03-02-2002
Publiek al zeer vroeg in feeststemming

door Marie-Thérèse Roosendaal

AMSTERDAM - Amsterdam is nog schemerdonker, hoog in de lucht kleuren de wolken al een beetje oranje. Helikopters cirkelen brommend boven de monumenten. Acht uur, het Rokin lijkt uitgestorven, de vegers die de hele nacht hun rondjes hebben gemaakt over de Gouden-Koetsroute zijn nog maar twee uurtjes weg. Maar op de Dam is het al feest.

Aleid Scheffers is opgetogen: "Wat indrukwekkend allemaal. Die banieren op de gebouwen, met deze stad kan je voor de dag komen." De Eindhovense heeft met haar dochter de nacht doorgebracht bij een vriendin in de Spuistraat, speciaal voor Het Huwelijk: "Ja joh, ik ben 45 jaar en maak voor het eerst zo'n bruiloft mee. Ik ben zo koningsgezind."

"Omdat mijn vriendin tegenover krakersbolwerk Vrankrijk woont hadden we de hele nacht ME voor de deur. Lekker veilig! Ik werd om zes uur wakker en dacht: nu moet Máxima opstaan en naar de kapper. En ik kon me nog lekker een half uurtje omdraaien." Ze kijkt op naar het paleis: "Daar zit ze nu, helemaal zenuwachtig natuurlijk. Ik moet nu wel even terugdenken aan mijn eigen trouwdag. Dat was ook zo'n feest." Het carillon tingeltangelt 'Aan de Amsterdamse grachten'. "Ik zie minder dan op tv, maar ik ben er bij! De uitzending wordt nog wel herhaald, denk je niet?"

Proestend wijst ze op het spandoekje van de lange man voor haar: 'Argentijns vlees was altijd al lekker'. Een bekend gezicht komt langs wandelen, met man en kroost, dwars door de menigte: "O, kijk nou toch, Vanessa. U bent het toch, Vanessa?" Conny Breukhoven glimlacht strak, Aleid Scheffers grijnst van oor tot oor: "O, wat prachtig, dat maak ik ook nog even mee!" Een bus brengt vips uit hotel Krasnapolsky naar de overkant. Het publiek zet het op een aanmoedigend joelen, gillen. "Nee joh, geen idee wie er in zat."

Monique Stokman, met acht Aalsmeerse vrouwen van de tennisclub, pakt haar mobieltje: "Net zagen we Pieter-Christiaan lopen. Heel gewoon aan de wandel." Om het gesprek abrupt te beëindigen als de volgende bus langsrijdt. "Jammer, dat donkere glas. Maar volgens mij zag ik die Zweedse prinses. Je zal hier buschauffeur zijn", klinkt het jaloers vanonder het oranje boerinnenkapje. "Het is ons jaarlijkse uitstapje. We zaten in een hotel naast l'Europe, hoorden de hele nacht paardengetrappel. Nou de hele nacht, we lagen er pas om half vier in..."

Het publiek dat al in de vroege ochtenduren is uitgerukt om van een plekje vooraan verzekerd te zijn, moet het doen met een groot televisiescherm zonder geluidsweergave. Als de hoge gasten aan de achterkant van het paleis in de wagens stappen, zwaaien de Oranjefans enthousiast naar het scherm. Met ritsrats-klik cameraatjes worden er zelfs foto's van het breedbeeld gemaakt.

En dan wordt het, heel even maar, stil op de Dam: "Kijk, daar is ze. Kijk! O, wat een trouwjurk. Ik wil ook trouwen", zegt een winkelmeisje dat met haar collega's snel uit de Kalverstraat is komen rennen. Geïmponeerd: "Die sleep joh, dat is wel tien meter. Wat is ze mooi, wat is ze mooi."