Veteranen thuis op België/Nederlandcruise
Riviertochten lopen als een trein
door Guido van de Kreeke
ANTWERPEN/SCHOONHOVEN - Varen is een feest! Een boot vol veteranen zwerft door ons rivierenland. Kanalen, sluizen, de Maas en de Lek... De Lange Jan van Antwerpen en de molens van Kinderdijk trekken als in een mooie droom voorbij. Spontaan wordt de liefde verklaard aan de nijvere schoonheid die je vanuit het landschap toestraalt. "Waar kun je dit vanuit je leunstoel zo in al z'n glorie bewonderen!"
Het Cruiseschip Serena heeft allemaal Hollandse veteranen aan boord. Ooit bevoer het merendeel de grote zeeën in de buik van troepenschepen als de Oldebarneveld en de Grote Beer op weg naar het onbekende soldatenavontuur in Indië. Nu zitten ze weer in het schip, maar dan wel op een heel prettige manier, in de salon of op het zonnedek. Hollands welvaren, dat zij zelf na de oorlog hielpen opbouwen, weerspiegelt zich in het water om hen heen.
Cruiseschip Serana aangemeerd.
De 110 passagiers hebben allemaal gereageerd op de speciale aanbiedingen voor houders van een veteranenpas achter in het veteranentijdschrift 'De Opmaat'. Een van de initiatieven van de Stichting Dienstverlening Veteranen om er voor te zorgen dat deze Nederlanders niet verketterd worden, maar hun verdiende erkenning krijgen. En hier zijn zelfs Nederlandse veteranen uit Canada en Australië present.
Het is tevredenheid troef aan boord. De gastvrouw van het schip, tevens de eega van de kapitein, kondigt aan: "Wanneer u vanavond lekker samen eet, komen onze meisjes het bed in uw hut klaarmaken." En in de eetsalon is de tafel van oud-marinier Hilbrand Bos (69) en zijn vrouw met slingers en ballonnen versierd. Omdat zij 50 jaar getrouwd zijn, staat op verzoek van hun kinderen, op hun tafel een fles champagne en een boeket bloemen gereed. De verenigde veteranen zingen hen spontaan toe.
Al bij het aan boord gaan, merkte je het: "In recordtijd is er direct een band. Alleen het bij elkaar zijn is al prettig. Je hebt vroeger hetzelfde doorgemaakt. Zonder wat te zeggen klikt het", stelt Pieter Geelhoed, jarenlang eigenaar van restaurant Old Dutch in Arnhem, maar vroeger paratrooper die nog met de Amerikanen de Jappen van de kusten van Moratai, Nieuw-Guinea en Borneo verdreef.
Veteranen op het dek van de Serena genieten met volle teugen.
Wim Geels (82) is er met zijn Dora Harmes (84). Dora was de vrouw van Wims kameraad uit de mobilisatietijd. Beiden verloren zij in de afgelopen jaren hun levenspartner. Vijftig jaar hadden ze elkaar niet gezien en nu trekken zij sinds de laatste tijd als een verliefd stel met elkaar op. Geels had een winkel in huishoudelijke artikelen in IJmuiden. "Deze veteranenreis met leeftijdgenoten leek ons leuk. Vroeger was het voor ons werken, werken en nog eens werken. Zo'n bootreis kon je je toen niet voorstellen. Vanuit een boot zie je een heel andere wereld. Geen autowegen. Alles staat in bloei. Een genot om naar te kijken."
Het tweetal stelt tevreden vast: "De dag kabbelt hier lekker verzorgd voorbij. Gisteravond werd er in de salon gedanst en vanavond is het bingo. Maar niks moet. Je kunt hier jezelf zijn. Alles is spontaan. Je wordt niet opgejaagd. En je reisgenoten zijn rustige gelijkgestemde mensen van een generatie die voor alles z'n plichten kende. Je hoort veel verhalen uit de oorlog. Toevallig heb ik zelf gisteravond nog over de laatste dagen voor de bevrijding zitten vertellen."
Het echtpaar Van Rossum uit Nieuw-Sloten heeft al veel gereisd. Hij was drie jaar bij de verbindingstroepen op Java en klom later op tot procuratiehouder bij de AMRO-bank: "We zijn van een generatie die tevreden is. Een beetje op het zonnedek puzzelen en Nederland bekijken. In een goed hotel zal je het niet beter krijgen dan hier. De kok, een heel jong knulletje, is prima. Die douche is hier warmer dan bij me thuis. En voor vuile handdoeken krijg je zo een nieuwe. Zo'n hele week voor goed 600 gulden, all in, per persoon, ik vind het een kopie! Die veteranenpas met m'n oude legernummer heb ik altijd bij me. Heerlijk. Normaal ben je een oudere, nu ben je een veteraan! En die meisjes die bedienen, ze lachen nog steeds tegen me. Als er weer zo'n reis is, gaan we weer mee. Het kan niet schelen waar naar toe."
Bij de bingo is de stemming opperbest. De lichtjes aan de kade te Antwerpen twinkelen. De grap van de kapiteinsvrouw als bingoleidster: 'Deze ronde is de hoofdprijs een voettocht naar Rome' wordt door iedereen met gul gelach ontvangen. Langzaam maar zeker begint de tocht op een varende reünie van een veteteranenreisclub te lijken. "Als iemand hier nog klachten over heeft, is hij thuis niks gewend", wordt opgemerkt.
Pieter (71) en Janny (67) Klaver wonen al 40 jaar in Toronto. Pieter is lid van de 400 leden tellende vereniging van oud-militaire Indiëgangers in Canada en heeft daardoor een veteranenpas. Dit is voor het tweetal een pure sentimental journey. "Dit gezellige hebben wij niet in Canada. Daar komen wildvreemde mensen niet zo maar een praatje maken. Bij ons zou het doodstil zijn in zo'n zaal. En dat voorbij trekkende landschap: Schitterend mooi! Je hoeft er alleen een lijst om te doen en je hebt een schilderij. Al die koeien en lammetjes in de wei en zulke grote schepen die maar voortvaren. Wat een waterverkeer! Nooit geweten dat Nederland zoveel sluizen heeft." Men beseft niet hoe goed men het hier heeft. Wij kennen geen vakantiegeld. Je krijgt gewoon je salaris. Hier kun je zo maar een kant en klaar gebakken visje van topkwaliteit kopen. Wie hier honger lijdt is te lui om te eten, zeggen wij wel eens. Kijk nu eens hoe lieflijk dat dorpje met dat torentje boven de dijk uitsteekt!
Pieter en Janny Klaver uit Toronto zijn weg van de gezelligheid aan boord.
De Serena schuift door de Dordtse Kil. Aan twee zijden werven van Verolme en van Giessen-de Noord. "Je staat versteld van je eigen land. Sluizen met zestien meter verval. Je hebt geen idee wat je allemaal tegenkomt op zo'n reis met elk avond een andere stad. We zijn allemaal trots op Nederland. Deze reis heeft het weer bevestigd. Kijk daar heb je de kop van Zuid in Rotterdam met hotel New York. Daar vertrokken al die schepen van de Holland-Amerikalijn. Daar zijn heel wat traantjes gelaten..."
Aan z'n eettafel zit de tevreden heer Van Rossum die al weer in de toekomst kijkt: "Als ik thuis kom, ga ik een lekkere haring halen..."
De 80.000 Nederlandse veteranen hebben sinds aantal maanden hun eigen reisorganisatie De Opmaat in Schoonhoven. Alle erkende veteranen, ook die aan vredesmissies hebben deelgenomen, beschikken tegenwoordig over een veteranenpas waarmee zij van voordelige aanbiedingen gebruik kunnen maken. Die worden vermeld op de servicepagina's van hun maandblad De Opmaat, tijdschrift over veteranen in oorlog en vrede.
René Kuzee (39) ging de uitdaging van dit reisbureau aan. Hij werkte twintig jaar voor de afdeling reizen op het hoofdkwartier van een grote bank. "Ik verdien minder, maar ik ga fluitend naar m'n werk. De veteranen vormen een dankbare groep. Deze reis voer van Arnhem via Venlo naar Maastricht. Later ging het naar Hasselt en Antwerpen. In Schoonhoven werd door een plaatselijk jeugdorkest in een feestelijke versierde zaal 'Het Bastion' een concert voor de veteranen gegeven. Voor veteranen werden en worden reizen georganiseerd naar o.a. Indonesië, Normandië, voormalig Nieuw-Guinea en over de Rijn/Moezel. Een hotel in Sauerland is een groot deel van het jaar exclusief voor de veteranen geopend. Het veteranenreisadviesbureau De Opmaat in Schoonhoven is bereikbaar onder tel. 0182-320188.
Publicatiedatum = 20 juni 1998
