Per parapente afdalen
naar het Meer van Annecy
door Pim Donkersloot
TALLOIRES - 'Er is meer tussen hemel en aarde dan Uw geest kan bevatten, mijn vriend Horatio', schreef William Shakespeare in Hamlet, daarmee doelend op de filosofische begrenzingen van zelfs de grootste geest. Zelf dromen wij liever anders weg op deze onsterfelijke zinsnede. Vliegen zoals de vogels dat doen tussen hemel en aarde. De collectieve droom van de mensheid om met vleugels over Moeder Aarde te scheren. In Talloires, in het Franse Rhône-Alpengebied, benadert die droom voor mij angstig dicht de waarheid.
Ik heb zojuist de uitnodiging aanvaard om van de Col de la Forclaz, een uitloper van de 2351 meter hoge La Tournette, af te springen om vervolgens af te dalen naar de boorden van het majestueuze Meer van Annecy. Per zogeheten parapente, wel te verstaan. Lucht en wind genoeg in de Haute Savoie. In dit wonderschone berg- en heuvellandschap waar vooral Doussard en Annecy in trek zijn bij de Nederlandse toeristen zijn alle luchtsporten te beoefenen: zweefvliegen, heteluchtballon, helikopter, licht gemotoriseerd vliegen, maar ook zo vrij als een vogel met parachute, deltavlieger of parapente. De parapente is het meest geliefd bij de luchtverslaafden, omdat deze als een soort super-bestuurbare langgerekte parachute je het gevoel geeft dat je inderdaad eigen vleugels hebt.
Zo ver ben ik evenwel nog lang niet. Eerst mag ik in Talloires op een stuk weiland dat dienst doet als landingsbaan, toezien hoe de ervaren parapenters als adelaars naar de grond cirkelen, waarbij met armen en handen de parachute in de juiste richting gedirigeerd wordt. Een fascinerend schouwspel. Met de voeten wordt de snelheid opgevoerd dan wel afgeremd, waarbij de thermiek de vliegers een handje helpt om, indien nodig of gewenst, te stijgen. Op deze wijze zijn de professionele parapenters in staat om een perfecte landing uit te voeren, zoals een Boeing dat doet op Schiphol. Alleen zijn de banden vervangen door benen, die even meelopen om vervolgens tien meter verder tot stilstand te komen. Het doek van de parapente fladdert nog in de lucht maar wordt even later behendig naar de grond getrokken. Missie volbracht na een vlucht die begon 600 meter hogerop.
Parapenters
"Sommige vliegers kunnen urenlang hun parapente in de lucht houden", zegt mijn instructeur Christophe, die, samen met de elf andere professionals van vliegschool Sup'Air, zijn eerste lessen kreeg van veelvoudig wereldkampioen Pierre Bouilloux. "Voor de ervaren parapenters is het de kick om op dezelfde plaats te landen als waar ze afgesprongen zijn. Dan heb je bewezen dat je kunt omgaan met de luchtverplaatsingen. Anderen willen weer een zo lang mogelijke afstand afleggen. Vorig jaar is hier tussen Chamonix en Valence een afstand overbrugd van 211 kilometer, maar dat komt nog lang niet in de buurt van het wereldrecord dat met 337 kilometer in Zuid-Afrika is afgelegd."
Zo ver zijn wij niet van zins om te vliegen. Mijn luchtdoop staat in het teken van de oerdrift om te overleven, want een mens vertrouwt veel maar niet alles. Zeker niet een eerste sprong van een rots ergens hoog boven mij. Christophe stelt me gerust dat ik in het kader van deze superstoomcursus slechts als co-vlieger mee mag. Twee onder één kap dus. Als we even later per auto omhoog kronkelen richting Col de la Forclaz, kijk ik argwanend naar dat stuk zijdeachtig doek dat in een soortement rugzak op de achterbank is geparkeerd. Dat moet dus twee man ongedeerd naar beneden loodsen...
Achttien jaar geleden werd hier in de buurt in Mieussy in de Haute Savoie om precies te zijn het paravliegen geïntroduceerd. Een aantal bergbeklimmers was het beu na de zoveelste beklautering van de zoveelste berg te voet te moeten afdalen. In die eerste jaren was meer moed vereist dan kennis van zaken. "Dankzij het pionierswerk van mannen als Pierre Bouilloux en Damien Bertrand heeft het parapente zich ontwikkeld tot een veilige sport", legt instructeur Christophe me uit, die mijn ietwat gespannen blik naar waarde schat. "Vooral door het sterk verbeterde materiaal en ontwerp stijg je al na een paar passen. En als het doek zich in stilstand niet ontvouwt, dan wacht je even totdat de wind er vat op krijgt. Een berg afrennen en over de rand springen is er absoluut niet bij. Mits goed begeleid door gediplomeerde instructeurs en erkende cursussen is het parapente een sport voor iedereen geworden. In onze weekcursussen wordt eerst aandacht besteed aan simulatie, mini-vluchten en vluchten tezamen met een instructeur. Pas daarna mag de cursist alleen een afdaling maken, met hulp van een zender waarmee hij of zij in verbinding staat met een instructeur in de lucht en op de landingsplaats."
Voor de minder geduldigen zoals ik, die slechts één sprong willen wagen om daarna het thuisfront manmoedig toe te spreken, is er de tweemansvlucht met piloot achter je.
Blauwe spiegel
De wind op de top is uiteraard aanmerkelijk steviger dan in het dal bij Talloires. Het uitzicht is hemels en indrukwekkend. Het Meer van Annecy ligt als een blauwe spiegel onder mij, en aan de overkant zie ik de dorpen St. Jorioz en Duingt liggen. Golfclub Lac d'Annecy lijkt op een groene lappendeken met witte stippen; rechts in de verte in vage contouren is Annecy het Venetië van de Alpen te ontwaren. Geroutineerd word ik in een tuig gehesen, en krijg ik een helm aangemeten. Christophe sjerpt zich pal achter mij eveneens vast, terwijl twee assistenten de parachute uitspreiden en voor zich uit vasthouden. "Op mijn teken alleen een paar passen voorwaarts doen, maar vooral het lichaam gestrekt houden", instrueert Christophe me nog. "Niet in elkaar duiken. Pas als we los zijn, kun je gaan zitten."
Gaan zitten in dat iele stoeltje dat bestaat uit een paar brede riemen... Ik heb wel wat anders aan mijn hoofd. Maar voordat ik er erg in heb, zijn we losgekomen van de grond. Ik vlieg! Nog steeds hou ik me zo strak als een plank vast aan de twee baleinen die mijn vingers omklemmen. "Ontspan je", lacht mijn instructeur me toe. "Geniet van het uitzicht en geniet van de vlucht." Met een vaart van zo'n 35 kilometer per uur zoeven we door het zwerk. Het geluid van de wind is imponerend en doet me beseffen dat dit gefluit om mijn oren nooit voorkwam in de dromen dat ik kon vliegen. De koers die we volgen, is als een weg met haarspeldbochten: telkens een scherpe bocht naar links of naar rechts als de snelheid en het geluid van de wind afneemt. Ik jubel van binnen. Wat een ervaring! Voor het eerst voel ik aan den lijve hoe vogels zich laten meevoeren door de wind. Ook lijkt het in de verte op de sensaties die je onderging toen je als jochie in de zweefmolen ronddraaide.
Tot mijn genoegen rekt Christophe de afdaling tot twintig minuten en zie ik Talloires en omgeving steeds groter worden. Voor ons landt een geoefend parapenter op stijlvolle wijze. Het lijkt gemakkelijk. "Hard meelopen als we landen", gebiedt mijn instructeur, maar mijn reflexen zijn defensiever. Ik gooi mijn benen naar voren en mijn achterwerk naar achter, zoals een verspringer dat doet bij het landen in het zand. Prompt word ik een paar meter over de grond gesleurd maar Christophe trekt me geroutineerd overeind. Ik sta weer met beide benen op de grond...
Reductie van 10-15 procent met Blue Bird-kaart bij 21 vliegscholen in het Rhône-Alpengebied. De Europese ontmoetingsplaats voor liefhebbers van parapente en deltavliegen is Saint-Hilaire du Touvet in Le Dauphine.
Informatie: Sup'Air Z.A. de Peroix, 74290 Talloires Frankrijk. Telef.: 0033-50644102. Fax: 0033-50644117. Of: Rhône-Alpes Tourisme, Frans Nationaal Verkeersburo, Prinsengracht 670, 1017 KX Amsterdam. Fax: 020-6203399.
Publicatiedatum = 7 december 1996
