Wildwest in Gerlos
door Nico van der Zwet Slotenmaker
Gerlos - Revolverschutters met het sobere uiterlijk van Clint Eastwood zou je in het Oostenrijkse Gerlos toch niet direct verwachten. Maar toch zijn ze er. Ik heb ze zelf gezien. En niet een paar, het wemelt ervan.
Niet in de winter natuurlijk. Dan wordt het er vanzelf druk zat met duizenden Nederlandse skiërs die Gerlos jaarlijks als bedevaartsoord gebruiken en er niet over peinzen ooit nog eens ergens anders heen te gaan. Nee, als er sneeuw ligt hoeven ze in Oostenrijk geen advertenties te plaatsen. De mythe van de lange latten lijkt het eeuwige leven te hebben.
Maar in de zomer ligt het anders. Het is allemaal veranderd zoals u hoort te weten. Wintersport bestond vroeger niet. Alleen voor een paar personen met poen. De rest moest rustig op die paar dagen in de zomer wachten en dan raakten de alpenweitjes redelijk bevolkt met rustige wandelaars die ook eens naar het buitenland gingen.
Maar naarmate de sneeuw van goud bleek werd het zomerseizoen veronachtzaamd. Er werd toch geld genoeg verdiend. Dus of die paar weinig te verteren hebbende zomergasten nu wel of niet kwamen, wat maakte dat nu uit? Het gevolg was dan ook dat voor de toeristen in het vroegere hoogseizoen helemaal niets meer werd gedaan. Het was zelfs zo dat de hoteliers met hun aan de sneeuw verdiende schillingen naar verre landen vertrokken om ook eens in een buitenlandse zon te zitten en hun neringen sloten of overlieten aan de portier die in het gunstigste geval ook nog wel eens een kop soep wist te prepareren.
En toen kwam er vervolgens dus op een enkele zonderling na niemand meer. Ja, dat was natuurlijk ook de bedoeling. Het gegeven dat het zakelijke mes ook best van twee kanten kan snijden deed de Oostenrijkse horeca wakker worden en het ene evenement na het andere zag in de slagschaduw van de Alpen het licht.
In Gerlos is het een wildwestshow geworden. Niet zo maar iets, maar met een regisseur en wat professionals uit de grote stad en veel repeteren voor je je aan het publiek presenteert. Dat is toch wel geheel andere kuch dan het in de lederhosen gehulde groepje muzikanten dat normaal was aan te treffen en een motief om de prijzen der consumptie te verdubbelen.
In Gerlos bouwden ze een prachtig en levensecht decor in de buitenlucht en men gooide er een paar paardennummers doorheen die in het circus hoog zouden scoren. Vorig jaar is men ermee begonnen en ik heb op de eerste rij in het zonnetje mee mogen genieten. Later aan de bar heb ik de zaak met de mij niet onbekende hoofdrolspeler nog even doorgesproken en we vonden wel dat het dorp zo'n oppepper best kan gebruiken. Als persoonlijke oppepper nam hij een whisky, er als verontschuldiging aan toevoegend dat hij net tijdens het stuk in de saloon alleen maar slappe thee had mogen gebruiken, al moesten de toeschouwers uiteraard het idee krijgen dat er fors gepimpeld werd.
Ik kom op mijn omzwervingen regelmatig in Gerlos. Niet eens om er veel over te schrijven, maar meer als rustpunt en uitvalsbasis. Daardoor heb ik er wel wat mensen leren kennen en weet ik iets van de verhoudingen.
Een vakantieplaats, of het nu een strandplek is of een wintersportdorp, vormt niet de gesloten gemeenschap die de bezoeker daarin denkt te zien. De onderlinge rivaliteit kent vaak geen grenzen. En hoe geïsoleerder zo'n gemeenschap is, hoe groter de concurrentie.
Gerlos vormt daarop geen uitzondering. Daarom is het zo verheugend te zien dat het de jeugd is geweest die voor het wildwestspektakel het voortouw heeft genomen. Kinderen van horeca-ondernemers die weten dat hun ouders op zijn zachtst gezegd geen vrienden zijn, hebben alle verschillen en vooroordelen overboord gegooid met het besef dat het 'hun' dorp betreft en dat daar gezamenlijk iets aan moet worden gedaan.
U hoeft dus niet bang te zijn dat er op de grote wildwestshow van Gerlos (vanaf eind juni iedere vrijdag om 20.00 uur en iedere zondag om 4 uur) een onvertogen schot valt.
Al lijkt het allemaal heel echt.
Publicatiedatum = 28 juni 1997
