Er zijn geen slechte skigebieden meer

PRA LOUP - U kent de meest gangbare wintersportdiscussie over Oostenrijk en Frankrijk. De ene groep zweert bij de Tiroolse gezelligheid en wenst nimmer een andere stek, terwijl de tegenpartij wijst op de meer voordelige wijze waarop in de bergen tegen de Spaanse grens aan van de skisport kan worden genoten. Of het gaat eigenlijk meer om de uurtjes erna en de prijzen van de verversingen, want die vormen langzamerhand het grootste deel van het vakantiebudget.

Omdat ik snel ben over te halen voeg ik me maar weer eens bij een gezelschap dat het van de Franse kant wenst te bekijken. Met de bus naar Pra Loup, een ski-oord dat op de kaart moeilijk is te traceren. Het naastgelegen stadje Barcelonette staat er wel degelijk op en dan ben je er na wat lusjes omhoog in een kwartiertje. De reisorganisatie draagt de swingende naam 'Go, Go' en dat is kennelijk letterlijk bedoeld. Van het parkeerterrein naar het hotel is geen vervoer beschikbaar, zodat de laatste meters met de bagage bergop moeizaam verlopen, al zal het wel aan mijn conditie liggen. Eenmaal aan de balie doet men somber over de sneeuwverwachtingen, in tegenstelling tot de televisie op mijn kamer die deze neerslag op alle netten vertoont.

Al jaren bekijk ik de wintersport voornamelijk van de onderkant en meestal in de buurt van de liften. Daar is het altijd het drukst, ook in Pra Loup. Het is eens allemaal nieuw geweest hier, maar dat zal toch wel twintig jaar geleden zijn geweest. Want de meeste Franse skidorpen zijn nu eenmaal niet gegroeid, ze zijn ineens ter wereld geworpen op een plek waar vroeger niks was. Alles staat er bijna op hetzelfde ogenblik en wordt dus ook gelijktijdig oud.

Dat is een van de duidelijkste verschillen met Oostenrijk. Daar is altijd, hoe klein ook, een dorpskern met een kerkje en nog zo het een en ander. Dat geeft een bepaalde intimiteit die in het Franse ver te zoeken is. Vroeger bezocht ik dit soort boomloze oorden bijvoorbeeld tijdens een Tour de France ook wel eens in de zomer en toen kwam er al een wonderlijk soort verlatenheid over me. Toch hebben ze er in Pra Loup best wat aan gedaan. Vooral voor kinderen die nog niet aan de lange latjes toe zijn is er van alles. Speeltuintjes, ijsbaantjes noem maar op.

Er is ook een prima Engelse pub, waarin het goddank niet is toegestaan in ski-uitrusting binnen te treden. Er is niets fnuikender voor de gezelligheid (als dat woord dan toch weer moet vallen) dan zeer duidelijk klossende lieden die met een half uitgetrokken overall aan de bar gaan leunen. Ik tref zelfs een taveerne waar de lokale bevolking of liever de mensen die hier werken zich ophoudt en als ik voor de tweede keer binnentreedt wordt ik zelfs als een oude bekende begroet. En winkels, daar barst het van. Kleine eettentjes ook. Duidelijk meer dan in Oostenrijk waar de grote herbergiers de dienst uitmaken en die zien ongaarne een kleine koekenbakker uit den vreemde naderen om ook wat kruimels op te pikken. Nee, alleen hun eetzaken moeten bevolkt worden. Hier in Frankrijk ligt dat allemaal wat soepeler.

De skimogelijkheden reiken tot de bergtoppen.

En dan het skigebied zelf zult u zich afvragen. Daar kunnen we kort over zijn: Er zijn geen slechte skigebieden meer. En ook nauwelijks kleine. De laatste lift gaat altijd over een heuvel waar weer volgende mogelijkheden opduiken en dat gaat in de meeste gevallen moeiteloos zo door. Omdat ik in mijn reisgezelschap uiteraard de man ben die de vragen stelt verneem ik overigens dat de liftinstallaties misschien wel iets moderner zouden kunnen om van een kwastje verf maar te zwijgen. Dat geldt ook voor veel gebouwen in Pra Loup. De tand des tijds is op dit soort plekken hongeriger en op veel plaatsten hangen plankdelen van gevels los of zijn al verdwenen. Dat is zoals gezegd de aard van het beestje. Zo'n skistation wordt uiteraard opgezet om er geld mee te verdienen en als de hooggespannen verwachtingen niet worden gehaald krijgt de timmerman als eerste de zak.

In Oostenrijk, we waren immers met een vergelijkend warenonderzoek bezig, zie je dat hier en daar ook wel, maar nooit massaal. Iedereen is zo'n beetje op een ander tijdstip begonnen en de een boert nu eenmaal beter dan de ander. Bovendien zijn in Tirol alle spullen doorgaans in particuliere handen en dan ben je beter bereid op je spullen te passen dan wanneer ze van iemand zijn die een keer in de zoveel maanden de huur op komt halen.

En oh ja, de sfeer, die gezelligheid. Lukt dat met een leren broekje aan en een alpentrio inderdaad beter? Ik geloof er niks van. Mijn reisgezelschap is in ieder geval zeer inventief in het uitdenken van allerlei grappige zaken, zodat er ver van Oostenrijk geen sip gezicht kan worden waargenomen. Je moet er zelf ook wat aan doen tenslotte.

Het oude Pra Loup ligt in de diepte. Verder kan het alleen nog omhoog.

En als je het in Pra Loup niet helemaal kunt vinden is er altijd nog de afdaling mogelijk naar het schattige stadje Barcelonette dat op het dorpsplein een kinderdraaimolen in de aanbieding heeft en waar je enkele prima restaurants vindt.

Het bijzondere van Barcelonette is dat het nauwe banden onderhoudt met Mexico. Lang geleden emigreerden enkele Fransen uit Barcelonette naar dit land waar ze een fortuin vergaarden in de tapijthandel. Ze maakten er ook veel vrienden, die in de Eerste Wereldoorlog hun liefde voor hun overzeese kameraden zelfs zo ver doordreven dat ze een robbertje kwamen meevechten. Elf overleefden het niet. Hun namen staan op een plaquette bij de kerk.

Een ode aan lieden die hun leven gaven voor iets waar ze wel heel weinig mee te maken hadden.

Maar misschien hebben ze het toch nog wel even gezellig gevonden, al waren de bergtoppen boven Barcelonette toen nog ongenaakbaar onbebouwd.

Buiten het centrum staan de riante vakantiebungalows tegen de berghellingen.

Publicatiedatum = 15 november 1997

terug Frankrijk-intro