Frank en Els zijn onze ambassadeurs in Vercorin
door HARRY MULLER
VERCORIN - Zwitserland heeft een overvloed aan wintersportplaatsen. Davos, Saas Fee of Zermatt kent iedereen, maar er zijn ook hele kleine oorden die bij de Nederlandse wintersporters nauwelijks bekend zijn.
Zo'n dorpje is bijvoorbeeld Vercorin, niet ver van Sierre in het kanton Wallis. Zestien jaar geleden kocht Frank Wagemakers uit Tilburg daar een hotelletje met maar vijftien kamers. De meeste gasten in zijn hotel Victoria zijn Zwitsers, maar af en toe komt er ook een Nederlandse familie langs.
Frank en zijn vrouw Els zijn goede ambassadeurs voor ons land. Ze trokken eens met enkele vrienden uit het dorp met maar een paar honderd inwoners naar Nederland om er samen een weekje te fietsen. Dat was voor de bergbewoners uit Vercorin een hele belevenis. Weliswaar waren de wegen in Holland mooi vlak, maar soms zorgde een sterke tegenwind en af en toe een regenbui ervoor dat toch heel wat krachten aangesproken moesten worden.
Frank leerde zijn vrienden natuurlijk ook haring eten en op klompen lopen. In Volendam liet het gezelschap zich als echte toeristen fotograferen in klederdracht. Later hingen grote posters met de 'Volendammers' in heel Vercorin, omdat in het hotel van Frank een Hollandse week georganiseerd werd. In het restaurant serveerde men natuurlijk haring en verder gerechten als makreel, rolmops, Zeeuwse mosselen of 'kabeljauw in een aardappelrokje'. Al het personeel had zich in een boerenkiel gestoken.
Als student aan de hotelschool in Maastricht droomde Frank Wagemakers er al van om eens de eigenaar van een klein hotel te worden. Hij vond zijn hotel Victoria met een kelder uit het jaar 1768 in Vercorin. Het oude centrum van het dorpje is verrassend gaaf gebleven. Het is eigenlijk niet veel meer dan een verzameling boerderijen. Ze hebben soms prachtige opschriften met het bouwjaar en meestal wordt Onze Lieve Heer ook geëerd. De meeste boerderijen zijn uit de 18e en 19e eeuw. In die tijd woonden de boeren alleen maar 's zomers in het dorp. Ze trokken daar dan heen met hun koeien. Toen was zo'n dier voor de boer vaak nog belangrijker dan z'n eigen vrouw. De koeien werden niet voor niets 'reines' (koninginnen) genoemd.
Vercorin is nog maar nauwelijks door toeristen uit Nederland ontdekt.
Het hooi werd in grote houten schuren opgeslagen. Die werden met de opening steeds naar het zuiden gezet om op die manier zoveel mogelijk van de zonnewarmte te profiteren. De schuur stond altijd iets boven de grond en platte stenen van graniet zorgden ervoor dat de muizen niet bij het hooi konden komen. Zo'n hooischuur was ook een ideale plek om de hammen en het spek te drogen. Frank en Els kochten onlangs drie schuren achter hun hotel om er kamers van te maken. Bij de overdracht van een ervan moesten zijn maar liefst met vier verschillende eigenaren onderhandelen.
De schapen en de koeien werden steeds bij het dorpsplein verzameld om ze daar uit een bak water te laten drinken. Daar was ook een soort stal en die werd onlangs helemaal opgeknapt. De waterbak is inmiddels een fontein geworden met een beeldje van een steenbok. Het gemeentebestuur geeft veel geld uit om Vercorin zo mooi mogelijk te houden en regelmatig worden oude boerderijen gerestaureerd. Het huis waar de bakker woont, is gewoon een plaatje....
Nog geen veertig jaar geleden was er alleen maar een zandpad vanuit het dal naar het dorp. Alle spullen werden met muilezels naar boven gebracht. Tijdens de wintermaanden trokken de boeren vrijwel allemaal naar het dal en konden de kinderen weer een half jaar naar school. In Vercorin zelf bleven 's winters steeds twee mannen achter om de boel te bewaken. Die zaten daar dan erg eenzaam en na een dik pak sneeuw waren ze helemaal van de buitenwereld afgesloten. Nu is Vercorin het hele jaar door bereikbaar met een gondellift of via een kronkelende weg. Voor wintersporters die van nachtclubs en discotheken houden, is het dorp veel te stil. Met slechts drie hotels en een beperkt aantal appartementen zal het nooit een mondaine wintersportplaats worden.
Voor de wintersporters zijn er overigens voldoende mogelijkheden. Beginners kunnen op een glooiend weitje skiën. Wie meer ruimte wil, moet met een gondellift omhoog. Tussenstations zijn er op 1800 en 2200 meter hoogte. Daar is een schitterend ski-gebied met nog eens negen liften. Voor langlaufers zijn rond het dorp een aantal loipen uitgezet.
Begin deze eeuw brandde een groot deel van het dorp af, maar eeuwenlang bleef de kerktoren uit het begin van de 13e eeuw voor het vuur bespaard. Pas veel later werd bij de toren een eenvoudig kerkje gebouwd.
Heel wat Zwitsers hebben rond de oude dorpskern een huisje laten bouwen en genieten daar van de rust. Nieuwe worden er nauwelijks meer gebouwd en daarom heeft de plaatselijke timmerman minder werk gekregen. Ook in het hotel Victoria moet men alle zeilen bijzetten om voldoende gasten te krijgen. De concurrentie met de andere dorpen in de omgeving, maar ook met het buitenland, is groot. Vroeger waren er mensen die elke dag in het restaurant van Frank kwamen eten, maar ook die tijd is voorbij. Men is een stuk zuiniger op het vakantiegeld geworden. Met voordelige aanbiedingen, waarbij ook de ski-pas is inbegrepen, probeert Frank nu nieuwe klanten te trekken en dat lukt aardig.
In de oude dorpskern met veel boerderijen uit de vorige eeuw kun je heerlijk wandelen.
Ook de omgeving van Vercorin is schitterend. Daar zijn nog meer kleine dorpen, waar men soms zelfs nog nooit een toerist heeft gezien. Sousillon is zo'n vlekje op de kaart van Zwitserland. Daar wonen maar 35 mensen en toch steekt ook daar de Zwitserse overheid veel geld in de restauratie van oude boerderijen. Verder is Chandolin erg mooi.
Zeker 80 procent van de gasten in het hotel van Frank en Els is Zwitsers. Hoewel het echtpaar al jarenlang in Vercorin woont, zijn deze Nederlanders voor de dorpelingen toch buitenlanders gebleven. De oorspronkelijke bevolking bemoeit zich nauwelijks met de toeristen. Vroeger hadden de voetgangers in het dorp altijd voorrang en eigenlijk is dat nu nog zo. Toeristen met een auto moeten wachten voor een oude man, die rustig midden op een weg blijft lopen.....
Het echtpaar laat deze oude hooischuur verbouwen.
Frank en Els hebben hun hotel niet typisch 'Hollands' ingericht. Wel is men in de keuken bezig om de kok te leren onze bitterballen te maken. De eerste probeersels waren helaas nog niet zo'n succes. Sommige bitterballen waren namelijk zo groot als een kleine gehaktbal.
Maar laten we daar niet over treuren. Want wie komt nu naar Zwitserland om net als thuis te eten?
INLICHTINGEN: Familie Wagemakers, Hotel Victoria, CH 3967 Vercorin, telefoon 0041-27-4554055.
Publicatiedatum = 7 maart 1998
