|
|
'Wadlopen'
op glibberige rotspartijen
door JAN COLIJN
WORMS HEAD - De eigenaar van het teahouse biedt duizendmaal zijn verontschuldigingen aan. De Welshmen hebben immers een reputatie hoog te houden als het gaat om gastvrijheid. Hij probeert zich met een kwinkslag uit de voor hem pijnlijke situatie te redden, nadat hij zijn Nederlandse bezoek heeft aangezien voor Duits.
Op weg naar Worms Head, in dit geval zo ongeveer letterlijk onder de rook van de groezelige industriestad Swansea, belanden we in zo'n sfeervol etablissementje waar ze van cappuccino nog nooit lijken te hebben gehoord, maar absolute meesters zijn in het bakken van homemade taartjes.
Tien dagen rondtrekken door Wales, het land van de kastelen en draken. En van z'n onbeschrijflijke natuurschoon. Zoals dat van het schiereiland Gower, net onder de befaamde kuststrook Pembrokeshire Coast. Een van Gowers fraaiste locaties is Worms Head. Zo genoemd omdat het de vorm heeft van het hoofd van een draak ('worm' in het oud-Welsh).
Het
schiereiland bij Worms: bij vloed stijgt het water tot tien meter boven
de hoofden van de bezoekers.
Bij eb valt de 'hals' van de draak droog en kun je naar het 'hoofd' lopen. Een kaap, eigenlijk niet veel meer dan een rotspartijtje dat opdoemt vanuit zee. Maar de trip is er niet minder spectaculair om. Borden bij het bezoekerscentrum waarschuwen nadrukkelijk voor de verraderlijke stromingen. Menigeen is door de eeuwen heen door de vloed overvallen en de zee heeft op deze plek dan ook al meerdere mensenlevens geëist. Wie zich op het 'hoofd' van de draak bevindt en wordt verrast door het wassende water doet er verstandig aan te blijven zitten waar-ie zit en proberen van daaruit de aandacht te trekken, zo luiden de instructies.
Wandelen over de 'hals' lijkt gemakkelijker gezegd dan gedaan. Van ver weg lijkt het een redelijk begaanbaar vlak pad, maar eenmaal dichterbij gekomen blijkt het een hobbelig en vooral glibberig gesteente. Reden waarom in het verleden de terugweg van 'hoofd' naar 'romp' voor menigeen een regelrechte race tegen de klok betekende. Ren je rot in Wales. Wij hebben wat meer tijd omdat er juist vandaag sprake is van uitzonderlijk laag eb.
Een
mens voelt zich nietig, staand onderaan de enorme spelonken die de beukende
zee in miljoenen jaren in de rotsen heeft gesleten. Indrukwekkend is vooral
om te zien dat op ruim tien meter boven onze hoofden een 'grens' van gifgroene
algen het bewijs vormt dat daar dagelijks ook water stroomt. Met zo'n
elf meter is dit de locatie met het op één na grootste getijverschil
ter wereld. Je moet er niet aan denken door de zee te worden verrast.
Intussen giert de storm om onze hoofden en worden we nog net niet door de wind opgetild. Als het water gaandeweg onze wandeling terug zichtbaar stijgt, kunnen we een zucht van verlichting niet onderdrukken, wanneer we weer eenmaal veilig op het strand staan. Een wandeling die vooral goed was voor de adrenaline.
Publicatiedatum = 4 november 2000
