'Moderne Tarzan is onwijs tof' door Gerrit Leeflang Ook als Wim Hof noodgedwongen de winter doorbrengt in zijn flat in een van de westelijke tuinsteden van Amsterdam gebruikt hij de schaarse natuur om in vorm te blijven. Kanoen over de hekgolven van binnenvaartschepen op het IJ, het beklimmen van bomen, het abseilen van basaltmuren bij bruggen, een dagelijkse duik in het ijskoude water van de Sloterplas, of zelfs een zwemtochtje onder het ijs harden de spieren en stalen de zenuwen voor wanneer hij die werkelijk nodig heeft namelijk in de canyons van de Spaanse Pyreneeën. De urban jungle als plaatsvervanger van het werkelijke leven in een van de laatste resten puur natuur van Europa. Het is dat hij het opvoeden van zijn vier kinderen in de leeftijd van 9 tot 15 als een vanzelfsprekende taak ziet anders zou hij het eeuwig roepend verlangen achterna zijn gegaan om als een moderne Tarzan een te worden met de natuur. Nu laat hij 's zomers kleine groepen natuurliefhebbers (tegen betaling) genieten van de ongereptheid van de Spaanse canyons en voert hen naar de ziel van de bergen. Je hoeft niet naar Amerika om dit soort landschappen tegen te komen, Spanje heeft er rond de 200. >Vijftien jaar geleden raakte hij betoverd door het Baskische land, zelfs zo dat hij er ging wonen en werken als leraar Engels. Hij trok in zijn vrije tijd de bergen in en zag de eenzame omhoogreikende monolitische pinakels als een uitdaging. Bergbeklimmen was in Nederland toen nog niet zo bekend. Hij spreekt vloeiend Spaans en Baskisch. "De mensen hier vinden het prachtig als een buitenlander hun taal spreekt. Er zijn plekken die tot voor kort onontdekt waren door toeristen. Het land, pais basco, heeft een schat aan cultuur én aan emotionaliteit. Als je iemand in de bergen tegenkomt, dan krijg je een lied te horen over de schoonheid van de natuur, de zogenaamde jota's. Het lopen in de bergen heeft hier een andere betekenis als het bedrijven van alpinisme", zegt Hof, die hoewel 38 jaar zich aan één middelvinger kan optrekken. "De provincie Navarra is een landstreek met de meeste ecosystemen. Je treft er halfwoestijnen aan; het heeft een zeeklimaat, bergklimaat, landklimaat en een mediterraan klimaat. In de bergen vind je schildpadden, genetkatten, lynxen en ook de beren zijn weer terug. Ik ken een van de herders, die ze de koning van Asturië noemen. Die heeft tussen de 5000 en 7000 schapen. Een herder in de bergen is een vrij iemand, die zijn wereld kent en weet hoe gevaarlijk de Pyreneeën kunnen zijn." "Ik was met een groep van 10 man onderweg van de Valle de Pineta naar de collada de Monte Perdido in de de Ordesa; van 1350 naar 3000 meter. Een chaos van rotsblokken en stukken gletsjers. Er zat een onweer, een tempesta, aan te komen. Ik had het zo berekend dat we er wel overheen konden komen voordat de bui barstte. Maar we hadden iemand bij ons met een blessure aan zijn dijbeen, die begon op te spelen. Ik nam zijn rugzak over, maar het ging toch te langzaam. Op de gletsjer, 150 meter onder de kam, brak het onweer vier meter boven ons hoofd los. Dan word je overgeleverd aan de goden. Dat was het meest indrukwekkende dat ik en iedereen van de groep had meegemaakt. Roepend hielden we in de dikke mist contact. Toen we uiteindelijk op de kam waren, brak de lucht open en was alles weer vrij." Hof neemt mensen mee die een normale conditie hebben. Eerste stop is een brug, die 9 meter boven een rivier hangt, om het abseilen onder de knie te krijgen. Hier leren ze in alle rust met de materie om te gaan. "Ik kom allerlei mensen tegen, met hoogtevrees, watervrees, engtevrees." Erik van Tongeren (30) uit Cappelle aan de IJssel is mee geweest met Hof. "Wim is een van de mensen die in dit gebied het beste de weg kent. Het is onwijs tof. Ik wilde van mijn hoogtevrees afkomen. Je moet springen in natuurlijke gevormde putten, vanaf een brug in een kolkend rivier. Het is een heftige kennismaking. Je volgt droge en natte canyons, je gaat langs watervallen. Je zit eigenlijk midden in een berg met een klein stukje blauwe lucht er boven; dat is de canyon. Het lijkt op een boek van Jules Verne. Het is een leuk om het met een groep te doen, je helpt elkaar er door heen." Hof: "Door rust leer je mensen om te gaan met hun eigen angsten. Daarna tillen ze zichzelf over de drempel van hun angsten heen. Dan pas gaan ze genieten en kijken bungelend aan een touw veertig meter boven de grond rustig om zich heen." En dan is het misschien tijd voor een 'jota'. FOTO'S: Henny Boogert Publicatiedatum = 28 maart 1998