03-02-2002
Een vorstelijke bruid

door Fiona Hering

AMSTERDAM - En daar was-ie dan eindelijk. Dé jurk. Maandenlang over gespeculeerd. En hij overtrof alle verwachtingen. De vier bruidsmeisjes hadden er een hele klus aan de vijf meter lange sleep fatsoenlijk in de gouden koets te proppen en nadien was er geen kreukeltje te bekennen. "Een jurk van ongekende allure."

"Schitterend, schitterend. Echt fantástisch", liet couturier Paul Schulten gisteren weten vanuit een café in de hoofdstad. "Alle complimenten voor Valentino. Echte klasse, die jurk. Paste precies bij Máxima. Heel simpel maar buitengewoon luxe gemaakt."

"Toen ze die auto instapte en de bruidsmeisjes de jurk en de sluier naar binnen propten, hield ik mijn hart vast. Maar alles kwam er weer ongekreukt uit. Dus het voorpand moet wel op een binnenwerk gezet zijn. Op organza, tule of misschien zelfs wel een soort laisse, een zeer zware tule die ook wel voor hoeden wordt gebruikt, waardoor de jurk gelijk weer uit de kreuk zakt. En die sluier hè. Práchtig. Met een ontzettend mooie schulp. Het kant was langer en breder dan de japon, wat het geheel minder kolossaal maakte. En door de sluier heen zag je nog net het haar en de nek doorschemeren, heel subtiel. Het hangt wel in de lucht ja, dat hele fijne kant. Daarom is Valentino op dit moment ook zo populair bij bruiden."

Heel Nederland moet het er gisteren over eens zijn geweest dat de bruidsjurk van Máxima goddelijk was. Van ivoorkleurige mikado-zijde met driekwart mouwen en een zogenaamde bénitier-hals (volgens het woordenboek een reuzenmossel, volgens de couturiers een wijde opstaande kraag), een nauw aansluitend lijfje met vanaf de taille een uitlopende rok met een vijf meter lange sleep, waar doorheen de geborduurde kantinzetten te zien waren aan weerszijden van de jurk. De lange sluier van zijden kant werd met de hand geborduurd met bloemranken en grote en kleine boeketten, zoals gebruikelijk bij antieke kanten sluiers. "De samenstelling en de schittering van het materiaal doen Máxima's ovaalvormige gezicht optimaal uitkomen", aldus Bea-trice Piovella, een woordvoerster van het Romeinse couturehuis, dat verder nog steeds niets kwijt wil over dé jurk en de wijze waarop deze tot stand is gekomen.

De jurk waarover voorafgaand aan de bruiloft zoveel gespeculeerd was, bleek eenvoudig, sereen en prachtig van detail. Maar waar vooral nog maanden over gepraat zal worden, is de sluier. "Daarin zitten ook alle centen," zegt Paul Schulten met Rotterdamse nuchterheid. "Een beetje prettig kant komt al gauw op 500 gulden per meter en dan is het slechts zestig centimeter breed. Vooraanstaande couturehuizen kopen dat bij fabrikanten als Marescot en Solftiff in Parijs. Dit kant was echter veel breder, dus moet het wel handgeklost zijn en dan ook nog geborduurd op Valentino's atelier. Maandenlang zal daaraan gewerkt zijn."

Wel was Schulten in het oog gesprongen dat er misschien iets te veel coupenaad in de jurk zat. "En dat in combinatie met de zware stof veroorzaakte twee puntjes op de boezem. Maar ik vond dat geenszins storend."

Couturier Frans Hoogendoorn, die al 27 jaar een salon heeft in Den Haag waar de hele Haagse high society klant is, is het volledig met Schulten eens. "De jurk was van een ongekende allure. Wat me het eerste opviel, was de eenheid van de bruid met het ontwerp. Alle hulde aan Valentino. De jurk was eenvoudig, van een heel zwaargeweven zijde, een plank bijna zo stijf, maar zó prachtig van detail. Zo hoort een bruid eruit te zien. Vaak worden er in bruidsjurken zoveel toeters en bellen verwerkt dat het resultaat rampzalig is. En die sluier, hè. Ik denk dat het in Nederland heel moeilijk was geworden om vakmensen te vinden die dát hadden gekund. En de bruidsmeisjes (gekleed in een rok van rode satijnen duchesse en een blouse van rode velours met satijnen duchesse, red.) vond ik ook prachtig. Vaak moet ik bij bruiloften de bruidsmeisjes juist een beetje temperen, omdat ze er té aanwezig en bruidachtig uit willen zien. Dat kan natuurlijk niet. Een bruidsmeisje hoort achtergrond te zijn. En die tiara met sterren was prachtig. Als ik mij niet vergis, heeft de jonge koningin Wilhelmina die nog gedragen."

Zeer te spreken was Hoogendoorn over Samantha Deane, jeugd- en studievriendin en getuige van Máxima bij de kerkelijke inzegening. Ze droeg een rood mantelpak van het Brusselse modehuis Natan met vrij grote knopen en een riante rode hoed. "Prachtig gemaakt. Echt couture." Máxima's andere getuige, Florencia Di Cocco, eveneens een jeugdvriendin, droeg nu juist weer een pakje waarin teveel details waren gepropt. Frans Molenaar: "Tja, de één heeft waarschijnlijk niet het budget van de ander."

De couturiers zeiden zeer blij te zijn met koninklijke bruiloften. Voor de festiviteiten van de afgelopen week kleedde Molenaar evenals Mart Visser zestien mensen, Hoogendoorn twaalf en Schulten acht. Alles in uiterste discretie. "Over je klanten praat je niet," vindt Hoogendoorn. Mart Visser wil alleen kwijt dat hij Miranda van Kralingen, zangeres van het Ave Maria in de Nieuwe Kerk, heeft gekleed. Een avondjurk van kobaltblauwe crèpe. Op het onderkorset werd de jurk volledig gemouleerd.

Vooral Frans Molenaar had het er maar druk mee. Net nog een cameraploeg van RTL over de vloer, daarvoor nog het Duitse RTL, alle Nederlandse landelijke kranten één voor één aan de telefoon. "Ik weet niet meer welke lijn ik het eerst moet pakken."

Paul Schulten vond dat alle genodigden buitengewoon hun best hadden gedaan. "En de Koningin zag er fantastisch uit. Dat paarse pakje was ontzettend mooi gemaakt; er was heel goed over nagedacht. Zo sloot het pakje met twee tressen - een Russische sluiting - op het moment dat ze ging zitten, week het jasje op de onderste tres, waardoor de mantel in vorm bleef. Typisch Beatrix, die perfectie." Frans Molenaar was minder enthousiast over de koningin. "Ik vond het jasje persoonlijk iets te lang, maar op zo'n dag moet je niet gaan zeuren."

Hoogendoorn, die vooral dames uit de vriendenkring van het koningshuis kleedde, zei ondervonden te hebben dat men bij dit huwelijk juist heel voorzichtig was om niet al te veel op te vallen. "Geen te uitbundige hoeden bijvoorbeeld." Henriette Dijkinga die regelmatig hoedenshows geeft in haar salon in Den Haag waar butlers met champagne de hele Haagse chic verwennen, was juist erg blij met de hoeden. "Bijna iedereen droeg een hoed en dat fleurt toch de meest eenvoudige jurk op. En er waren écht prachtige hoeden bij. Voor dit huwelijk hadden de genodigden veel meer uitgepakt dan voor dat van Constantijn en Laurentien. Ik heb dertig hoeden gemaakt en er waren maar twee dames die een beetje op de prijs letten. Wat een beetje hoed kost? Tussen de 325 en 725 gulden. Afhankelijk van het handwerk."

Lovend was Dijkinga over de hoed van koningin Beatrix. Een paarse met twee randen die naar boven gebogen waren. De binnenrand was van satijn en die glanzende rand stak heel subtiel uit boven de eerste rand en was asymmetrisch gebogen. Aan de zijkant was een mooi gevormde roos bevestigd. Daar zit zeker tien uur handwerk in. Minder enthousiast was de hoedenmaakster over het haar-accessoire van mevrouw Kok. "Van zwarte veertjes, wel leuk, maar niet voor haar en ook meer iets voor bij een avondjurk. Terwijl het haaraccessoire van koningin Sofia van Spanje, bestaande uit beige bloemblaadjes, nu juist weer wél geschikt was voor deze gelegenheid."

Wie sprongen eruit qua hoed volgens Dijkinga? Prinses Marilène ("beige hoed, heel apart, heel elegant en mooi van lijn"), koningin Paola van België en koningin Silvia van Zweden. En minister Jorritsma? "Nee, o nee, een heel mooie hoed, maar veel te groot en opvallend voor haar." Frans Molenaar is minder subtiel in zijn oordeel. "Mijn god, die grote hoed, al die punten die overal uitfliepten, dat asymmetrische, dat benadrukte alleen maar haar grote ... uhm... gestalte." Frans Hoogendoorn moet lachen bij de naam Jorritsma. "Ach, ik vind dat ze het nog rustig gehouden had dit keer. Ze is altijd zó aanwezig."

Er waren nog een paar genodigden die de plank volledig missloegen. Zo viel Henriëtte Dijkinga steil achterover van de Noorse kroonprinses Mette-Marit. "Ze droeg een hoedje waarmee ze ook zo op de fiets boodschappen kan gaan doen. Echt, ik schrok ervan." En Prinses Margriet werd ook veel bekritiseerd. Hoogendoorn vond het allemaal wat veel. "Dat rood en oranje en dan ook nog die sjaal en óók nog die vossehoed." Frans Molenaar, verantwoordelijk voor de outfit van prinses Margriet kon de kritiek echter alleen maar beamen. "Tja, ik vond het voor deze gelegenheid ook niet zo'n goede keuze. Ze heeft meerdere pakken van mij in de kast hangen, waarvan een aantal meer geschikt was geweest, maar goed het is de keuze van de prinses."

Was de couturier niet teleurgesteld, dat het paar elkaar na het ja-woord niet meteen mocht kussen? "Welnee, die balkonscène is traditie. En waar je lang op moet wachten, is extra lekker. Dat weet jij toch ook?"