Het Golden Gate Park is wel erg groot
door HARRY MULLER
SAN FRANCISCO - Wie met vakantie naar de westkust van Amerika gaat, moet beslist een paar dagen naar San Francisco. Jaren geleden al zong iemand, dat hij zijn hart in die stad verloren had.
In de hele wereld bekend door de Golden Gate Bridge en de kabeltrams. Gebouwd op tal van heuvels en daarom zijn sommige straten
zo steil, dat je niet zelf met een auto door het centrum moet gaan rijden.
Om San Francisco een beetje te leren kennen, is het beter een kaartje te kopen voor een uitgebreide rondrit met een dubbeldeksbus. En tref je dan een chauffeur, die onderweg ook nog grappig probeert te zijn, dan is dat meegenomen.
Voor Michael, chauffeur en gids op onze rode dubbeldekker van het type dat je ook in Londen ziet rijden, is het een bijzondere dag. Zijn moeder zit in de bus tussen de toeristen uit heel wat verschillende landen en daarom doet hij deze dag tijdens onze tocht door de stad extra zijn best.
Een grapje natuurlijk, want het valt natuurlijk lang niet mee om steeds maar door dezelfde stad te rijden en dan te proberen om elke keer weer wat nieuws te verzinnen. Toch houdt Michael van zijn baan, want daarvoor was hij barkeeper en moest hij elke dag zeker duizend glazen Ierse koffie klaar maken met een flinke scheut whisky en heel wat slagroom.
Onderweg horen we, dat San Francisco ruim 700.000 inwoners heeft en de stad dus heel wat kleiner is dan Amsterdam. In het jaar 1906 werd een groot deel van de stad verwoest door een aardbeving en meer recent gebeurde dat ook nog eens in 1989, maar toen was de schade gelukkig een stuk minder.
Sommige oude gebouwen als bijvoorbeeld het stadhuis staan nu leeg. Bouwvakkers zijn daar aan het werk om het nog beter tegen de bevingen te beschermen. Gelukkig zijn heel wat historische bouwsels in de stad rechtop blijven staan. Vooral de buitenwijken met veel houten Victoriaanse huizen uit de tweede helft van de vorige eeuw zijn schitterend. Daar wonen nu de meer bemiddelde inwoners van de stad en die wensen de drukte van de toeristenbussen in hun straat niet. Speciale verbodsborden geven aan, dat je hooguit met een busje met acht inzittenden door zo'n straat mag rijden.
Zwemmen is gevaarlijk bij de Golden Gate Bridge, maar lekker uitrusten in het zonnetje kan natuurlijk altijd.
Met een oppervlakte van vier vierkante kilometer is het Golden Gate Park wel erg groot. Hier kunnen de mensen uit de stad heerlijk wandelen, maar ook joggen, fietsen, rolschaatsen of bijvoorbeeld paardrijden. Bordjes die verbieden op het gras te lopen, heb je hier niet. Golfen kan ook en er is een manege, waar je een paard kunt huren om daarmee een ritje door het park te maken. De Koningin Wilhelmina Tuin met heel wat bloeiende tulpen is dichtbij de oceaan. Eens bracht onze vroegere vorstin een bezoek aan San Francisco en nam als geschenk heel wat bloembollen mee. De windmolen in de tuin moet een beetje op die uit ons land lijken, maar doet het eigenlijk niet. Die kunnen ze beter afbreken en vervangen door een echte Hollandse molen.
Heel erg mooi is de Japanse tuin in het park, waar we met onze bus maar een kwartier stoppen. Dat is veel te kort om een beetje van de tuin te kunnen genieten. Het wordt dus rennen door die grote tuin en bijna struikelen over grote stenen, die als bruggetje tussen enkele vijvers dienen. Goudkleurige karpers zwemmen daar in grote hoeveelheden rond en een theehuis staat te pronken in de zon. Bordjes met verklarende teksten zijn er zowel in het engels als in het japans.
Tijd om die allemaal te lezen, is er helaas niet. We moeten ook nog even de heuvel Twin Peaks op, want van daaruit heb je een fraai uitzicht over de stad. Eenmaal boven worden we belaagd door de verkopers van T-shirtjes, maar dat duurt gelukkig niet lang. De handelaren hebben namelijk geen vergunning. Als iemand alarm slaat, omdat een politiewagen de heuvel op rijdt, pakt iedereen snel z'n boeltje bij elkaar. Nog geen minuut later lijkt het, alsof hier nooit shirtjes werden verkocht. Dit ritueel herhaalt zich verschillende keren op een dag en de man die het snelst met z'n handel in het niets verdwijnt, verdient eigenlijk een eervolle vermelding in het Guinness Book of Records.
Vanaf de heuvels heb je een mooie uitzicht over de stad.
Bij de beroemde Golden Gate Bridge die in het jaar 1937 gereed kwam, stoppen we natuurlijk ook. Sommige toeristen komen daar zelfs met een limousine en worden dan aangegaapt door de andere dagjesmensen. Het zou natuurlijk best kunnen zijn, dat de een of andere beroemdheid uit die auto is gestapt. Volgens onze buschauffeur komen de echte rijken niet naar de brug kijken en bovendien rijden ze meestal in een kleine auto rond.
Michael vertelt hier, dat de brug de kleur 'internationaal oranje' heeft, dat men het hele jaar bezig is om de constructie in een goede conditie te houden, dat je over de brug kunt wandelen en dat er helaas al meer dan duizend mensen afgesprongen zijn en zo de dood vonden.
In de stad zelf is de kabeltram (cable-car) vooral voor de toeristen bedoeld, maar ook de mensen die in San Francisco
wonen, maken er gebruik van. Een van de vertrekpunten bij de haven is Hyde
Street. Een kaartje koop je daar voor twee dollars. Er staan op een pleintje
heel wat trammetjes klaar om te vertrekken, maar men houdt zich prima aan
de dienstregeling en mag er elke tien minuten slechts een(accenten) tram
vertrekken.
Er staat een lange rij wachtenden voor ons. Voor moeders met kleine kinderen is dat een verschrikking, omdat de kleintjes de hele tijd blijven zeuren wanneer de tram nu eindelijk zal vertrekken. Het wachten duurt bijna een uur en in die tijd zien we steeds weer mannen een tram op een draaischijf duwen, zodat men weer terug kan de stad in. Een man met een gitaar is de enige vorm van afleiding. Helaas zingt hij zijn liedjes wel erg vals en wordt begeleid door een man met een bas, die gemaakt is van een zinken teil, een stuk hout en een stuk waslijn. Na enkele liederen wordt een wel erg grote pet voor je neus gehouden en daar mag je dan wat geldstukjes in doen.
De rit met het trammetje, getrokken door een kabel onder de weg, is uiteindelijk best leuk. Als we bij een steile weg naar beneden gaan, moet er door de twee conducteurs flink geremd worden. Dat gebeurt met blokken hout, die tegen de rails geduwd worden. Hoewel onze tram helemaal vol zit, stappen onderweg nog eens enkele mensen in. Die moeten dan genoegen nemen met een plaatsje op een treeplank...
Wachten moet je soms ook tijdens de zomermaanden voor een tochtje met een schip (10 minuten) naar het eiland Alcatraz, waar van 1909 tot 1963 een gevangenis was. Beruchte boeven zoals Al Capone werden daar eens opgesloten. Het was de zwaarst bewaakte gevangenis van Amerika en ontsnappen was eigenlijk niet mogelijk. Zwemmen naar de stad San Francisco zou misschien kunnen, maar daarvoor was de stroming in het water te sterk, het water was te koud en je zou ook nog wel eens een haai kunnen tegenkomen. Op weg naar Alcatraz zag ik alleen maar een zeehond op een stuk rots.
De gevangenen van Alcatraz hadden weinig privacy.
Het leven op het eilandje Alcatraz werd in tal van films geromantiseerd en nu het een toeristische attractie is geworden, gebeurt dat nog steeds. Je zou bijna vergeten, dat hier eens misdadigers hun straf uit zaten. Grote foto's van deze mannen hangen nu in de gevangenis, waar je met behulp van een draagbaar recordertje doorheen geleid wordt. Zitten in Alcatraz was heus geen pretje. Lange rijen cellen met alleen maar tralies aan de voorkant en dus geen enkele vorm van privacy. In de isoleercellen werden de gevangenen soms maandenlang opgesloten. Bezoekers mochten toen met hun dierbaren alleen over persoonlijke zaken praten, lichamelijk contact was niet toegestaan en eten en drinken mocht je niet meenemen. Iedereen moest zich aan veel regels houden. Naar de kapper moest je elke drie weken en een ieder kreeg hetzelfde model. Snorren en baarden waren verboden.
Wie geluk heeft, komt Frank Heaney tegen. Hij was in Alcatraz eens de jongste bewaker en werkt nu als public relations-man bij de scheepvaartonderneming, die jaarlijks ruim een miljoen toeristen naar deze bajes brengt. Frank heeft persoonlijk 'Machine Gun' Kelly nog gekend, een beruchte kidnapper die van 1934 tot 1951 daar onvrijwillig logeerde. "Een aardige man. Hij werkte in de wasserij en is daar ook gestorven," zegt de nu 70-jarige ex-bewaker.
Frank Heaney was eens de jongste bewaker in de gevangenis an Alcatraz.
Wie San Francisco bezoekt, moet zeker ook eens langs Fisherman's Wharf bij de haven gaan. Daar zijn de toeristische attracties als een onderzeeboot uit de Tweede Wereldoorlog en een museum met wassen beelden. Jongleurs gooien hun kegels omhoog, een man speelt op een elektrisch orgeltje en bij goud en zilver gespoten 'beelden' die af en toe toch heel even met de ogen knipperen, mag je een paar muntjes in een hoed doen.
Daar kun je tegen de avond ook de zon in de zee zien zakken, maar helemaal romantisch is natuurlijk om met een scheepje over het water te dobberen en de zonsondergang bij de Golden Gate Bridge mee te maken.
REISWIJZER:
Er zijn maar twee steden in Amerika, die een magische klank hebben op mensen
uit de hele wereld. Het zijn New York en San Francisco.
De laatste stad is vooral een zomerbestemming en touroperators hebben San
Francisco meestal in een rondreis opgenomen, die vanaf maart tot eind november
worden georganiseerd. In een paar dagen kun je de hele stad bekijken.
Het weer is ook 's zomers nogal wisselend. Na een warme dag kan het 's avonds bij de haven soms ineens koud worden en doen de handelaren in warme shirts goede zaken. Ook kan het rond de Golden Gate Bridge vaak mistig zijn.
INLICHTINGEN: Jan Doets America Tours, Heerhugowaard, telefoon 072-5753333 of bij uw reisbureau.
Publicatiedatum = 20 december 1997
