donderdag 15 februari 2001

'Bedazzled'

Elizabeth Hurley betovert Brendan Fraser

Duivelse verleiding

door Eric Koch

LONDEN - Geen bokkenpoten, geen hoorntjes, maar hoge hakken en een laag uitgesneden rode japon. Lucifer presenteert zich op zijn verleidelijkst in de gedaante van Elizabeth Hurley in 'Bedazzled'. Ze hoefde regisseur Harold Ramis nauwelijks van haar helse talenten te overtuigen, kijkt fotomodel, producente en actrice Hurley lachend terug. "Auditie was niet nodig, vond Harold. Vraag me niet waarom, maar hij ziet me als de duivel in eigen persoon."

Minder snel had Brendan Fraser haar identiteit in de gaten. Hij is in 'Bedazzled' een naïeve figuur die zijn verlegenheid luidruchtig probeert te verbergen. Als zijn liefde voor een vrouwelijke collega kansloos lijkt, is hij een dankbaar slachtoffer voor de duivelse Elizabeth. Zeven wensen wil ze voor hem vervullen. Zes krijgt hij gratis, zegt ze gul. Nummer zeven heeft een hogere prijs: zijn ziel.

In de warmte van de hel heeft duivelin Elizabeth Hurley weinig kledij nodig.

Brendan denkt aan één wens genoeg te hebben. Wat vinden vrouwen aantrekkelijker dan macht en rijkdom? Prompt wordt hij wakker naast zijn geliefde als steenrijke cocaïnebaron in Columbia. Geen garantie voor geluk, ontdekt hij al ras. En dus moet hij in doodsnood de duivel te hulp roepen. Met pretlichtjes in de ogen vraagt ze hem opnieuw om na te denken over onweerstaanbare karaktertrekjes. Als overgevoelige dichter op een tropisch eiland blijkt hij vervolgens ook niet de verwachte droom-man. Topbasketballer in de Amerikaanse superleague dan? Weer mis. En zo gaat Fraser in minder dan anderhalf uur tijd richting zijn ondergang.

Geluk en respect liggen niet achter de horizon, maar in jezelf, ontdekt hij in de luchtige komedie van Harold Ramis. Niet elke episode van 'Bedazzeld' is even sterk, maar Fraser gooit zich met verve in elke nieuwe situatie die de duivels listige Elizabeth Hurley hem voorzet.

Humor

Gevoel voor humor karakteriseert Hurley ook in werkelijkheid. Haar vrolijke uitstraling maakt haar opmerkelijk genoeg in het dagelijks leven aantrekkelijker dan op glamourfoto's of het witte doek. "Niemand weet hoe de duivel eruitziet, dus fout kon ik het moeilijk doen", zegt ze luchtig over haar rol als heerseres van de hel. "In het script zag ik meteen dat ik geen moeite zou hebben met de rol. Onschuldige, verlegen jongetjes pesten, dat gaat me heel gemakkelijk af."

Ze heeft de rol minder donker gemaakt dan op papier werd gesuggereerd. "Als een heks met spinnenwebben in 'r haar had de duivel minder indruk gemaakt. Seksuele intimidatie zag ik als haar sterkste wapen." De betoverende kledij hoorde daar nadrukkelijk bij. De helft kwam uit haar eigen klerenkast, vertelt Hurley. "En de andere helft is onderweg daar naar toe", lacht ze. "Die geef ik niet terug, heb ik de producenten al gezegd."

Brendan Fraser (inzet) valt ten prooi aan duivelse lagen en listen in 'Bedazzled'.

Kleren maken de vrouw, wist ze al heel jong. "Zodra ik een beetje figuur kreeg, ben ik aan het verzamelen geslagen. Het meeste heb ik jarenlang zelf gemaakt. Eeuwig zat ik achter de naaimachine, ook voor mijn vriendinnen." Inmiddels kan ze zich haute couture permitteren, maar nog altijd hanteert ze graag naald en draad. "Heb je zeker van Brendan Fraser gehoord", zegt ze quasi verongelijkt als haar borduren op de set ter sprake komt. "Moet-ie zijn mond eens over houden. Daar gaat mijn status als sekssymbool!"

Ook haar moeder krijgt een veeg uit de pan. "Die vertelt overal dat ik zo graag met mijn handen in de tuin wroet. Waar, allemaal waar. Maar een 'filmster' wordt geacht om fijnzinniger dingen te doen. Imago, enzo." Dat Liz het niet meent blijkt wel uit het resultaat van haar borduurwerk op de set. Een brillenkoker voor moeders verjaardag. "Borduren is een ideale afleiding tijdens het filmen", zegt de bedrijvige ster. "In je hoofd repeteer je je teksten en je handen frunniken niet onnodig aan je haar of grabbelen in de snoeptrommel."

Lachen doet ze nog liever dan borduren. Graag en veel, om andermans grappen. "Ik ben een ideaal publiek", zegt Hurley. "Dat vind ik zo enig aan komedies: je ontmoet zoveel geestige mensen. En dat ik zo graag lach, is kennelijk ook voor hen een reden om mij te vragen. Onlangs nodigde John Cleese me uit voor een nieuw project. Niet alleen een grote eer, maar ook een heerlijk vooruitzicht: ik lig dubbel als ik 'm zie."

Maar ook als regisseurs haar niet kiezen voor een rol, kan Liz daar tegenwoordig goed mee leven. "Dat heb ik als producente geleerd, aan de andere kant van de auditietafel. Van de twintig acteurs of actrices die komen voorspelen, zijn er negentien knap en capabel. Maar voor een film zoek je nu eenmaal een bepaald type. Dus ben ik tegenwoordig veel minder onzeker als ik zelf auditie moet doen. Als ik een rol niet krijg, is-ie kennelijk niet voor me weggelegd. Volgende keer beter. 't Is maar net hoe ze je bekijken: de een ziet je als een engel, de ander als een duivel."