|
|
|
bandrecorder steelt show |
door Nico van der Zwet Slotenmaker
GERLOS - Hansi ken ik al jaren van de bar bij Franz Platzer in het Oostenrijkse Gerlos waar zich in de winter alles verzamelt wat Nederlands is. Trouwens, je zou Hansi ook bij de buren kunnen treffen of aan de toog in een dorp verderop. Zijn stamtafel heeft vele gezichten en eenkennigheid is wel het laatste dat hem kan worden aangewreven. Dat is wel handig van hem, want zo werft hij al grappenmakend ook wat klanten voor zijn eigen horeca-onderneming, een 'Sunnalm' genaamde uitspranning die ergens op een 1500 meter hoge alp is neergesmeten.
Omdat je er in het wintersportseizoen met enig goed fatsoen alleen op de lange latten kunt komen, ben ik er gezien mijn conditie nog nooit geweest en telkens als Hansi mij weer uitbundig uitnodigt kan ik hem pareren met te wijzen op de moeilijke bereikbaarheid van zijn pandje en de fysieke ongemakken die er voor mij mee gepaard zouden zijn.
De
accordeon met de mooiste muziek in zijn buik. Alleen Hanse mag erop spelen.
Ik ben altijd wel blij geweest met deze zo voor de hand liggende verontschuldigingen, want ik hou nu eenmaal niet van massale partijen die in oorden als Gerlos doorgaans omlijst worden door arrensleetochten, fakkelafdalingen en ongecontroleerde bacchanalen in de schuur van de plaatselijke drankstoker of wijnhandelaar.
Nu er bij Hans weer een 'Hüttenabond' is aangekondigd denk ik dan ook weer via mijn vertrouwde route te kunnen ontspannen, maar dit keer is hij me voor. Er zal zo en zo laat een taxi komen, dan is het nog een klein eindje lopen en vervolgens zal hij me met de sneeuwscooter op komen halen om ook het laatste stukje berg te bedwingen. Tegen zoveel gastvrijheid en hulpvaardigheid valt niet op te boksen en na een laatste beroep op onze aan de borreltafel opgebouwde vriendschap geef ik me over.
De taxi is er inderdaad en op tijd ook nog. De chauffeur rijdt echter niet zo ver als in de aanvankelijke planning is afgesproken, zodat ik nog een aardige wandeling moet maken om op de halteplaats van Hansi's sneeuwscooter te komen. Maar dan gaat het ook zeer snel bergop en kan ik eindelijk een blik slaan in zijn onderneming die er zo uitziet dat het houden van een huttenavond alleszins gerechtvaardigd lijkt. De hele tent hangt vol met Hansi's, want naast herbergier is (of liever was) Hansi een sportman in hart en nieren en hoewel nooit op het allerhoogste niveau acteerde hij altijd rond het ereschavot. Tennisser was hij en motorcrosser, een bezig baasje.
Entertainer is hij echter in de eerste plaats. Naarmate het gezelschap groeit ontpopt hij zich als conferencier en lijkt hij mij aanvankelijk de beste accordeonspeler te zijn die ik de laatste jaren hoorde. Maar omdat ik immers zijn maatje ben, fluistert hij me toe dat het allemaal maar nep is. Hij heeft een bandapparaat in de trekharmonica gebouwd en de juiste mimiek levert hij er gaarne bij.
Ook op het wasbord staat hij echter zijn mannetje en tenslotte grijpt hij naar zijn lievelingsinstrument, de 'Teufelsgeige', zijnde een constructie met snaren van ijzerdraad, een rinkelbom en een koekenpannetje waaraan hij ook voldoende geluid weet te ontworstelen. Een duivelskunstenaar op een demonische viool die dan ook boven op de steel met een satanskop wordt bekroond. Niet dat de gasten er bang van worden. Om de beurt mogen ze in actie komen en hetzelfde geldt voor het wasbord. De accordeon houdt Hansi echter op veilige afstand. Daar kan alleen hij op spelen.
Ach, hoe verloopt zo'n huttenavond. Het begint met een biertje en een wijntje tot het eerste ploegje besluit dat er nu maar eens op het zwaardere werk moet worden overgeschakeld. Schnaps dus en omdat ieder land recht heeft op zijn eigen verderfelijke vertering betekent dat in Oostenrijk obstler, een uit niet voor de regelrechte consumptie geschikte vruchten verkregen distillaat dat ik nog nooit door mijn keel heb kunnen krijgen. Zo te zien ben ik echter de enige en de kelkjes worden steeds veelvuldiger aangevoerd in een soort wortelstruik die zo ingenieus is geconstrueerd is dat er meerdere consumpties op een tak kunnen worden geplaatst zonder meteen om te vallen. Dat gebeurt later wel bij de abrupte polsoefeningen, want zoals iedere geoefende wintersportliefhebber wel weet moet de eerste slok ook meteen de laatste zijn. Tenminste waar het dit rondje betreft dan.
Recept
Persoonlijk weet ik niets beter te doen dan de Sunnalm Pfandl te bestellen die mij als specialiteit van het huis bijzonder is aanbevolen. Aardappels, uien, kaas en veel kruiden. Een prima recept om dorstig van te worden. Dat laat ik me echter niet overkomen, want aan de muur heb ik inmiddels de spreuk 'Wie stopt met zich te verbeteren houdt op goed te zijn' gelezen en ik wil wel weer eens onder de wol.
Hansi staat erop mij met zijn scooter naar beneden te brengen, maar gezien zijn toestand weet ik hem zover te krijgen dat hij deze precaire taak aan een van zijn personeelsleden overlaat.
Met ditzelfde voertuig is Hansi vorig jaar op Heiligenabend nog wel over de kop geslagen en zo zwaargewond in het ziekenhuis opgenomen dat hij de artsen aanvankelijk te kennen gaf dat ze er maar een eind aan moesten maken. Hij is echter wel meer uit kansloze posities teruggekomen en het gaat nu redelijk goed met hem.
EIGEN FOTO'S
Publicatiedatum = 28 oktober 2000
 |
|
|