&referer=" WIDTH="0" HEIGHT="0" BORDER="0" ALIGN="LEFT" ALT=""> |
Snowboarden in bikini of zwembroek, oftewel sandboardendoor Babette Wieringa HIRSCHAU - Snowboarden in bikini of zwembroek, oftewel sandboarden blijkt het alternatief voor de zomermaanden. In onder meer Afrika, Australië en het Midden Oosten bestaan er mogelijkheden van zandduinen te glijden, Duitsland is zelfs organisator van een heus wk sandboarden. Een evenement waar ieder jaar weer honderden snowboarders op afkomen die niet kunnen wachten tot de eerste sneeuwvlokken zich aandienen. Op afvalberg van Monte Kaolinohalen wintersporters 's zomers hun hart op. Dag in dag uit is de Australische Linda Corgery op de zandduinen van Namibië te vinden. Als sandboard-instructeur was ze ervan overtuigd dat de (zand)bergen voor haar geen geheimen kenden. Tot ze onlangs met haar omgebouwde snowboard de Monte Kaolino 'bereed', de berg waar de wereld kampioenschappen sandboarden plaatsvonden. Gewend aan het Afrikaanse witte poeder, maakte ze geen schijn van kans op het stroeve Duitse zand. Het leek Linda, die zeven jaar geleden tijdens een wereldreis in Namibië strandde, niet te deren. Met haar Zuid-Afrikaanse collega toog ze naar Zuid-Duitsland, vooral uit nieuwsgierigheid en om ideeën op te doen voor een soortgelijk Afrikaans evenement. "Ik wist tot voor kort niet eens dat het mogelijk was om in Europa te sandboarden." Ze is de enige niet. Hoewel honderden snowboarders tijdens de zomermaanden de 120 meter hoge berg in Zuid-Duitsland trotseren, weet het grote publiek nauwelijks van het bestaan van het fenomeen sandboarden af. Zo zijn de westerse toeristen die door Linda naar de Namibische zandduinen worden gebracht, immer verbaasd. En de Nederlandse sandboarder Wendy Scholten kreeg haar laatste sandboardfoto's van de ontwikkelcentrale terug met de mededeling dat ze grauwe kleur niet uit de sneeuw kregen. In Europa, zo vertelt wk-woordvoerster Melanie Güntner, is de Monte Kaolino dan ook een unicum. "De berg bestaat al jaren, als afvalproduct van de winning van de stof kaolien. Sinds de berg tien jaar geleden als enige berg ter wereld een lift heeft gekregen, wordt deze gebruikt door skiërs en snowboarders. Het is een rare gewaarwording, maar voor iedereen die een keer de berg is afgekomen, geldt dat hij eraan verknocht is." Het wk sandboarden is een evenement waar de lol voorop staat. Zo leeft ook de 17-jarige Nederlandse snowboarder Willem Thijsse zich enkele dagen tijdens het wk uit in het Duitse zand. De gymnasium scholier uit Limmen doet niets liever dan snowboarden en wist niet hoe snel hij naar Duitsland moest afreizen. "Ik heb pogingen ondernomen om in Nederland met mijn board naar beneden te gaan. Maar ik gleed voor geen meter de heuvel af. Vervolgens bouwde ik een schans, maar ook dat bleek geen succes. Ik moest er eerst op worden geduwd." Metamorfose Op een groep Duitse en Oostenrijkse professionele snowboarders na, komen de meeste jongeren jaarlijks naar de Monte Kaolino voor de lol. Gedurende dit evenement ondergaat de keurige familiecamping aan de voet van de berg een heuse metamorfose. Waar normaal de tuinkabouters voor het gazonnetje van de caravan de meeste aandacht trekken, zijn het nu de hippe boarders die zich per skateboard (met een rol wc papier onder de arm) naar de toiletten begeven, op hun meegebrachte oude bankstel een jointje roken of hun avondmaal op de gezamenlijke barbecues bereiden. De Nederlandse deelname aan het wk sandboarden geniet op de Zuid-Duitse Monte Kaolino, de enige berg ter wereld waar sandboarders met een lift naar de top wordt vervoerd. Hoewel geen van de boarders vies is van het totale prijzengeld van veertigduizend gulden, moet de strijd om de titel 'beste van de wereld' met een flinke korrel zout worden genomen. Op een verdwaalde Braziliaan na zijn het toch vooral Europeanen die afkomen op het wk met open inschrijving. En tussen de hobbyisten en het handje vol profs is het gat zo gapend, dat het van te voren een uitgemaakte zaak is. "We hebben er derhalve een onderlinge competitie van gemaakt", vertellen de Nederlandse snowboard-lerares Wendy Scholten en haar vriendin Kirsten Kroone. Mark Janbroers is de enige Nederlander die met het snowboarden zijn geld verdient. Maar in Hirschau staat ook voor hem de lol voorop. Zeven jaar doet hij al mee, maar vooralsnog voert hij een strijd die hij nog niet kan winnen. Mark, en met hem de andere Nederlanders, maken hun sandboard uit afgedankte snowboards. De buitenlandse professionals daarentegen hebben hun boards gezaagd uit materiaal dat niet binnen het bereik van Mark ligt. En hoewel hij het sandboarden niet al te serieus wil nemen, zit dat Mark toch niet lekker. "Ik heb ze weleens gevraagd of ze een van hun boards aan mij wilden verkopen, maar ze weigerden daarop in te gaan. Toen ze hun sandboards uitzaagden, heb ik stiekem de afvalstukjes ingepikt. Deze laat ik in Nederland bestuderen en namaken. Zodat ik ze volgend jaar voor verrassingen laat staan."
Het sandboardwereldje is als die
van de snowboarders; Het sandboard-wereldje lijkt op die van de snowboarders; boarders zijn per definitie jong, hip en hebben hun eigen kledingcode. Marc Lubbers en Raymond Witvoet worden wel eens moe van het stereotype beeld van de boarder. "Er wordt negatief en altijd eenzijdig tegen onze wereld aangekeken. Maar", zo zegt het tweetal die met hun vriendinnen aan de rustige kant van de camping verblijven, "er zijn ook voldoende snowboarders die alleen maar met hun sport bezig zijn en geen rotzooi trappen of alleen maar stoned zijn." Avontuur "Zo zijn wij in de winter zo vaak mogelijk in de sneeuw te vinden", vertelt Marc. "Met regelmaat zijn wij genoodzaakt er low budget weekeindjes van te maken. We nemen tentjes mee, soms ook slapen we onder de blote hemel." Marc, zijn vriendin Suzanne en vele van hun vrienden, houden van het avontuur."We sporten in de Ardennen, snowboarden wekelijks op indoor-banen, zijn te vinden op de waterski's en ook het sandboarden hoort in dat rijtje thuis." In Namibië leert Linda Corgery (hier met haar Zuid-Afrikaanse compagnon) toeristen de beginselen van het sandboarden. "Ze vinden het fantastisch om in hun badkleding door het poederwitte duinzand te glijden." Natuurlijk droomt iedere boarder van een afdaling in het witte Afrikaanse poederzand. Voor minder bedeelde jongeren biedt de Duitse afval berg echter uitkomst. Pim Reurings zag een reportage op Eurosport en wist niet hoe snel hij zijn oranje Kever moest aanpassen om er zijn boardjes in te kunnen vervoeren. Via een bijeenkomst voor Kever-bezitters, die toch al op het programma stond, zijn Pim en zijn vriendin Suzanne Bus doorgereden. Suzanne: "Pim is helemaal gek van snowboarden, terwijl dat wintersporten voor mij eigenlijk niet zo hoeft. Hier, met ons tentje en de brandende zon, heb ik het uitstekend naar mijn zin. Ondanks dat ik die steile berg nog niet af durf." Tot grote teleurstelling van Marc Lubbers zijn er meerdere vrouwen die de afdaling niet aandurven. Waar anderen vooral de entourage en de gezelligheid van het wk roemen, daar is Marc juist erg onder de indruk van het sandboarden. "Na al die jaren kan ik er nog altijd geen genoeg van krijgen. Ik vind het prachtig met mijn board door dat zand te glijden: die warme lucht, dat knarsende geluid van het zand. Wanneer je door een bocht gaat, voelt het alsof je het met een motor doet. Enkele snowboarders doen altijd wat minderwaardig over de zand-variant, maar dat is onterecht." Pittig Pim en zijn vriendin Suzanne hebben in het sandboarden een goed compromis gevonden. "Pim is gek van snowboarden, terwijl ik meer van de zomer houd." Wendy Scholten beaamt: "Een aantal boarders heeft een houding van dat het toch nooit wat kan zijn om op zand te boarden. Het lukt me niet ze aan het verstand te brengen dat het heel pittig is. De eerste keer dat we hier met de auto heen reden, bekroop ons een onzeker gevoel toen we opeens die berg zagen opduiken. Toen we de eerste keer boven waren, en dat enorme gat in keken, waren we nog altijd niet zeker van onze zaak. Maar een dagje oefenen doet wonderen." En, zo vertelt iedere Nederlandse deelnemer, mocht je toch vallen dan zul je nog lang aan je sandboard-avontuur worden herinnerd. Het zand kruipt overal, maanden later vind je het nog terug. Fotografie: Glenn Wassenbergh Publicatiedatum = 7 augustus 1999 (Vrouw) |