"Pension Hommeles" aan de Tegernsee

door Nico van der Zwet Slotenmaker

TEGERNSEE - Op weg naar of terug van Oostenrijk en verder was ik er toch misschien wel een tiental malen langsgekomen, de Tegernsee. Zeker als je niet alles over de autobaan wilt doen is de route over de Achenpass een leuke afwisseling en als je altijd haast hebt moet je het vliegtuig nemen.

Hoewel weinig bereid het gaspedaal altijd maar in te drukken heb ik daar bij al die schilderachtige dorpjes aan het water echter nooit halt gehouden of het moet voor een kop koffie en een boterham zijn geweest. Het leek me altijd meer iets voor bedaagde stellen die in de luwte van de late achternamiddag zoetjes zitten te luisteren naar een strijkje in lederen broekjes. Een bepaalde oubolligheid dus en bij voorbaat niets voor mij.

Alleen al gezien mijn leeftijd kon ik deze stelling niet langer staande houden en - toch in de buurt zijnde - besluit ik het onmiddellijk aan het meer gelegen hotel Luitpold mijn klandizie te gunnen. Een zeker niet alledaags onderkomen, al was het alleen maar door de zeer gemêleerde menagerie die de tent draaiende moet houden.

Kok

De kok moet in volle oorlogsbepakking van achteren komen om mij een kamer toe te wijzen; de man achter de balie die hem heeft geroepen is voornamelijk doende met enorme sigarettenhalen het bordje 'niet roken' boven zijn hoofd onzichtbaar te maken en de kennelijke directeur voert onduidelijke werkzaamheden op de achtergrond uit. In de avonduren, als ik al wat ben ingeburgerd, ontstaan er hevige verbale schermutselingen aangaande het alcoholgebruik van een functionaris, aangezwengeld door de kok die de drinkende duvelstoejager meldt nooit meer voor hem te zullen koken als hij zijn eten weer laat staan en zo gaat het nog een tijdje door.

Via kleine beekjes, die soms dwars door de dorpen lopen,
wordt het meer gevoed.

Later mengen zich ook nog twee met het pand samenhangende dames in de discussie en die bekleden waarschijnlijk een hoge post in deze hiërarchie, want ze rekenen de kas na. De volgende dag verschijnt er echter een werkstudent die het hier wel meer bij de hand heeft gehad en enige orde in de chaos brengt.

Schoon

Mijn kamer, die overigens brandschoon is, bevat van de veertig geen twee met elkaar samenhangende meubelstukken en de wandkast wordt gesteund door een stapel bierviltjes die mij leren dat er hier vroeger een ander merk werd getapt dan er nu op de gevel prijkt.

Het publiek is inderdaad wat ouder en dus wordt er veel gewandeld.

Het overkomt me niet vaak meer dat ik in zo'n pension Hommeles aanbel. Zulke gelegenheden sterven uit en ik betreur dat. Zo zit het ware leven in elkaar. Een bepaald aantal mensen met een totaal verschillende inslag probeert een bedrijfje overeind te houden en dat is iedere dag een kwestie van vallen of opstaan. Het is leuk dat je er bij mag zijn. Het is weer eens wat anders dan al die knipmessende bedienden die je onhoorbaar uitschelden als ze de fooi te gering vinden.

Hier en daar een beeldje stoort niet in de landelijke omgeving.

Als het je in hotel Luitpold wat te warm wordt kan je vlak voor de deur verkoeling vinden aan het meer. Er hangt een duikplank boven het water waar het nu nog wat te koel voor is en even verder is een visser in de weer die met zijn totebelletje, dat bij het ophalen een klein visje bevat. Dat is niet erg, het spreekwoord beweert immers dat je er wellicht een veel grotere mee kunt vangen.

Vers

Die zitten er ook, want de Tegernsee is tenslotte zeven kilometer lang en tussen de een en twee kilometer breed. Het diepste punt vind je op 72 meter en alles bij elkaar opgeteld hebben we het dus over aardig wat kubieke meters waarin drie beroepsvissers hun brood verdienen. Verse aanvoer komt er van de bergen met beekjes die soms dwars door de dorpen naar beneden vloeien.

Waar water is wordt gevaren en dat moet u dan ook vooral gaan doen op de Tegernsee. U kunt eens oversteken en terugwandelen, maar veel verstandiger is het een dagkaart te nemen en gewoon maar een eind weg te varen.

Varen zal je op de Tegernsee. Het kan gewoon niet anders.

Op iedere steiger hangt een duidelijk 'spoorboekje' en vooral als het zonnetje schijnt ben je de wereld de baas. Op de routes die duidelijk door de toeristen worden gevaren, word je door de luidspreker ook nog eens vakkundig voorgelicht en dan komt u vanzelf bij het oude klooster terecht. Of liever de opgeknapte resten daarvan, want het in het midden van de achtste eeuw opgetrokken bouwwerk werd bij de securalisatie, het proces waardoor de voornaamste sectoren van het maatschappelijk leven werden onttrokken aan de kerk en het geloof, voor een groot deel gesloopt. Koning Max I Joseph kocht de resterende gebouwen en liet ze verbouwen tot koninklijk buitenverblijf.

Aanzien

Het was de tijd dat andere groten der aarde en kunstenaars zich ook ineens aangetrokken bleken te voelen tot deze omgeving. Die belangstelling is er nu nog. Wie in Duitsland kan zeggen dat hij over een verblijf aan dit meer beschikt mag zich onmiddellijk enkele sporten hoger op de ladder des aanziens wanen. Vooral aan de overkant van het meer staan optrekjes van enkele miljoenen op zijn allerminst. Plus een paar hotels waar het waarschijnlijk een ietsje anders toegaat dan in 'Luitpold'. Rust en vrede beheersen deze ondernemingen met een gepast wandelingetje als absoluut hoogtepunt.

Aan de overkant van het meer vind je luxe hotels
waar geen onvertogen woord valt.

Daar maken de eveneens rijke buren geen bezwaar tegen. Maar gehos of ander wild gedoe, al dan niet met beveerde hoedjes op, is taboe. Voor de wat rumoeriger jolijt moet je elders zijn.

Om dit bevestigd te krijgen bel ik op vrijdag even aan bij het gemeentehuis. De deur is echter hermetisch gesloten en op een vel papier staat dat alle ambtenaren vandaag een dagje uit zijn.

Ik ben benieuwd waarheen. Misschien wel naar een plaats met veel kopergeschetter en bierglazengezwaai.

Zelfs of juist als je aan de Tegernsee woont wil je wel eens wat anders.

Publicatiedatum = 14 augustus 1999