|
|
Zestig
gletsjers zorgen in dit gebied af en toe voor een aardverschuivinkje.
Foto: J. Lotter
Duizend
kilometer
ongenaakbare schoonheid
door Nico van der Zwet Slotenmaker
PORT ANGELES - De noordelijke kustweg op het Olympic-schiereiland, Washington State, Verenigde Staten, wordt bij Port Angeles altijd wat drukker. Hier komen de veerboten uit Victoria, Vancouver Island, Canada, namelijk hun lading uitspuwen en inslikken. En hoewel het geen storm loopt, brengt dat toch de nodige reuring met zich mee.
De
'roosevelt'-eland in de Lake Crescent Lodge.
Ook is er een sterk bemande kustwacht om de woelige wateren in de gaten te houden en staat er een massaal horecagebouw, waarin kennelijk alle kroegen en restaurants van de hele gemeente op een hoop zijn geveegd. Consumptietechnisch kan er dan ook nauwelijks 'nee' worden verkocht en in één gelegenheid kan je als het een getapt biertje moet zijn kiezen uit 36 soorten.
De doorgaande weg kent slechts éen afsplitsing, een stuk van ongeveer 35 kilometer dat doodloopt in het Olympic National Park met 4000 km2 het op twee na grootste natuurgebied van heel Noord-Amerika. Hoewel de weergoden hier doorgaans goed huishouden, zorgt men er in de winter toch voor dat in ieder geval in het weekeinde de toegangsweg gebaand blijft en dan kan je er ook prachtige langlauftochten maken.
In
het nationale park kunnen 's winters prachtige langlauftochten
worden gemaakt. Foto: D. R. Preston
Het park is van een ongenaakbare schoonheid en laat de mensen maar moeizaam toe. Er zijn verder geen wegen en wie ongestoord alle paden wil bewandelen staat voor een klusje van liefst duizend kilometer. Moeilijke kilometers ook nog, want het gebied kent forse bergjes en ondoordringbare wouden, waar nog nooit iemand een voet heeft gezet. En ook nooit zal zetten.
De parkbeheerders kennen een zeer strikt beleid en iemand die denkt dat
hij hier en daar maar een vuurtje kan stoken of een tentje op kan zetten
zal de gevolgen ondervinden. Echt hoog zijn de bergen in het park nu ook
weer niet. De grootste, de Olympus, is 2400 meter en het merendeel van
de rest blijft op 1500 meter steken. Maar er zijn wel zestig actieve gletsjers
in dit gebied dat bijzonder grillig is en af en toe ook wel een aardverschuivinkje
in petto heeft.
De omgeving is eigenlijk pas honderd jaar in kaart gebracht. Toen Washington op het punt stond een eigen staat te worden dat gebeurde tenslotte in 1889 vond men het tijd worden de zaken eens wat op te meten en ook eens een kijkje te gaan nemen in deze streek, die zelfs door de indianen werd gemeden, al was het alleen maar om niet de gramschap op te wekken van de geesten en goden die zich hier ongetwijfeld hadden gevestigd. Een van de belangrijkste expedities werd op touw gezet door de Seattle Press. Zij ging met vele ongemakken gepaard. Het duurde weken voor het gezelschap van de ene kant naar de andere kant had kunnen doordringen en de lezers in de hoofdstad konden smullen van avontuur en spanning. Dat was nog eens een persreisje. In het bezoekerscentrum zijn er nog foto's van te zien.
Lake
Crescent Lodge is de enige bebouwing
die aan het meer mag blijven staan.
Op de terugweg moeten we vanzelfsprekend weer door Port Angeles, waar men mij aan de rand van het stadje de plek toont waar een groot stuk van een berg na aanhoudende regen afbrak en een café bedolf. De mare gaat dat er enkele gasten van de zaak onder het puin vandaan zijn gehaald die het glas nog in de hand hadden. Ik wil hier niet beweren dat het een prettige manier van overlijden is, maar ontegenzeglijk heeft het toch wel wat. Ik zou de geschiedenis overigens niet eens hebben verteld als ik niet de volgende morgen op de plaatselijke radio had vernomen dat via de ook door mij bereden weg al het personeel uit het Olympic Park is geëvacueerd omdat er levensgevaarlijke modderstromen dreigden. Een beetje overbodige manier om mij van de woeste ongenaakbaarheid van deze plek te overtuigen. Ik had er al direct het diepste respect voor.
Lake
Crescent, straks weer onder de supervisie van de natuur.
Foto: FINLEY
Nee, dat ziet het er rond Lake Crescent heel wat lieflijker uit. Al broeit er onderhuids genoeg. Alle bewoners in de vaak meer dan riante behuizingen rond het meer hebben namelijk het bericht ontvangen dat ze tussen nu en vijftien jaar verdwenen moeten zijn. Het land moet worden teruggegeven aan de natuur en wie op het punt staat zijn laatste adem uit te blazen hoeft zijn optrekje niet aan zijn zoon of zijn dochter na te laten, want die vlieger gaat niet op. Een uitzondering wordt gemaakt voor de Lake Crescent Lodge, een hotelachtig onderkomen met goed verspreid staande bungalows. En als het al op de nominatie stond ook te verdwijnen zou dat toch een soort heiligschennis zijn, want dit was de favoriete verblijfplaats van president Roosevelt en die poets je niet zomaar even uit. Aan een van de wanden van de Lodge hangt als jachttrofee een enorme elandskop die de naam van de voormalige landsleider draagt en nog heden ten dage is de soort als zodanig bekend.
Wandelend
tussen woudreuzen voelt de mens zich uiterst klein.
Foto: FINLEY
Om hier het regenwoud te zien hoef je overigens maar een paar hoekjes om en staande onder een van van de meer dan reusachtige bomen voelt de mens zich in hoge mate zoals hij is, namelijk uiterst klein.
Er groeit ook een soort bomen die heel licht hout leveren en dat kwam in de Eerste Wereldoorlog van pas bij de vliegtuigbouw. Om alles zo snel mogelijk naar de fabriek te kunnen krijgen werd zelfs een spoorlijn aangelegd. De natuur stribbelde opnieuw tegen, de rails wilden maar niet groeien en toen het project eindelijk dan toch gereed was, liep de oorlog op zijn eind en ging de vliegtuigbouw een geheel ander tijdperk binnen.
Maar hout bleef een levensbehoefte en als u iets meer wilt weten over de strijd van de mens tegen de woudreuzen moet u buiten het park een klein zijsprongetje maken naar Forks, waar het houthakkersmuseum een prachtig eigen verhaal te vertellen heeft. Als monument staat er een drie meter hoge man van hout uiteraard met de bijl in de handen en grimmig gelaat.
Op de expositie hangen ook lijsten van namen. Mannen die tijdens hun geworstel met de bomen het leven hebben gelaten. Het zijn er niet weinig en ik zie er zo een tiental die ongetwijfeld een Nederlandse achtergrond hebben. Naar deze plek gekomen om fortuin te vergaren en jammerlijk omgekomen. De elementen waren de baas.
En misschien zijn ze dat op deze plek in de wereld nog steeds wel.
Reiswijzer:
Voor toeristische
informatie over Washington State kunt u zich wenden tot: BuroSix, Fokkerstraat
5, Reeuwijk, telefoon 0182-394455.
De website van Washington State is te vinden
op www.experiencewashington.com
Publicatiedatum = 25 november 2000
