Tabaksbaronnen ontmaskerd
in 'The Insider'
|
Penny wise, pound foolish, noemen de Engelsen dat. De directie
van tabaksfabrikant Brown & Williamson zal de dag bitter betreuren
dat ze de opstandige laboratoriumchef Jeffrey Wigand de laan uitstuurde
zonder vergulde handdruk. Zonder zijn dikbetaalde baan en zonder
een andere bron van inkomsten moest Wigand zijn riante villa verlaten
en moest hij schrapen om de dure behandeling van zijn zieke dochter
te betalen. Wrok en weerzin tegen de criminele manier waarop de
sigarettenindustrie aan klantenbinding deed, leidde tot een getuigenis
die de tabaksbaronnen miljarden kostte.
Al
Pacino stelt als journalist Lowel Bergman de praktijken van sigaretten-
fabrikanten aan de kaak in 'The Insider'.
Een uitermate boeiend portret van de persoonlijke ontwikkeling
van Wigand en van de maatschappij waarvan hij deel uitmaakt, levert
Michael Mann af in 'The insider'. Het veelomvattende feitenmateriaal
van zijn vertelling verwerkte hij buitengewoon knap in een menselijk
en vaak spannend drama (in de sfeer van 'All the Presidents Men'),
dat niet aan heldenverering doet. Wigand (sterk gespeeld door kameleon
Russell Crowe) is iemand met herkenbare zwakheden en dat geldt ook
voor de man die hem tot zijn getuigenis bracht, televisiejournalist
Lowell Bergman (Al Pacino).
Twijfels zijn er voor Wigand elk moment, zeker als zijn voormalige
werkgevers hem onmiskenbaar bedreigen en hem via de media proberen
te breken. Maar hij durft op het beslissende moment zijn rug recht
te houden. Moed en vasthoudendheid kan Bergman zeker niet ontzegd
worden, net zomin als een zeker opportunisme. Maar al zijn de middelen
niet altijd vlekkeloos, hij hecht aan de integriteit van zijn beroep.
Vakkundig zet hij zijn werkgever CBS onder druk, als de uitzending
met Wigands getuigenis over het moedwillige knoeien met het nicotinegehalte
in sigaretten om verslaving te versterken, onder druk van de machtige
tabaksfirma's dreigt te worden afgelast. Ook in de media draait het
om geld, maakt 'The Insider' eens te meer duidelijk. Waar winst de
enige morele richtlijn vormt, blijft het aan de eigenwijze enkeling
om de hautaine, zich ongenaakbaar wanende uitbuiters zo nu en dan
aan de kaak te stellen.
|