Op zo'n dikke Harley langs de zuidelijke muzieksteden
Mooi en muzikaal motoravontur in 'Down South' USA
Tussen Clarksdale en Vicksburg in Mississippi, waar de Amerikaanse burgeroorlog werd beslecht, sturen we de zware Harleys de kleinst mogelijke weggetjes op. De katoenvelden lijken eindeloos. Ergens rechts stroomt de legendarische rivier. We maken foto's bij een soort lagune. Er komt een pickup aangereden. De ogen van de boer staan vol vraagtekens. "All the way from Europe? Are you kiddin?" "We zijn blank en we rijden motor, dus dat zit wel goed, in zijn ogen. Binnen twee minuten hebben we dan ook een stortvloed van racistische teksten over ons heen. Het is alsof ik op een filmset sta van 'Roots' of van 'Mississippi Burning'. Elk moment kan Gene Hackman tevoorschijn komen. Maar dit is geen film, dit is levensecht.
Deze man hult zich 's avonds waarschijnlijk in een witte habijt en hij zet een puntmuts op z'n stupide hoofd. Met zo'n brandend kruis in z'n hand! Zeker weten. Het bestaat nog steeds, en hoe! Billy Holiday heeft Strange Fruit kennelijk toch voor niets gezongen. Dit is het land van de absolute achterlijkheid. Maar ook het land van de blues. Sterker nog: hier is-ie ùìtgevonden! We starten de Harleys en laten de boer snel alleen. Een paar mijl verder stoppen we en ik kijk Jules en Gerard aan. We denken 't zelfde. "Dit hoort wel allemaal bij het avontuur en zoiets krijg je niet gauw met een burgerlijk busreisje!" zeggen ze. Het is waar. De Music Cities of the South Tour van Argus Travel , een spectaculaire motorreis door het zuidoosten van Amerika, biedt inderdaad wel iets meer.....
Wie van blues, jazz, rock 'n roll en country houdt en daarnaast ook een graag een dikke motorfiets berijdt, die zit goed bij Argus Travel. Helemaal als de baas , Peter Verkaik, zelf meerijdt op een van zijn Amerikaanse motortrips. Verkaik is een gemoedelijke Rotterdamse reus van een metertje of twee, die zich graag in een wat alternatieve bikersoutfit hult: antieke Amerikaanse vliegershelm, western laarzen, waxcoat of bomberjack, ongenaakbare zonnebril. Een aardige camouflage, want Verkaik is de vriendelijkheid zelf en bovendien is hij een voortreffelijke gids.
We vliegen met United Airlines naar Orlando, met een tussenstop in Washington. Waarom weet ik niet. 't Zal wel met de prijsstelling te maken hebben. Martin Air vliegt er nota bene rechtstreeks op, maar goed, het hotel, de Mariott International Drive in Orlando, is voortreffelijk. Het is een grote groep Nederlanders, die heeft geboekt voor dit muzikale motoravontuur. Vogels van zeer uiteenlopende pluimage: architect van beroep, of croupier, tandarts, politiecommissaris, journalist, stuwadoor, sommigen met echtgenotes achterop. Twintig motoren. Te veel om in één lange sliert door de dreven te rijden. Bovendien verschillen de rijkwaliteiten nogal, maar Verkaik weet z'n schaapjes de hele trip toch aardig bij elkaar te houden. Afgezien dan van die rasindividualisten, die er graag op eigen houtje op uittrekken. Gerard Koemans, Jules Hamming en ik bijvoorbeeld, die niet zo warm lopen voor het 'ultieme groepsgevoel'. De overigen echter vinden zich er uitstekend in en dat moet worden gezegd Peter Verkaik ziet kans om zo'n bonte groep een paar duizend mijl, zonder een enkel schrammetje of beschadigingetje, door half Amerika te loodsen!
Jongens- en meisjesdroom
Het is een jongens- (en tegenwoordig gelukkig ook meisjes-) droom voor velen: op de motor, en het liefst een Harley Davidson door Amerika cruisen. Van Chicago naar L.A. over de legendarische Route 66, de vermaarde 'western tracks' over, in het oude "wilde westen" (grofweg gevormd door de staten Californië, Arizona, Nevada en Utah en Nieuw Mexico) de lange weg van Los Angeles naar Sturgis rijden, of, zoals zij deden, de Music Cities of the South. Bij Argus Travel kun je alles van tevoren regelen: je kunt een keuze maken tussen sportievere motoren als de Honda Nighthawk, kale machines als de Triumph Thunderbird, relaxbikes als de VT1100 Shadow, 'Big Brother' spelen op een Honda 1500cc Gold Wing en verder twee weken dromen op welk type Harley Davidson dan ook. De motoren zijn in een uitstekende conditie, zowel die van Iron Horse in Orlando, waar de begerenswaardige Harley's kunnen worden afgehaald, als die van Cruise America, waar de andere merken klaar staan. Je kunt trouwens beter eerst naar Iron Horse gaan. Wie daar namelijk later aankomt rijden op een ander merk machine krijgt steevast die belegen Harley-grap voor z'n kiezen: "Could you park your Triumph somewhere else, sir? Not too close to my beautiful Harleys?" Het is Ray Towells, een Engelsman nota bene, die dat roept. Hoe krijgt hij 't zijn mond uit? Z'n 'briefing', de uitleg over het hoe en wat van het motorrijden in Amerika is evenwel perfect.
In de Great Smokey Moutains, waar Dolly Parton haar eigen pretpark heeft ('Dollywood') bezit, wonen de Cherokee Indianen, die met veel toeristische humbug de kost verdienen.
De eerste dagtocht voert van warme Orlando in Florida, naar San Augustin, een naar Amerikaanse begrippen, heel mooi, oud stadje dat ooit nog eens platgebrand werd door Sir Francis Drake en daar zijn die Amerikanen heel trots op. Het is een aardige, ontspannen rit, langs Daytona Beach, de bedevaartplaats van de Amerikaanse motorsport. De koffers en andere bagage worden met een luxueuze camper achter de groep aan getransporteerd en als de op duo en buddyseat meerijdende dames het eens zat worden achterop, kunnen ze zo de, door de airco heerlijke koele, camper induiken. Bij de staatsgrens met Georgia staat als variant op Ray Charles' beroemde lied: 'It'a allright that you have Georgia on your mind'. Savannah is een schitterende, oude havenstad, met goede restaurants en een echt bikerscafe, de 'Old Vinnie a Gogo'. In '606 East' eten we een Al Pacino Lasagne, die op grote borden warm wordt aanbevolen. Absoluut oneetbaar is het kreng. Daar moet ik met die Pacino nog eens een hartig woordje over wisselen.....
Via Toccoa, waar de weg al prachtig begint te glooien, koersen we naar Tennessee, door de vermaarde Great Smokey Mountains naar Gatlinburg. Schitterend! Diep blauwe meren, ruisende bossen, bochtige wegen zelfs. In de bochten ben ik gigantisch in het voordeel met m'n scherp sturende Triumph Thunderbird; als lange-afstands-rijmachine is hij echter volkomen ongeschikt. NIET huren dus, deze rugpijn-veroorzaker. Ik ben dolgelukkig als de volgende dag Jules Hamming me z'n Harley Low Rider Dynaglide Convertible, de best sturende HD, afstaat. De afstanden zijn voor een Nederlandse motorrijder heel goed te doen. Het is jammer dat reisleider Peter Verkaik, in z'n ijver om z'n klanten zo veel mogelijk te laten zien, vrijwel dagelijks moeite heeft met het tijdschema en we overal pas 's avonds laat arriveren, terwijl onderweg uren verloren gaan met zinloos-lange stops bij saaie tankstations.
Country & Westernmuziek
Met de motelreserveringen is niets mis en de motels zijn zeer goed. Aan het eind van deze zesde dag begint het er in muzikale zin ook op te lijken: we naderen Nashville, het centrum van de country & westernmuziek met z'n Grand Ole Opry, z'n Wild Horse Saloon. Het moet toch al gek gaan willen we vanavond niet aan het square- en line-dancen komen. De winkels rond ons motel, Shoney's Inn aan de Music Valley Drive, fourneren graag de daartoe geëigende kleding. Fraai versierde leren jack met franjes. Hallo, bent u daar? Tegen prijzen tussen 900 en 1900 dollar. Gelukkig mag je in motorjack en jeans ook meedansen, alhoewel je dan wel raar wordt aangekeken, want van heinde en ver komen de dansliefhebbers elke avond naar de Wild Horse Saloon, kleden zich daar om in de mooiste outfits en trekken dan te keer op de spiegelgladde vloer. Op het podium zitten de beste country- en country-rockbands. Sommigen van de groep gaan naar een bluescafe. "Dat is echter, minder commercieel, minder gekunsteld", zeggen ze. Nou ja. Gaan ze straks, in bluesstad Memphis, zeker van country genieten.....!
Tussen Nashville en Memphis ligt de Natchez Trace Parkway. Die moet u beslist rijden. Zeker op de motor. Wat een absoluut genot. In Memphis regent het en dat is mooi, want nu ligt het asfalt in Beale Street er zwartglimmend bij. Uit alle kroegen klinkt de blues; heel authentiek, met een simpel gitaartje, of heel massaal, modern-funky met veel elektrisch gitaarwerk en veel tetterend koper. Ik sta in de stromende regen te fotograferen. Door m'n hoofd speelt een stokoude blues: "If Beale Street could talk, if Beale Street could talk, all the married men would grab their bags and walk......!" Op de hoek, bij BB King, speelt een Robert Gray-achtige bluesband. Heel goed. De entree is tien dollar. Ik zak af naar het City Blues Cafe, waar een machtige soulband speelt. Een blanke zangeres, met een stem als een klok en een zwarte zanger. Drie formidabele blazers erachter. Ze hebben een breed repertoire en spelen zelfs oude nummers van Creedence Clearwater Revival. Die avond kan dus niet meer stuk.
In Memphis staat nog steeds de legendarische studio van SUN-records, waar Elvis Presley begon en waar alles nog in de oorspronkelijke staat is. De gitaren en de versterkers staan er alsof Jerry Lee Lewis, Carl Perkins, Johnny Cash en Elvis Presley (foto boven) zojuist zijn weggelopen.
De volgende dag is een rustdag. Dat wil zeggen: we gaan naar Graceland, de woonstee van Elvis Presley. Gewoon een 'tour' geboekt, want dat is altijd het best bij dit soort toeristische hoogstandjes. Graceland ontvangt jaarlijks zo'n 750.000 bezoekers. A $20,-- per persoon. Tel uit je winst. Are you lonesome tonight? In your ghetto? Ik sta aan het graf van 'The King', een tempel van suikerzoet rose en wit. Daar liggen Vader Presley, moeder Presley, Oma Presley. Er brandt een soort eeuwige vlam op het graf van The King. Naast me hoor ik onderdrukt gesnotter. Ach-gut, wat is er toch veel leed in de wereld: "In rijen opstellen alstublieft. Even snel twintig dollar inleveren en sniffen en snotteren maar. Zelf wel zakdoeken meebrengen......!
Gelukkig heb ik ook geboekt voor een bezoek aan de legendarische Sun Studio van Sam Philips, waar Elvis z'n eerste, primitieve plaatjes maakte. In het pre-sentimentele tijdperk, zullen we maar zeggen. Carl Perkins nam daar ook op, Jerry Lee Lewis, Roy Orbison en Johnny Cash. De oude one-track-Ampex-recorder staat er nog (stereo was er niet of nauwelijks) en de gids kan prachtige anekdotes vertellen, zoals die over Johnny Cash, die het "unieke, rasperige geluid" op z'n beroemde 'I walk the line' verkreeg door met een gevouwen dollarbiljet over de gitaarsnaren te raggen.....
Zuidelijker gaat het, de staat Mississippi in, naar Vicksburg. Een mooie stad, met veel historische gebouwen. Hier wonnen de noordelijken, de Yankees dus, de burgeroorlog en dat zit vele zuidelijken nog steeds dwars. Er zijn nogal wat antiekwinkels (erg duur) en ook casino's, want nog niet zo lang geleden is in Mississippi het gokverbod opgeheven. De rit is prachtig, vooral als je even van de groep kunt wegdwalen en conservatieve boeren kunt ontmoeten. Aan het eind van de dag lokt New Orleans, de derde grote muzikale bestemming. Met z'n Vieux Carré, z'n French Quarter, z'n Bourbon Street en z'n North & South Rampart Street. Won't ya come along with me, to the Mississippi? Basin Street Blues. Hier zong Armstrong 'm!
Nouveau Orleans
In Louisiana liggen de beroemde swamps, waar de cajuns wonen, afstammelingen van de Franse kolonisten. Hun cajun- en zydecomuziek wordt steeds populairder. Het is er prachtig en sfeervol, zeker met zo'n oude brug, die zo uit Clint Eastwood's "Bridges of Madison County' kan zijn gestolen.
Sindsdien is er wel veel veranderd in 'Nouveau Orleans', waar de Spaanse en Franse koloniale restanten nog op elke oude gevel te zien zijn. Het is weliswaar zwaar toeristisch en waar toerisme is, heerst commercie. So what? Kijk er in New Orleans maar doorheen en geniet van wat nog wel echt, puur en goed is. Ga slapen op de North Rampart Street 1101, aan de rand van het Vieux Carre, in het French Quarter Courtyard Hotel, het leukste hotel waar ik ooit heb gelogeerd. De motoren kunnen worden gestald op een afgesloten binnenplaats. Het hotel zelf heeft een prachtige patio, met een zwembadje. De kamers hebben kolossale 'fourposters', antieke bedden met uitstekende matrassen. Bourbon Street is een steenworp weg. Niet naar het House of Blues gaan, waar Buddy Guy een concert geeft met z'n big band.. De man, die eens onnavolgbaar 'Mustang Sally' vertolkte, bakt er nu geen moer meer van en zijn begeleiders wanen zich 'olympische kampioenen snelspelen' op hun gitaren en basgitaren. Trouwens dat hele House of Blues is een 'fakehut', een gigantische marketinghype, met zeer fraaie sweatshirts, dat wel. Nee, dan de oude binnenstad in. Even naar de Preservation Hall, om de stokoude knakkers de 'South Rampart Street Parade' of 'Just a closer walk with Thee' te horen spelen. Verzoekjes worden daar eveneens gehonoreerd. A raison van twee dollar per nummer. Alleen 'When the Saint go marching in' kost $5,--. Zo ziek zijn de muzikanten daar langzamerhand van.....
Wie van softe en harde porno houdt, van seksuele hoogstandjes, travestie en kinky business....New Orleans is een paradijs en je zou niet denken dat je hier in het zo puriteinse Amerika bent. De restaurants zijn voortreffelijk. Gumbo en Jambalaya natuurlijk, maar verder alle gerechten van waar dan ook ter wereld. Wat mondiale cuisine betreft steken San Francisco en New Orleans elkaar naar de kroon. Laat uw hand ook eens lezen door zo'n voodoo-tovenares, of zoals ik, door een Roemeense creep die zegt een echte afstammeling van Graaf Vlad (Dracula) te zijn. Het macabere Tarot-kaartspel kan er griezeltechnisch ook best mee door. De Roemeense handlezer vertelt me dat ik weliswaar wat in de radio- en televisiebusiness doe, maar dat ik misschien beter stukjes kan gaan schrijven. Hij moest eens weten, de goede man.....
Peter Verkaik, onze boomlange reisleider, is directeur-eigenaar van het Barendrechtse Argus Travel en hij begeleidt z'n motorreizen graag zelf. Dat kan natuurlijk niet altijd, want met z'n ruim twaalf miljoen gulden omzet heeft dit kleine, gespecialiseerde motorreisbureau een behoorlijk programma te bieden. "We hebben allemaal gespecialiseerde reisleiders", aldus Verkaik, "en we richten ons behalve op motortrips op camperreizen, ook naar andere, aansprekende bestemmingen, zoals Canada en Mexico. Deze Music Cities of the South Tour vind ik zelf prachtig. Ik houd van muziek, ben zelf amateur-blueszanger en ik ben Harleyrijder in hart en nieren. Kijk, jij bent er dan niet zo'n liefhebber van, maar zo'n groepsreis is voor veel mensen ideaal. Ze hoeven nergens aan te denken; alles wordt geregeld. Het is echt vakantie en ze kunnen zich concentreren op het motorrijden. Het is alleen maar rijden en genieten op de motor. Maar we hebben ook arrangementen voor individuele motorrijders, die alles op eigen houtje willen doen. Dan zorgen we voor de vlucht en de motorfiets en desnoods het hotelarrangement. Op dezelfde kwaliteitsbasis, want je moet er toch niet aan denken dat je je dure geld uit hebt gegeven en dan hier een barrel van een motorfiets in je maag gesplitst krijgt. En zoiets gebeurt nogal eens!"
Snel, veel te snel komt de finish van de Music Cities of the South Tour, als we relaxed cruisend langs de Golf van Mexico, Orlando weer bereiken, waar muzikaal trouwens ook best wat te beleven is, als je 's avonds tenminste Church Street induikt.
Het was een mooi, motor- en reisavontuur. Iedereen neemt, min of meer ontroerd, afscheid van elkaar. Er wordt hard geroepen over "spoedige reünies", die waarschijnlijk nooit zullen komen. Zo gaat dat. Maar het groepsgevoel is er wel degelijk zeer nadrukkelijk. Wat echter voor mij veel belangrijker is: er zit echt muziek in deze prachtige motortrip......!
Informatie: Argus Travel b.v. (Peter Verkaik) Zuideinde 57-63, 2991 LJ, Barendrecht Tel. 0180 - 696770; fax 0180 - 696767; E-mail: algargus.nl
Publicatiedatum = 26 april 1997
