"Overmoed is gevaarlijk"
door Gerrit Leeflang
VALLE DE SOBRARBE - De Spaanse Pyreneeën nodigen na van de eerste klap van poëtische ruigheid hersteld te zijn uit tot actie. Alleen maar kijken naar overvliegende spelende rooie wouwen, visarenden en in de laagte voorbijruisende snelstromende beken is niet bevredigend.
De bergruigheid in Huesca/Aragon (zuidflank
centrale Pyreneeën) heeft iets strengs; ze waarschuwt. Exploreer,
lijkt ze te zeggen, maar dan met conditie, kennis van zaken en gezonde
voorzichtigheid; dat moet bij de bergontdekker ingebakken zitten.
"Lichtzinnigheid is een sluipmoordenaar. Ik kan niet genoeg benadrukken dat voorzichtigheid, een juiste buffer vormt tegen overmoed, die pas in gevaarlijke situaties naar voren moet komen. Overmoed consumeert energie die je juist nodig hebt om op een gevaarlijk moment de juiste keuze te maken. Een keuze van leven op dood. Ja, laat ik het maar zeggen.
Beroepsmatig
Een met het gebied onbekende recreant doet er goed aan eerst een praatje te maken met de plaatselijke gids, vindt Wim Hof, sinds zeven jaar beroepsmatig in de Pyreneeën bezig als gids en schrijver van het zojuist verschenen boekje 'Klimmen in Stilte'. "Ik ken het gebied al een een jaar of twintig, voordat hier gecanyond, gekanood of welke andere vorm van outdoorsport gedaan werd ook.
Bijvoorbeeld de Rio Vero in de Sierra de Guara circa 35 kilometer van Ainsa is de gevaarlijkste canyon als je die verkeerd inschat. Deze ogenschijnlijk idyllische canyon met zijn hoge rotswanden met in de prehistorie bewoonde grotten kan veranderen in een kolkende moordenaar. Hier vallen de meeste doden van alle canyons in de hele Pyreneeën."
Achterwaarts springt Wim Hof verbonden aan twee
lijnen van de brugleuning van een 50 meter hoog viaduct over een
Spaanse canyon. Circa 25 meter lager vangt de rek in de lijnen hem op
en slingert hij als zat op een reuzenschommel onder de brug.
Het gebied van de centrale Pyreneeën onderscheidt zich in twee eco-systemen. Het eerste is het hooggebergte, het Ordesa-gebied met zijn zwarte dennen en beuken en het tweede is een naschokgebergte, de Sierra de Guara dat door het mediterrane klimaat veel droger is.
Ten zuiden van de middeleeuwse stad Ainsa liggen twee stuwmeren, de Embalse de Mediano, genoemd naar het dorpje dat inmiddels op de bodem van het stuwmeer ligt. De kerktoren staat nog wel boven water, een mooi klimobject. Alleen in augustus komen de daken van het oude dorp boven de waterspiegel.
Het tweede is de Embalse de el Grado. Hieraan ligt op een vooruitspringende rots het majestueuze Torreciudad (torenstad), een klooster dat in de jaren zeventig gebouwd werd op de plaats van een Moors kasteel.
Beginners
In het Embalse de Mediano komt goed verborgen de Barranco del Rio uit. Een canyon, die zeer goed te doen is voor beginners. Veel klimwerk en een paar kleine afdalinkjes van zo'n meter of acht, waarna je telkens weer onvermijdelijk in een poel van koud stilstaand water terechtkomt. De canyon is diep uitgesleten en zonlicht druppelt spaarzaam naar beneden. Goed om een hete namiddag in door te brengen. Maar ook hier geldt: zoek eerst een gids.
Dezelfde brug van onder gezien op het moment dat Wim Hof
springt.
Even zuidelijker ligt de Barranco de Escopeta (het ravijn van het jachtgeweer), met een hoog viaduct van de weg Ainsa /Barbastro. De Spaanse bergsportvereniging heeft in het midden van het viaduct aan de zijkant ogen ingeschoten voor afdalingen naar het 50 meter lager gelegen aanlokkelijke blauwe water van de barranco. Niet dat dat hier veel wordt gedaan, want de bergen lonken. Maar de hoge slanke brug is wel ideaal voor het zogeheten Puenting brugslingeren, het penduleren aan twee dynamische touwen in de vorm van een 'V'.
Over Tot Actie
Wim maakt twee touwen vast aan twee ogen die tien meter van elkaar afliggen. Die touwen worden na 25 meter verbonden met elkaar. Deze twee worden onder de brug doorgetrokken naar de andere kant waar ze aan de brugslingeraar worden vastgemaakt. Wim staat geharnast in een klimgordel klaar op de brugleuning. Auto's rijden langzaam voorbij, als het ware aangetrokken door het spanningsmoment. Wims geest loopt leeg. Zijn ogen kijken, maar zien niets anders dan een mentaal zwart gat, waarin hij enkele ogenblikken later met een geweldige schreeuw achterwaarts inspringt.
Wim Hof, later: "Andrenaline raast dan door je lijf, explodeert bijna zou je kunnen zeggen en verlaat je lichaam in een wolk uit het topje van je schedel. Je kan wel zeggen dat je je als herboren voelt als je lange slagen slingert aan die touw-geworden navelstreng."
De canyon in
Er zijn twee manieren om in de diep gelegen Rio Vero te belanden. De eerste is de simpelste; gewoon langs een pad omlaag. Wims weg voert echter langs drie spannende kloven. Ook hier zitten metalen ogen ingeschoten, die geregeld op deugdelijkheid worden getoetst. Abseilen, stukken van gemiddeld 50 meter.
Na een uur lopen verandert de rivier van karakter en laat zien dat brute kracht bergwanden doet wijken. Het water is de baas. Duiken, springen, klimmen, zwemmen. Kleren worden nat, drogen weer. De jongsten hebben wetsuits aan. Het is een wildwaterbaan waar geen pretpark tegenop kan. Natuurlijke glijbanen komen uit in draaikolkjes, in grotten de oscuros monolithen en boomstammen liggen dwars in de weg. Het gevoel komt op dat dit een uitje naar de prehistorie is, waarin de tijd net zo min bestond.
Klimmen in Stilte, auteur Wim Hof, 80 pagina's filosofie over het klimmen, 20 foto's, uitgeverij Altamira, prijs ƒ29,90.
Foto's: Hennie Boogert
Publicatiedatum = 3 april 1999
