REMICH
Even een paar inkopen doen

Van onze redactie Reiskrant

REMICH De man achter de kassa van het benzinestation in het Luxemburgse Remich is duidelijk verbouwereerd als ik na het betalen van een volle tank zonder verdere aankopen zijn pand wil verlaten. "Heeft u niets meer nodig? Weet u het echt zeker?" Het gaat er niet bij hem in. Zijn wereld wankelt, ik ondergraaf zijn geloof in de klant.

En dat is begrijpelijk, want brandstof mag hier de hoofdzaak zijn, iedere andere bezoeker propt en passant ook nog een paar tassen vol met sigaretten en drank. Het is hier een goedkoopte-eiland.

Het gemeentehuis straalt een antieke allure uit. EIGEN FOTO'S

Het is voor iemand met de Europese eenheidsgedachte in het achterhoofd moeilijk te doorgronden waarom een pakje shag hier een gulden goedkoper is dan vijftig meter verderop in Duitsland en die vraag wordt dan ook niet gesteld. De Duitser weet alleen dat wanneer hij de slang eruit trekt er weer een paar tientjes zijn verdiend. En als hij dan ook zijn rokertje en zijn borreltje voor weinig in zijn kofferbak kan stoppen, is er gewoon sprake van een lucratief reisje dat hij er graag voor over heeft.

Hij is niet de enige trouwens, want de Fransen wonen ook dichtbij en die weten een voordeeltje ook wel op prijs te stellen. Remich zou je daardoor een soort 'drielandenpunt' kunnen noemen en daar moet de middenstand op inspelen, want als de belangrijkste zaken zijn ingekocht moet er wat geflaneerd en gedronken worden.

In café Um Moart bijvoorbeeld waar de eigenaar er alles aan heeft gedaan om maar niet van partijdigheid te worden beticht. De plaatselijke voetbalclub hangt groot aan de muur, maar ook het Franse FC Metz is present en ook een Duitse hereniging wordt geëerd. Al kan ik niet precies zien welke, omdat mij het zicht wordt ontnomen door allerlei koperen spullen die vroeger in geen enkel oprecht dorsthuis werden aangetroffen, maar die nu even onverteerbaar als onvermijdelijk zijn. Er zijn zelfs speciale fabrieken die dit nep-antiek produceren en er nog een beste boterham aan verdienen ook.

Maar Remich is te mooi om ons in deze materie te verdiepen. Op de promenade bijvoorbeeld waar het in het voorjaar nog wat rustig is. Aan de rivieroever maken de ganzen nog de dienst uit, denk ik, een mening die ik de volgende morgen moet herzien als er een paar koppels zwanen arriveren en meteen duidelijk de baas zijn. Ook in het dierenrijk is er een sterke hiërarchie.

Casino

De rondvaartboten zijn er natuurlijk ook en je kunt zo'n beetje alle kanten op. Naar de wijnkelders bijvoorbeeld. Remich is een centrum van de wijncultuur, zetel van het Staats-Wijn-Station en van het instituut van de Marque National du Vin, als het u iets zegt tenminste. Je kunt ook per schip naar een casino en dat lijkt een uitgelezen mogelijkheid als je je eens twee keer in de boot wil laten nemen.

Op de boulevard tref ik ook een reusachtige molensteen die kennelijk in vroeger jaren door het rivierwater in beweging werd gebracht en nu uit mag rusten. Wat er precies mee aan de hand is, staat er niet bij en dat tref ik wel meer op mijn tripjes. Zaken die kennelijk in enige samenhang verkeren met het gebodene en als vanzelfsprekend geen bijschrift behoeven.

Duidelijker zijn de hier en daar aangebrachte bordjes en hoogtemeters die aangeven tot hoever het rivierwater op een bepaald moment is gekomen. Dat is ver. Vooral op oudejaarsdag 1947. Toen hield niemand in Remich meer droge voeten en kon gemakkelijk van een ramp worden gesproken. Dat kwam vooral omdat in de naoorlogse jaren de waterhuishouding nog een grote puinhoop was en men geen materiaal en mogelijkheden had om de vloed te keren of in goede banen te leiden.

Je zou verwachten dat men in 1983 wat beter was voorbereid, maar op 12 april was het weer raak, al bleef de overstroming toen een metertje onder het recordjaar 1947. Overigens zal je niemand langs de rivier horen zeggen dat de zaak nu volledig onder controle is. Mensen die met water zijn opgegroeid, zijn zeker van de onzekerheid.

Waarschijnlijk is daarom aan de voet van de hoogteaanduiding dan ook een klein fonteintje geplaatst met in het midden een op een stuk rots gelijkend beeldhouwwerk dat ik wederom niet thuis zou kunnen brengen. Daar zal het trouwens wel te zwaar voor zijn.

Omdat alle (nauwe) straatjes van Remich naar de rivier aflopen kom ik tenslotte toch weer op de wandelpromenade langs het water terecht waar ook mijn hotel is. Er staan nog wel meer monumentale panden en winkels, al kan ik me niet aan de indruk onttrekken dat de klad er een beetje in zit. De goedkope katoentjes en andere bedenkelijke snuisterijen heb ik te vaak in verband moeten brengen met neergang en misère.

Even verderop zie ik dat de meest prominente horecaonderneming van het stadje, hotel-café-restaurant de la Moselle met prachtig uitzicht over de rivier, het niet heeft kunnen bolwerken. Er komt een Chinees in. De lampions hangen er al.

Tweehonderd meter verder meen ik een leuk barretje te hebben gevonden. Mijn bestelling voor een glaasje bier kan echter niet worden gehonoreerd. "Geen alcohol meneer". Dat is te billijken en dus draai ik me om om de zaak weer te verlaten. Maar dat mag ook al niet. "Rechtsaf meneer, die uitgang". Ik ben in de val gelopen, want nu sta ik ineens in een enorme supermarkt met sterke drank. Hoe raadselachtig zit het leven toch in elkaar. Aan de caissière laat ik twee lege handen zien en vertel dat ik eigenlijk alleen maar voor een pilsje binnen was komen lopen. Ook zij kijkt me met een blik vol onbegrip aan.

Ik heb ze duidelijk laten schrikken, daar in Remich.