snoyink en Pierre Bokma, als Boomvolkkoningin en Romeinenoverste. Soms is het knappe animatie - de rode zwaan kan werkelijk vliegen, terwijl hij toch volledig in de computer is bedacht. Maar nergens is het eenduidig. Nergens voel je dat éne verhaal waar het werkelijk om gaat. Het is een demonstratie van talent, meer niet.