 |
|
DOOR NICO VAN DER ZWET SLOTENMAKER
CORTINA d'AMPEZZO - Vanaf het busstation van Cortina d'Ampezzo moet je een fors aantal trappen afdalen om in het centrum te geraken. Daartoe dien je eerst een vrij drukke straat over te steken, een passage die bijna mijn laatste op aarde is. Er is wel een zebrapad, maar dat telt hier niet en is voor de weggebruikers kennelijk alleen maar aanleiding het gaspedaal nog iets verder in te trappen. Op het nippertje word ik gemist. Dit is Italië en voor iemand die zojuist uit het toch iets keuriger aangeharkte Oostenrijk is gearriveerd een hele omschakeling, al ben je wel meteen gewaarschuwd.
In de binnenstad hoef je niet bang te zijn voor snelheidsduivels. Toch moet je ook hier goed opletten. Het is zelfs verplicht. Je komt er speciaal voor. Dit is flaneerzone. Kijken en gezien worden is hier het parool. Er wordt beweerd dat de Cortinaren niet speciaal op het weer letten om een nieuwe aanwinst voor de garderobe aan het volk te tonen.
Voor wat een naderend echtpaar aan de schouders heeft hangen hebben een paar kuddes het leven gelaten. Hij in het lange zwart en zij iets korter in het wit. Ze vangen veel bewonderende blikken die zij niet veinzen op te merken, want zo hoort het natuurlijk. Allemaal doen of het heel gewoon is en het daarbij benodigde gezicht trekken. Eigenlijk is het nog wel iets te koud voor een terrasje, maar ze nemen toch plaats. Middelpunt van al wat paradeert en soms ook niet verder komt dan wat bont aan de laarsjes.
Dierenvellen
De haters van het gebruik van dierenvellen kunnen voor hun acties beter een ander jachtterrein zoeken en als je hier met de verfkwast gaat zwaaien is de binnenkant van de gevangenis het enige wat je mag schilderen. Want je gaat onherroepelijk achter de tralies als je andermans eigendommen besmeurt. Echt waar hoor, er zijn nog steeds landen waar de rechterlijke macht niet eerst haar oor op je zieltje te luisteren legt.
De winkels in de stad zijn overdadig en zeer prijzig. Nu we het toch over bont hebben kijk ik in die richting om te stuiten op een bontmutsje van duizend en een jas van drie jaarsalarissen. Dat is bijna hautain, zeker mondain en doet denken aan een plaats als het Franse St. Tropez waarmee Cortina overigens maar al te graag vergeleken wil worden.
De Olympische Winterspelen van 1956 hebben Cortina d'Ampezzo wereldfaam bezorgd, maar daarvoor was het ook al het belangrijkste toeristencentrum van het hele Dolomietengebied. Toen de plaats van 1420 tot 1511 Venetiaans bezit was, kreeg het de eretitel 'Magnifica Communità' opgespeld en dat bordje is er nooit meer afgehaald.
Cortina ligt in de vallei van Ampezzo en de eerste bewoners wisten wel waarom ze zich hier vestigden. Het klimaat met veel zon is prima en de entourage met glooiende weidevelden, bosrijke hellingen en majestueuze bergpieken past er precies bij.
De
toren staat helemaal los van de kerk.
Van de bezienswaardigheden moet de 18de-eeuwse parochiekerk worden bezocht. De plafondschilderingen zijn de moeite waard en de 19de-eeuwse klokkentoren staat geheel los van het hoofdgebouw, alsof men dat eerst heeft gebouwd om bij nadere beschouwing tot de conclusie te komen dat er nog iets aan mankeerde en men pas toen tot de bouw van de toren is overgegaan. Hier vlak in de buurt is ook het Musea de ra Regoles, waarvan het laatste woord staat voor de oude boerencoöperatieve vereniging van 800 families die sinds de 10de eeuw zestig procent van het land rond Cortina in bezit heeft. Het grote succes van de club rust op het feit dat het bezit van de families ondeelbaar en onverhandelbaar is. Tot op de dag van vandaag.
Van de Olympische Spelen heeft Cortina het ijsstadion overgehouden, de trots van de stad en op alle wegwijzers aangegeven. Verder is het ski-gebeuren destijds voor het grote evenement danig uitgebreid en ook daarvan worden nog steeds de vruchten geplukt. Ook na de Spelen is trouwens nog gebouwd en Cortina kan zich meten met welke riante wintersportplaats dan ook.
Ook op het gebied van bergbeklimmen heeft Cortina een naam hoog te houden. Het embleem van de VVV is een eekhoorntje. Dit is de naam van de berggidsen waarvan de leden al jaren geleden bergwanden bedwongen, waarvan de beklimming voor onmogelijk was gehouden.
Kabelbaan
Als u met de kabelbaan naar boven gaat om te wandelen moet u er wel rekening mee houden dat de hier met staalkabels afgezette parcoursen voor de gewone stapper bepaald niet gemakkelijk zijn.
Blijf beneden maar op de grond net als ik. Al moet ik toch die trappen weer op om op het busstation te komen. Een man die ook deel uitmaakt van het gezelschap waarmee we vandaag een bustoertje doen heeft daar in afwachting van het vertrek plaatsgenomen op een ereschavotje dat ook op transport staat te wachten.
Op de hoogste tree meteen maar. Dat hoort nu eenmaal bij Cortina d'Ampezzo.
Publicatiedatum = 20 mei 2000
