Schot geeft zeehonden-garantie
Van onze redactie Reiskrant
PLOCKTON - Als weer niet al te slecht is, kunnen toeristen
vanuit Plockton aan de Schotse westkust een zeehonden-cruise maken. De
zeehonden leven op de rotseilandjes in Loch Carron, een soort fjord waaraan
het dorpje ligt.
De rondvaarten worden georganiseerd door Calum MacKenzie. Omdat het nauwelijks
voorkomt, dat de dieren zich niet aan de toeristen vertonen, geeft Calum
zeehondengarantie.
De Schotse mini-reder: "Op de meeste trips kom ik zo'n tachtig zeehonden
tegen. Maar als zij zich toevallig schuil houden, omdat zij een maaltje
vis proberen te verschalken of zijn neergestreken op een plaats waar ik
niet met de boot kan komen, krijgen de passagiers hun geld terug. Of kunnen
zij een volgende keer gratis meevaren. Eerlijker kan het niet en ik loop
nauwelijks risico."
Een grappenmaker uit Plockten had het gerucht verspreid, dat Calum MacKenzie
gebruik maakt van een legertje plastic zeehonden. Die zou hij op de rotsen
bevestigen om te voorkomen, dat hij de geld-terug-garantie gestand moet
doen. De regionale overheid heeft zelfs laten onderzoeken of het gerucht
op waarheid berustte.
Calum moet erom lachen: "Het is helemaal niet nodig om aan plastic zeehonden
te denken, want er zijn er genoeg."
Op het dek van zijn open vissersbootje kunnen twaalf passagiers staan of
zitten. Wanneer het waait, en dat is vaak het geval, danst de boot op de
golven en treft een plens water af en toe de passagiers.
De zeehonden zijn aan bezoekers gewend. Zij geven geen krimp als het stalen
bootje 'hun' rotsen nadert, maar verliezen het geen seconde uit het oog.
Als de opvarenden een liedje zingen, wordt hun nieuwsgierigheid geprikkeld
en komen hun kopjes overeind. Pas als de boot tot een meter of vijf is genaderd,
neemt een aantal dieren het zekere voor het onzekere en laat zich in het
zilte nat glijden.
De zeehondentrip op Loch Carron duurt ongeveer één uur. Volwassenen betalen
er tien gulden voor; kinderen zo'n zes gulden. Ook andere zeezoogdieren
laten zich af en toe in Loch Carron zien, evenals albatrossen en arenden.
Het dorpje Plockton, dat zo'n tweehonderd inwoners telt, beschikt over
een piepklein stationnetje. Het is per trein vanuit Inverness te bereiken.
De enkelbaans spoorlijn is beroemd vanwege de fantastische vergezichten
waarvan reizigers onderweg kunnen genieten. De wegen er naar toe zijn smal
en kronkelig. Als twee auto's elkaar tegen komen, moet een een van de twee
bestuurders een uitsparing in de weg opzoeken om te kunnen passeren. Schapen
en langharige koeien, die vrij door de dalen en over de berghellingen lopen,
belemmeren soms de doorgang. Plockton heeft zelfs een mini-vliegveld.
Al vanaf de tijd van de Vikingen is er sprake van schepselen met lange
nekken in de Schotse wateren. Elke plas heeft zijn eigen legende. De bekendste
is die van het monster van Loch Ness, dat nog dagelijks de gemoederen bezig
houdt. Tot nu toe heeft niemand kunnen bewijzen dat het monster bestaat;
ook het bewijs dat het monster van Loch Ness nìet bestaat, is niet geleverd.
En dat is maar goed ook, want zo kan de legende overleven en blijven de
toeristen komen.
Loch Ness is een meer van ruim 38 kilometer lang en zo'n 250 meter diep.
De hele wereldbevolking kan er tien keer in verdwijnen en dan nog is er
ruimte voor een laagje water. Het wordt gevoed door acht rivieren en zo'n
veertig kleinere stroompjes. Vanwege zijn grote diepte kan het meer, waarin
zich honderden onderwatergrotten bevinden, niet bevriezen.
Het vaakst zou het monster zich hebben laten zien bij kasteel Urquhart
in Drumnadrochit, waar het meer het diepst is. Kasteel Urquhart was een
van de grootste kastelen van Schotland. De uitgestrekte ruïnes ervan liggen
op een klein, rotsig schiereiland in Loch Ness, van welke plek mensen nog
steeds vreemde dingen in het water menen te zien. Op windstille dagen ontstaan
plaatselijk ineens snel voortrollende golven.
Ook voor filmers is het monster van Loch Ness een geliefd onderwerp. PolyGram
heeft onlangs een romantische filmkomedie over het vreemde schepsel uitgebracht,
die een dezer dagen in ons land in première gaat. Inhoud: Dorpsbewoners
zijn niet blij met de naspeuringen van een Amerikaanse wetenschapper, want
als wordt bewezen dat er geen monster in het meer huist, komen er geen toeristen
meer. Als de wetenschapper denkt dat hij kan bewijzen dat er geen monster
bestaat, wordt zijn boot door een onbekend voorwerp aangevaren en verwoest.
Terwijl hij bijna verdrinkt, ziet hij iets groots voorbij zwemmen. Een klein
meisje vertelt de wetenschapper, dat hij het monster pas goed kan zien,
als hij erin gelooft. Zij neemt hem mee naar de grotten onder kasteel Urquhart.
Daar is de Amerikaan getuige van een wonderbaarlijke verschijning...
Voor inlichtingen over Schotland kunt u bellen met het Brits Toeristenbureau in Amsterdam, telefoon 020-6855051.
Publicatiedatum = 29 juni 1996
