'Almabtriebe', een toeristische bezienswaardigheid
door Nico van der Zwet Slotenmaker
GERLOS - Hoewel de wintersporters het tegenwoordig winnen,
bestaat er in Oostenrijk nog wel degelijk een zomerseizoen dat wordt overheerst
door wandelaars en buspassagiers die het naast vergezichten vooral voorzien
blijken te hebben op zeer forse taartpunten. Zo tegen het thee-uur willen
de restaurants nog wel eens vollopen met groepen die in de schemering
in hotels op hoge bergdorpen aan het oog worden onttrokken.
Eind september vertrekken de laatste gasten, en de laatste jaren is er
de leuke gewoonte ontstaan ze met festiviteiten uit te luiden. Daartoe is
de jaarlijkse 'Almabtriebe', waarbij het vee voor de winter van de bergweiden
naar de warme stal wordt gedreven, in de agenda enigszins naar voren geschoven.
Vroeger kende men deze aardige traditie ook al, maar vond die voornamelijk
plaats in beperkte dorpskring omdat zelfs de meest volhoudende Brit dan
al was vertrokken en je eindelijk onder elkaar eens een pint kon pakken.
Ook toen al werden de koeien op hun weg naar beneden wat feestelijk aangekleed, al is deze maskerade pas goed op gang gekomen toen iemand op het idee kwam
er een toeristische bezienswaardigheid van te maken.
Er is geen vaste regel, maar normaal vindt de Almabtriebe plaats op de
laatste zaterdag van september nadat in de voorafgaande dagen ook al wat
feestelijke programmapunten zijn afgewikkeld om alvast wat in vorm te komen.
Sommige dorpen en stadjes maken er zelfs hele festivals van en vooral in
bijvoorbeeld Ebbs is de bevolking er in feite het gehele jaar mee bezig
en duurt het evenement met (vee)markten, braderieën en andere ook sportieve
activiteiten wel drie weken.
Vorig jaar mocht ik het spektakel meemaken in de vooral bij Nederlanders
meer dan bekende wintersportplaats Gerlos en het is dan zaak reeds enige
dagen van tevoren wat berghutten te bezoeken waar de herders zich voor het
feest gereed maken. De portretten van beschermheiligen die de koeien op
hun weg naar beneden op hun kop dienen te dragen worden wat bijgeschilderd,
de kruisen met bloemen omgeven en na een fikse wasbeurt kan de tocht worden
aangevangen.
Zelf bent u waarschijnlijk wel eens in zo'n berghut geweest om na een wandeling
een consumptie te nemen. Het merendeel is echter zo goed als onbereikbaar
en de mannen verkeren niet zelden vier maanden in volstrekte afzondering
met hun beesten. Daar zitten ze echt niet op toeristen te wachten en ik
bezoek ze dan ook alleen maar op voorspraak van wat dorpsnotabelen die een
schrijver nu eenmaal in de loop der jaren heeft leren kennen. Aan scheren
zijn de herders nog niet toegekomen en ook de boezeroen zal nog even in
het sop moeten voor ze weer in de schoot van hun familie terug zullen keren.
Als bijzondere versnapering krijg ik een nap zogenoemd 'melchermuos' aangeboden,
zijnde een soort pap die de smaak en de weerbarstigheid van een pot gluton
overtreft. Gelukkig maken de mannen ook pittiger slokken in de vorm van
eigen gestookte obstler die in flessen van drie liter op tafel staat en
waarvan ruim gebruik wordt gemaakt. Ze doen het voorkomen of ze juist ter
hoogte van de aanstaande blijde gebeurtenis naar de fles grijpen, maar ik
begrijp al snel dat er nog wel andere gelegenheden zijn om het glas te heffen.
Mannen onder elkaar, en wie gaat er nu vier maanden op een droogje zitten.
Schitterende natuur in Gerlos.
Het naar beneden brengen van het vee is overigens een stuk moeilijker dan
het lijkt en niet zelden viel er vroeger nog wel eens een koe in een kloof
of verdween ondanks de bel spoorloos. Dan was het de gewoonte ook alle andere
dieren de versierselen af te nemen om het feest wat te temperen, een maatregel
die nu in verband met de toeristen achterwege wordt gelaten.
Op de bewuste dag (dit jaar op zaterdag 28 september) zijn er in het dorp
allerlei vermakelijkheden opgesteld en ontbreekt de fanfare uiteraard niet.
De koeien sloffen met zichtbaar genoegen stalwaarts en de herders nuttigen
vele neuten die langs de weg door dames in traditionele klederdracht worden
aangeboden.
Dan is er even vakantie voordat ze over een paar maanden als skileraar
opnieuw in de belangstelling staan.
Publicatiedatum = 14-09-1996
