Mozes leidt zijn volk naar het Beloofde Land in 'The Prince of Egypt'.

Onder de titel The Prince of Egypt gaat de film deze week wereldwijd in première, in ons land in zowel de originele als de Nederlandstalige versie. Dramatische stof te over in deze oud-testamentische geschiedenis van Mozes en de exodus.

Mozes wordt door zijn Joodse moeder als baby in een rieten mandje gelegd en aan de golven van de Nijl toevertrouwd. Zo hoopt zij hem te behoeden voor de moord op slavenkinderen, waartoe de Farao heeft bevolen. Gevonden door de vrouw van de Farao, groeit hij samen met zijn stiefbroer Ramses op aan het Egyptische hof. Pas op latere leeftijd ontdekt hij zijn ware afkomst.

Korte tijd later doodt Mozes in blinde woede een slavenopzichter, die een oude man afranselt. Hij vlucht in paniek. Later keert hij terug. Door zijn God gestuurd en gesteund, heeft hij het vaste voornemen zijn volk van het juk der slavernij te bevrijden en naar het Beloofde Land te voeren. Het leidt tot een emotionele botsing tussen Mozes en Ramses, die inmiddels zelf Farao geworden is.

Voorwaar geen lichte kost, en zo wordt het ook niet gebracht. DreamWorks heeft de humorvolle benadering die de meeste animatiefilms kenmerkt vrijwel overboord gezet. Het is volwassen drama, zonder de grappige (bij)figuurtjes die kennen uit andere tekenfilms. Wie The Prince of Egypt dan ook wil afzetten tegen de gemiddelde Disney-productie, vergelijkt in de woorden van Katzenberg 'appels met onderzeeboten'. De film mikt ook niet zozeer op kinderen, maar op een ouder en serieuzer publiek.

DreamWorks zocht en vond nieuwe manieren om traditionele tekenanimatie te combineren met computeranimatie. Alleen al in de spectaculaire, enkele minuten durende scène waarin de Rode Zee open splijt om de vluchtende Israëli's door te laten, werd naar schatting 380.000 uur geïnvesteerd. Topacteurs als Val Kilmer, Ralph Fiennes en Sandra Bullock geven de karakters hun stem, terwijl Oscarwinnaars Hans Zimmer en Stephen Schwartz tekenden voor de filmmuziek en de filmsongs. Daarnaast werden vele tientallen historici, bijbelgeleerden en andere deskundigen geconsulteerd.

Het resultaat mag er zijn. Visueel kan The Prince of Egypt van het begin tot het eind boeien. De manier waarop de Egyptische architectuur met piramides, tempels en sfinxen in beeld is gebracht is prachtig, terwijl de film barst van de dynamische scènes vol gruwelijke wonderen en kleurrijke visioenen. Spectaculair zijn ook een strijdwagenrace over de steigers van een megamonument in aanbouw, de massale uittocht en de eerder genoemde Rode Zee sc ene.

Meer moeite kost het tonen van heftige emoties. Muziek en zang horen op dit punt een ondersteunende rol te spelen. Ze onderstrepen die gevoelens nu wel erg nadrukkelijk, waardoor het soms bombastisch wordt. Daarbij komt dat filmmakers die een verhaal uit de bijbel verbeelden, niet ontkomen aan een interpretatie ervan. In dat opzicht is The Prince of Egypt recht in de leer en biedt weinig ruimte voor andere opvattingen. Door dit belerende toontje zou de film bij hen die daarvoor gevoelig zijn wel eens spontaan EO-jeuk kunnen oproepen.

Marco Weijers