Piepkleine dorpjes waar je
helemaal tot rust kunt komen
Velen willen tegenwoordig ver weg reizen naar een bestemming, waar de buurman en de buurvrouw nog niet geweest zijn. Toch zijn er dichtbij ons land streken, die we nauwelijks kennen en nog niet door het massatoerisme zijn ontdekt.

Zo'n gebied is het Bergisches Land even ten oosten van de Duitse stad Keulen. Pas de laatste jaren is men hier bezig het toerisme te ontwikkelen, maar grote pretparken vind je er gelukkig nog niet. Wel piepkleine gehuchten als Apfelbaum en Birnebaum, waar je te midden van een heuvelachtig landschap helemaal tot rust kunt komen.Piepkleine dorpjes waar je helemaal tot rust kunt komen

Het Bergische Land pikt graantje mee

door Harry Muller

LINDLAR - Toerisme is in het Bergisches Land nog geen industrie geworden. Toch probeert men hier en daar een graantje mee te pikken van het vakantiegeld van de burgers nu het voor de boeren steeds moeilijker wordt het hoofd boven water te houden.

Met deze gele postkoets worden ritten naar het openluchtmuseum gemaakt.

Dan is het haast aandoenlijk om te zien, hoe men bijvoorbeeld de Bergische koffietafel presenteert. De koffie zit in een kraantjeskan, die hier de 'Dröppelmina' wordt genoemd. Het kraantje raakt namelijk nogal gauw verstopt en daarna komt de koffie er met druppels uit. Het zijn vooral de producten van de boerderij die op tafel worden gezet, maar dan zoveel dat je moeilijk een keus kunt maken.

Hier wordt niet beknibbeld op een plakje kaas, zoals in de drukke toeristische centra nogal eens gebeurt bij het ontbijt. Op de tafel staan verschillende soorten brood, leverworst, bloedworst, metworst, kaas, spek, koude rijst met suiker, kwark, jam, honing, een tulband met rozijnen, melk en veel wafels met warme kersen, die hoog op een bord gestapeld telkens weer vers geserveerd worden. Voor wie aan de lijn doet, moet dit een nachtmerrie zijn.

Hooi

Op alle mogelijke manieren proberen de bewoners van deze streek zich zo goed mogelijk te presenteren. Zelfs is er een discussie op gang gekomen welke kleur het plastic om een baal hooi zou moeten hebben. Wit was gebruikelijk, maar groen vond men eigenlijk veel mooier staan in het landschap.

Met de ballon landen we op een glad geschoren gazon bij een kapitale villa. Eigen foto's

Toeristen moet je natuurlijk iets te bieden hebben en daarom besloot men met een openluchtmuseum te beginnen. Het werd pas enkele maanden geleden in Lindlar geopend en daar laat men nu zien, hoe de mensen vroeger in het Bergisches Land woonden en werkten. Oude vakwerkhuizen, kroegen en boerderijen werden afgebroken en hier weer opgebouwd.

Vijftien boeren moesten hun land verkopen om plaats te maken voor dit museum, waar nu het land bewerkt wordt met paarden en ossen voor de ploeg. Nu wordt het boerenleven getoond uit een tijd, toen er nog geen radio en televisie was, geen moderne badkamers en waar op het fornuis gerechten werden klaar gemaakt als dikke bonen met spek of aardappelsoep.

Varken

Men laat het oervarken Bertha zien, een soort kruising tussen een wild zwijn en een gewoon varken. Er is ook een smederij en een oude herberg, waar je een borreltje kunt kopen dat door de boer zelf is gestookt. De moestuin van vroeger is er ook, een boomgaard met oude fruitsoorten en er wordt brood gebakken in een met hout gestookte oven.

In Engelskirchen werd van een oude textielfabriek een museum gemaakt. Deze vroegere woning van de directeur werd het kantoor van de gemeentereiniging.

Schitterend zijn de ritten met de gele postkoets van de Kaiserliches Deutscher Reichspost. Het is een koets van het model uit 1873, die later werd nagebouwd en getrokken wordt door een paar stevige paarden. Natuurlijk ontbreekt de koetsier met een hoge hoed niet. Tijdens de weekeinden worden er ritten gemaakt van Lindlar naar het openluchtmuseum even buiten de bebouwde kom.

In de plaats Engelskirchen is het Rheinische Industriemuseum, dat in een vroegere textielfabriek gevestigd is. Oorspronkelijk was er een plan om de hele fabriek af te breken. Op de vrij gekomen plek wilde men woningen bouwen, maar later besliste men gelukkig dat dit stukje historie behouden moest blijven. De fabriek lag aan het riviertje de Agger. Het water werd omgeleid en bracht turbines in beweging, die voor de stroomvoorziening zorgden. Veel dingen uit de fabriek zijn bewaard gebleven, maar ook met filmbeelden brengt men de tijd van tientallen jaren terug. Interessant is een verzameling van elektrische apparatuur, zoals die vroeger gebruikt werd. De eerste wasmachine wordt getoond, maar ook een ouderwetse stofzuiger of een wat gammel televisietoestel.

India

De meeste machines uit de fabriek verkocht men aan bedrijven in India en die werden allemaal in kratten verscheept. Veel fabrieksgebouwen hebben een andere bestemming gekregen. Zo is de spinnerij nu in gebruik als stadhuis. En in de villa van de fabrieksdirecteur is het kantoor van de gemeentereiniging gevestigd.

Sylvia Tanneberger vertelt heel enthousiast over haar grot.

Het toerisme staat in het Bergisches Land nog in de kinderschoenen en iedereen doet z'n best om het de gasten zoveel mogelijk naar de zin te maken. Daar is ook Sylvia Tanneberger bij, die rondleidingen verzorgt in de Aggertalhöhle bij het dorp Runderöth.

Het is een grot die lang niet zo mooi is als de beroemde druipsteengrotten van Han, maar Sylvia (compleet met helm en laarzen) kan er zo enthousiast vertellen over een druipsteen van slechts enkele centimeters lang, dat een bezoek toch de moeite waard is. In deze grot overwinteren ook vleermuizen.

Je kunt in deze streek tochten maken met een heteluchtballon. Zweven over tal van kleine dorpen met vakwerkhuizen, over heuvels, meren en bossen. Als de weersomstandigheden gunstig zijn, worden de vluchten tegen de avond, maar ook 's morgens vroeg uitgevoerd. Ze maken overigens wel een heel theater van zo'n vlucht.

Nog voor zonsopgang vertrekken we naar een weilandje ergens aan de rand van een bos. Veel wind is er niet en daarom glijden we langzaam over deze fraaie streek. Uiteindelijk landen we op een glad geschoren gazon bij een kapitale villa. Voordat de eigenaar boos kan worden, krijgt hij een fles champagne in de handen gedrukt.

Oorkonde

Wij ontbijten aan de rand van het gazon, drinken een glaasje champagne op de goede afloop en er wordt een oorkonde aan de 'luchtreizigers' uitgereikt. Dat is een heel ritueel. Een haar op je hoofd wordt in brand gestoken en daarna geblust met champagne. Vroeger was de ballon vooral een vervoermiddel voor adellijke lieden. Maar eerst stuurde men kippen de lucht in om de veiligheid van de ballon te testen.....

Deze kopie van een Oostenrijks kerkje staat in de tuin van een hotel in Gummersbach.

Het klassieke hotel Heedt in Gummersbach was eens een halteplaats voor de postkoets. Opmerkelijk was, dat tijdens een rustpauze de vrouwen buiten moesten blijven. Via kleine raampjes kregen zij water en voedsel aangereikt. In de tuin van het hotel staat een kopie van een kerkje in de buurt van de Oostenrijkse stad Salzburg.

Het werd in opdracht van een vroegere eigenaar van het hotel gebouwd als dank, dat hij door een Russische arts van de tyfus genezen werd. Tegenwoordig wordt het kerkje gebruikt voor orgelconcerten en het voltrekken van een huwelijk. Omdat de kerk nooit door een pastoor werd ingezegend, mogen katholieken daar helaas niet trouwen.

INLICHTINGEN: Duits Verkeersburo, Hoogoorddreef 76, 1101 BG Amsterdam, telefoon 020-6978066 of folder bestellijn 06-91091029 (60 ct per min.)

Publicatiedatum = 3 oktober 1998