Weet je waar je met vakantie naar toe moet, zei een vriend laatst tegen ons: New Hampshire. Nooit van gehoord. Dat ligt in Amerika, zei hij, en het is er erg mooi. Een week later zei heel iemand anders: weet je waar je eens naar toe moet gaan? Lame raden, zeiden wij: New Hampshire?!
De zoveelste staat in de Verenigde Staten van Amerika, net zo groot als Nederland, met maar 1 miljoen inwoners. Rust en groen. Wie wil er niet heen...
Helaas, de reisbureau's geven nul op rekest. Hoogstens zit de Staat verpakt in een New England-reis waar New Hampshire even twee dagen wordt aangedaan. Hoe dat komt? Onbekend maakt onbemind en wie naar Amerika afreist, moet toch eerst New York hebben gezien.
Voor wie New York al hééft gezien, net als DisneyWorld in Florida, of de trammetjes van San Francisco: lees dit artikel!
Grote gezinnen, volkslied en dikke agenten
New Hampshire typische Amerikaans
door Angelo Vergeer
GLENN - Het aardige van Amerika is, dat ze daar alles geregeld hebben. Je weet meteen waar je aan toe bent. Voorbeeldje: iedereen heeft een auto maar wanneer je als voetganger de straat oversteekt, staat het hele Amerikaanse wagenpark boven op z'n rem. Het is even wennen. Voetgangers, als minst beschermde soort, zijn namelijk heilig in Amerika. Zo is dat geregeld. Rennend de straat over? Hoeft niet. Take your time sir, klinkt het meteen. Van onthaasten hebben ze daar nog nooit gehoord, maar ze zijn veel minder gehaast dan wij. In vergelijking met ons vieren ze Oud en Nieuw zes uur láter. Zou het daar in zitten?
De Mount Washington, het schip dat statig de meren bevaart in New Hampshire.
Met een skateboard over de boulevard zeilen mag ook niet. Dus een politie-auto, zestig keer zo lang als de hele plank op wieltjes, houdt stil naast een skatende tiener. Het board wordt zonder pardon in beslag genomen; een sticker op de onderkant geplakt vermeldt keurig het adres van de verdachte. Alles is prima geregeld.
Of wordt persoonlijk voor je in orde gemaakt, graag zelfs. Huurauto's, arrangementen, boekingen, zelfs het invallen van de herfst, het verkleuren van de bladeren; ze regelen het voor je...
En dat komt mooi uit in New Hampshire. Want deze staat is beroemd vanwege zijn herfst. Beter bekend als de Indian Summer. De bomen zijn er als verkeerslichten; ze gaan van groen via geel naar rood. En de plaatselijke VVV's geven je gaarne een foldertje mee met daarin de data van het schouwspel. Compleet met afbeeldingen van de bladeren en bomen, en grafiekjes van de weken waarin New Hampshire in één rode zee verandert.
Wie kent New Hampshire? Wij alleen uit de boeken van John Irving en Stephen King. Veel bossen en overdekte bruggen. Gelegen ergens boven New York en grenzend aan het eindeloze Canada. Even nietszeggend als Ohio, Idaho of Arizona. Het zal wel. Maar Amerika-kenners springen daar wat minder nonchalant mee om. Samen met Vermont en Maine vormt New Hampshire een oase van rust en natuurschoon, saai maar adembenemend tegelijk in vergelijk met New York.
Via Internet surf je langs de hotels en appartementen van deze staat, via de fax maak je je reserveringen, met de KLM vlieg je in een dikke zeven uur naar Boston, en met een huurauto rij je een uurtje later New Hampshire binnen. Live Free or Die, luidt het Staat-motto.
Met een stoomtreintje de Mount Washington op, waar op de top het slechtste weer van de wereld zou zijn.
We reden naar de kust, Hampton Beach, waar de Atlantische Oceaan onvermoeibaar het strand komt oprollen. Geen wuivende palmbomen, evenmin tropische taferelen. Wel vaders en moeders, kinderen, opa's en oma's, tantes en omes, neven en nichten gezellig op klapstoeltjes in het zand, een McLobster en een large coke binnen handbereik. Neemt de hele familie een duik in de woeste golven, dan blijven de lange broeken met inhoud onbeschermd achter. Dieven wonen in New York. Het enige waar wij ons druk over maken, is dat ons mannetje van anderhalf niet door zo'n familie wordt geadopteerd om te worden doodgeknuffeld...
Dit is het Amerika van de McDonald's, de grote gezinnen, van dikke agenten met een glimmende ster op hun borst en een grote revolver op hun heup, van zondags naar de kerk, van saamhorigheid en het volkslied, van barbecuen, baseball en acteurs die president worden. Wat opmerkelijk genoeg ontbreekt is de mobiele telefoon en de teevee met z'n zestig netten.
Family-Fun in New Hampshire met vakantiehuisjes overal.
Hoe dat komt? New Hampshire mag dan in Europa onbekend zijn, in Amerika zelf is het één van de meest populaire vakantiestaten. De nummerplaten van langs zoevende auto's op de boulevard van Hampton Beach, waar een slungelige tiener zonder skateboard het nakijken heeft, verraden dat voor vele Amerikanen daar hun vakantiedroom bewaarheid wordt. De vakantiehuisjes zijn er dan ook legio. En rust; wordt geregeld.
Hampton Beach heeft een boulevard met winkels, ho- en motelletjes en in de avonduren vuurwerk. Daarachter ligt de kerk, wat huizen en een watertoren en daarachter begint het moeras. Daar weer achter beginnen de bossen die het tot aan de boomgrens van Canada zullen volhouden. Het is een uurtje rijden en je zit in het merengebied, waar de zon altijd romantisch ondergaat en de vergezichten eindeloos blijken. Met Lake Winnipesaukee als voornaamste parel. Stap in Weirs Beach aan boord van de Mount Washington en je vaart langs tientallen eilandjes waar statige koloniale huizen laten zien dat het er goed toeven is. Op het meer zelf fladderen luxueuze zeilboten, houten motorjachten en jetski's als vlinders om je heen. Er wordt gezwaaid en getoeterd en fier wapperen de Stars en Stripes in de wind.
New
Hampshire staat voor Amerika.
De Stars en Stripes wappert overal.
Laconia is daar zo'n beetje de hoofdstad. Met aan de rand ervan enorme supermarkten, waarmee in vergelijking Albert Heijn dus echt op de kleintjes blijft letten, die nooit dichtgaan ook. Maar het is Wolfboro aan de andere kant van Lake Winnipesaukee die de charme toont. Want eigenlijk lijken bijna alle plaatsen in New Hampshire op elkaar. Eén doorgaande straat met winkels, en wat huizen erachter. De ruimte boven de winkels is opslag. Geen kip die er woont. Nogmaals: New Hampshire is net zo groot als Nederland, maar de bevolking blijft steken op 1 miljoen. Die woont lekker in alle rust verspreid over de staat. De stad is voor de winkels. Wolfboro combineert echter beide, wat meer leven in de brouwerij geeft.
Tegen
de voet van de berg rust
het beroemde Mount Washington Hotel
Wolfboro was voor ons ook de poort naar het derde bedrijf van New Hampshire: de bergen. Geen Alpentoppen, wel ski-pistes. We logeren in Glenn, zo'n beetje tegen Mount Washington aan, de hoogste berg van New Hampshire, en de eigenaar waarschuwt ons voor loslopende bruine beren. Ze bijten niet, dacht 'ie, maar ze zijn wel erg nieuwsgierig. Ons appartement is voorzien van een open haard met elektrische ontsteking, een jacuzzi, en een keuken vol apparatuur waar ze in Nederland niet eens van gehoord hebben. Buiten lonken vijf zwembaden, allen verwarmd natuurlijk. We zijn aan dollars minder kwijt dan een weekje bungalowparken in het Nederlandse hoogseizoen.
Aan de voet van onze berg, tussen Conway en North Conway, ligt een soort landingsbaan van kilometers lengte met aan weerskanten het type winkels dat je in Europa alleen aan de Champs Élysées vindt. Geen boetiekjes maar stores. Die het hele jaar in een kerststemming verkeren, ook dat nog. Kransen op de deur, honderden lichtjes op de gevel. Met een zuchtend treintje in de buurt en niet te vergeten een arresleetje op wielen, compleet met een span paarden ervoor. Als in een sprookje, en in Amerika houden ze van sprookjes.
In de bergen van New Hampshire: Storyland waar Nederland herleeft met een klompen-draaimolen, geveltjes, en een heuse 'Geschenkenwinkel'.
Aan de voet van onze berg ligt ook Storyland, een immens pretpark voor kinderen tot tien jaar. Met, hoe bestaat het: een Nederlands dorp, compleet met een draaimolen van klompen. Omdat Nederland zo'n lief landje is, zeggen ze daar. Onze boe-verhalen van drugs en criminaliteit willen ze helemaal niet horen. Elk huisje heeft z'n kruisje, vinden ze. De tegeltjes met Engelse spreuken erop zijn van Delfts Blauw. Onze rakker van anderhalf neemt het ritaan, zoals hij ook de benen nam in het Kindermuseum van Portsmouth; vredig slapend in de armen van Snow-White vinden we hem terug.
We beklimmen de Mount Washington, een must, met een puffend stoomtreintje dat steil omhoog kachelt in een vette walm van zwarte rook. Lopen gaat sneller, maar vanwaar toch die haast? Boven is het loeikoud, waaien we uit ons jasje en is het ijs dikker dan tijdens een gemiddelde Elfstedentocht. En dat midden in september wel te verstaan. De warme soep op de top vindt gretig aftrek; weer goed geregeld.
Overdekte bruggen, dé bezienswaardigheid van de Staat.
Via de beroemde overdekte bruggen, ooit zo gemaakt omdat ze anders zouden bezwijken onder de druk van de sneeuw, via Concord en Manchester zakken we af naar de miljoenenstad Boston, Massachusetts. Raken we verzeild in files, maar even stil bij het werk langs de weg komen we niet te staan; agenten met wapperende vlaggen regelen het verkeer soepel tot voortgang. New Hampshire verdwijnt in onze achteruitkijkspiegel.
De moraal van dit verhaal: volg altijd het advies van een vriend op.
Publicatiedatum = 21 februari 1998
