|
|
VER
VAN HUIS MAAR
ZIELSGELUKKIG
Elke Kerst geniet Corrie van Spaanse zon
door JOS VAN NOORD
LA CARIHUELA - Als we onverwacht bij haar aanbellen, zit ze in haar eentje te puzzelen aan tafel, balkondeur open. Voor geen goud wil ze naar huis met Kerstmis, Corrie Scultz-Van Kasteel (74) uit Utrecht. Kerst thuis of, erger nog, bij de familie, dat zou ze een straf vinden.
Aan
de Costa del Sol, waar veel Nederlanders overwinteren, schijnt vrijwel
elke winterdag de zon.
"M'n familie weet dat, dus die laat me gelukkig met rust. Hier heb ik 't prima naar m'n zin, lekker in het zonnetje", glundert Corrie, als we even later wat gaan pootjebaden langs het strand van de Costa del Sol, het zuidelijkste puntje van Spanje. Hier overwintert ze, dit jaar al voor de vijftiende keer.
Hollands
In Carihuela Palace, een vrijwel volledig Hollands appartementencomplex van de reisorganisatie Marysol vlakbij Torremolinos, heeft ze onder de honderden andere Nederlandse overwinteraars haar eigen vrienden en kennissen. Met hen doet ze "gezellige dingen" en als er een sinterklaasfeest wordt georganiseerd of er een spelletjesavond is, dan is Corrie steevast van de partij. Maar ook als ze alleen is, moederziel alleen met haar herinneringen, puzzels, boeken en tv in haar 'eigen' flatje waar ook de foto's van de kinderen en de kleinkinderen weer uit de dozen zijn gepakt, is ze heel gelukkig.
|
|
|
Marysol Vliegreizen, tel. 020-6544700. |
Ze pakt een lijstje uit de vensterbank: "Kijk, ik heb twee kleindochters
en een kleinzoon. De oudste is een hele dame van 26, de middelste is dan
21 en de jongste is 16. Heel vrij en modern opgevoed. Ze hebben hun eigen
bezigheden. Dat zijn geen kleine kinderen meer en je denkt toch zeker
niet dat die met Kerstmis op hun oma zitten te wachten?!"
Even valt er een stilte. Corrie schenkt koffie in.
"Je hoort weleens dat kinderen van oudere mensen zo tegen het einde
van het jaar met elkaar gaan overleggen, in de geest van: wie neemt moeder
dit jaar met kerst? Dat je als moeder bij wijze van spreken nog moet oppassen
ook bij wie je eerste kerstdag gaat en bij wie de tweede, want je hebt
zomaar ruzie. Nou, dat is mooi niks voor mij. Ik heb er een grote hekel
aan om mezelf op te dringen of anderen tot last te zijn.
Bar
De al vroeg weduwe geworden Corrie ziet dus helemaal niet op tegen Kerstmis, zo in haar eentje aan de Costa del Sol. Dan ga ik naar het strand en 's avonds bij kaarslicht eten in het restaurant, of bij m'n buren of ik ga naar vrienden in Aroya de la Miel. En als er op oudejaarsavond iets leuks is op tv, dan haal ik wat lekkers in huis en zit ik in m'n appartement bij de buis.
Misschien ga ik wel naar de bar in het restaurant. Daar zijn altijd bekenden, drinken we een wijntje. Soms wordt het wel halfeen of één uur. Dan moet ik op m'n tenen de trap op, anders worden de buren wakker! In Nederland zou ik 't toch niet in m'n hoofd halen om in m'n eentje naar een bar te gaan, om zomaar een kroeg in te lopen. Dat is nu het verschil: hier kan dat wel. Als ik dat niet prettig zou vinden, hoef ik ook niet het terrein af, want binnen het complex van Carihuela Palace is volop vertier."
"In Nederland zegt m'n omgeving: Waar begin je aan, zo helemaal in je uppie! Alleen op vakantie, alleen in het vliegtuig, die gedachte maakt veel mensen angstig. Onzekerheid, denk ik. Ze durven niet. Bang dat ze zichzelf niet kunnen redden. Ze zouden het misschien ook eens moeten proberen. Of zouden ze jaloers zijn?
Corrie
Scultz, genietend van het
strand van Torremolinos.
In Utrecht hoor ik wel eens: Mens, wat moet je daar toch in die hitte, zo helemaal alleen? Wat zoek je daar in je eentje? Misschien zoek ik juist die rust en eenzaamheid", verzucht ze. Dan lachend: "Het is hier overigens nog knap moeilijk om eens een ogenblikje alleen te zijn, want er is van alles te doen aan gezelligheid. Als ik alleen aan een tafeltje zit in het restaurant van Carihuela Palace dan komt er vaak wel iemand bij me zitten, of ze roepen: Corrie, kom gezellig hier zitten! Ik kom de kerstdagen heus wel door. Er is volop te doen, er wordt van alles georganiseerd."
Als ik hier zo heerlijk in de zon zit op m'n balkonnetje, dan zwaaien de mensen die langskomen. Ik ben hier echt voor m'n plezier. Als ik uit m'n appartement naar de zee loop, een afstand van nauwelijks tweehonderd meter, dan heb ik wel een uur nodig om de boulevard te bereiken en zelfs daar roept nog iedereen: Hallo Corrie! Allemaal zonnige gezichten. Niemand heeft haast. Hallo, hoe is het met je? Hoe lang ben je al hier? Heb je al leuke excursies gemaakt? Het lijkt wel of de mensen hier anders zijn, of ook Nederlandse mensen hier als bij toverslag veranderen. Zou het door 't weer komen? Het is net of er bij de mensen een knop omgaat."
Malaga
Twintig jaar geleden kwam ze voor het eerst naar Spanje. "Eerst naar Fuengirola. Dat beviel enorm. Vijf jaar later ontdekte ik via een vriendin het Nederlandse appartementencomplex in Carihuela. Sindsdien ben ik hier niet meer weg te slaan, eerst elke winter drie maanden en nu, de laatste vijf jaar al weer, kom ik steeds voor een halfjaar.
Veel
overwinteraars aan de Costa del Sol maken excursies, waarbij de provinciehoofdstad
Malaga veel te bieden heeft.
Ze zorgen er hier voor dat ik steeds dezelfde flat heb. In de zomer staan mijn spulletjes in vijf dozen opgeslagen in de kelder. Als ik hier binnenkom, voel ik me meteen thuis. 's Avonds doe ik de deur op slot, zet er een stoel voor, ik ga liggen en ik slaap direct, geen enkel probleem. Die rust, die stilte. In Nederland is het nergens stil. Overal herrie. Als ik een raam open heb, kan ik een ander niet meer verstaan. Hier is het rustig, gemoedelijk ook. Soms ga ik naar zo'n vissersdorpje, gezellig koffie drinken onder een pergola. Als ik wat drukte wil, dan neem ik het treintje naar Malaga."
"Nederland vroeg m'n familie eens: Mis je dan niemand? Nee, ik mis niemand. Dat heb ik ze toen ook precies zo verteld, waar iedereen bij was. Vinden ze raar. Snappen ze niks van. Als ik zou zeggen: ik mis jullie zo, dan staan m'n zoons hier ineens voor de deur. Ik kijk wel uit! Ik heb absoluut geen trammelant met m'n familie, met m'n drie zonen al helemaal niet, maar ik vind het heerlijk om alleen te zijn. Heb ik totaal geen moeite mee. Eigenlijk ben ik het liefst alleen. Ik heb geen zin in plichtplegingen. In Nederland moet je dit en dat, je moet zus en zo.
Hier in Spanje hoef ik helemaal niks. Toch heb ik veel meer contact met de mensen om me heen dan in Nederland. Als ik dan zo bij het zwembad lig, in m'n badpak op zo'n lekker zonnebedje onder een palmboom, dan denk ik: Mijn ouders hadden mij hier eens zo heerlijk moeten zien zitten! Ik voel me enorm bevoorrecht. Wat een rijkdom, wat een genieting! Ik heb hier 't rijk alleen en ik verveel me geen seconde."
EIGEN FOTO
Publicatiedatum = 16 december 2000
|
|
|