Slimme bouwmeesters maakte het de invallende vijand moeilijk
Verdwalen in Cordoba
door Nico van der Zwet Slotenmaker
CORDOBA - Op het Angel de Torres, een verder weg te cijferen pleintje
in de oudste wijk van de Spaanse stad Cordoba, ben ik even op een bankje
gaan zitten. Je wordt wat 
draaierig
van die kromme straatjes die zo nauw en in cirkeltjes zijn aangelegd dat
je er gemakkelijk een kwartiertje in kunt verdwalen. Slimme bouwmeesters
hebben dat destijds zo geregeld om het een invallende vijand moeilijk
te maken en ook de huisjes hebben uit dien hoofde snel open te stoten
venstertjes van waaruit onverwacht het vuur op binnendringers kan worden
geopend.
Rondom mijn onbeduidende zitplaats heeft de gemeente waarschijnlijk destijds een soort plantsoentje op het oog gehad, maar het gras is verdord en verdwenen en in plaats van wat fleurige gewassen wordt de entourage nu gevormd door een aantal lege bierflessen die de naam van een Nederlandse brouwer dragen, hoewel ze van een vorm zijn die in onze streken niet wordt verstrekt.
Ze zijn afkomstig van het piepkleine kroegje aan de overkant dat met vier klanten geheel gevuld is, zodat de vijfde en eventuele andere dorstigen weinig anders rest dan hun hartversterking buiten te nuttigen en het ledige fust daar achter te laten.
Weinig water vandaag in de Guadalquivir. Op de achtergrond de 223 meter lange Romeinse brug die naar de stad leidt.
Ja, de grote historische gebouwen en van deze nog typisch moorse stad heb ik in eerste instantie maar even overgeslagen. Wel ben ik uiteraard van de goede kant binnengekomen. Over de Guadalquivir, na eerst natuurlijk aan de overkant een half uurtje over de balustrade te hebben gehangen, want op die manier zie je Cordoba op zijn best. De rivier stelt vandaag niet veel voor, zodat alle aandacht kan uitgaan naar koepels, daken en torens van de stad en de prachtige poort die toegang geeft tot de 223 meter lange brug die je naar het echte heiligdom voert.
Het waterrad dat op gezag van een hoge adellijke dame tot zwijgen moest woren gebracht omdat ze anders niet kon slapen.
Precies bij het begin staat nog immer het waterrad dat nu zwijgt, maar destijds nuttig werk deed, al moest het door een in een aanpalend paleis verblijvende dame van hogen bloede stil worden gezet, omdat ze door het gepiep anders niet slapen kon. Tegenwerpingen dat de bevolking dan zonder het broodnodige vocht zou komen te zitten mochten niet baten.
Zou zo'n verhaal nu waar zijn, vraag ik me altijd af. Marie Antoinette zou aan de vooravond van de Franse revolutie ook hebben beweerd dat de mensen dan maar taart moesten eten als er geen brood was. Ik geloof het eigenlijk niet. Geschiedschrijvers hebben het verzonnen om de kloof tussen machthebbers en gepeupel wat breder en het verhaal interessanter te maken.
De moskee La Mezquita (gebouwd van 786 tot 990) is er ook nog steeds als
kathedraal, al loop ik er dit keer maar eens achteloos aan voorbij om wellicht
nog dieper de historie in te trekken. De herbergjes in de oude wijken zijn
echter dermate bij de tijd gebleven dat het gesprek vrijwel overal over
befaamde stierenvechters gaat. El Cordobez natuurlijk, de plaatselijke held.
Toch zweren de 
ouderen unaniem dat de allergrootste kampioen en publiekslieveling Manolete
is geweest. De kwikzilverachtige vechter met het kleine postuur die in 1947
op nog jeugdige leeftijd stierf in de arena. Zijn laatste woorden: "Dokter,
er beweegt niets meer aan me" heb ik laatst nog ergens gelezen.
Nee, zo zijn ze er tegenwoordig niet meer. De zoon van El Cordobez leek een eind te kunnen komen. Hij is laatst echter vrij ernstig geblesseerd geraakt. Niet in het gevecht, oh nee. In een hotellift werd hij bestormd door een menigte vrouwelijke fans. Het hijswerktuig raakte overbelast en zakte met een harde klap de kelder in.
De doorgroefde mannen aan de togen vinden het geen ridderlijk verhaal. Ze smalen overduidelijk.
Begin er in Cordoba maar niet over. Trouwens, er is gelukkig wel wat anders te doen.
Publicatiedatum = 24 mei 1997
