Canadees eilandje Tobermory:
Nietig, maar schitterend
door Nico van der Zwet Slotenmaker
TOBERMORY - Het gaat niet aan om het nietige Tobermory tot het einde van de wereld te bestempelen. Weliswaar ligt het op het uiterste puntje van het Bruce-schiereiland tussen Lake Huron en Georgian Bay, maar de doodlopende weg in dit deel van Ontario, Canada, krijgt toch een soort vervolg met de veerboot die je naar Manitoulin Island brengt.
Een eiland dat geen eiland meer is, want aan de noordkant is het inmiddels via een ingenieuze route over wat andere eilandjes vastgehecht aan vastere grond, zodat je via Whitefish Falls en Espanola naar hogere sferen kunt ontsnappen. En als u dat allemaal te ingewikkeld is kunt u in Tobermory altijd nog rechtsomkeert maken.
Dat ben ik niet van plan en dat zou ook uitermate onbeleefd zijn. Het is namelijk feest in Tobermory. Jaarlijks slechts een dag en ik mag dus wel zeggen dat ik met mijn neus in de boter val. Niet in het water trouwens, dat doen de andere dorpelingen wel. Het hele programma komt er namelijk ongeveer op neer dat iedere deelnemer in de haven tuimelt. Lopen over met zeep ingesmeerde balken, dat soort werk dus.
Op Manitoulin Island worden de oude gebruiken nog in ere gehouden.
Kermis
Meen niet dat zulks onder mijn stand is, want als ik zelf nog eens een doodenkele keer een kermis bezoek kom ik ook niet verder dan het werpen met katoenen ballen op blikjes die door talloze valpartijen honderd deuken hebben opgelopen en derhalve moeilijk stapelbaar zijn. Ik meen deze gewoonte trouw te moeten blijven als zijnde het laatste overblijfsel uit mijn jeugd in de automatenhel die het lunapark vandaag de dag is geworden.
Nee, ik amuseer me kostelijk in Tobermory en als er ook nog een kinderoptocht passeert kan mijn dag niet meer stuk. Dat gebeurt vlak voor de grote finale van het balklopen en als daarbij ook de grote favoriet kopje onder gaat is de hilariteit groot, vooral omdat hij wordt nagesprongen door zijn hond die meent reddend te moeten optreden, omdat zijn baasje nu toch wel in heel benarde positie terecht is gekomen.
Voor iemand uit ons kleine landje is het logisch dat een vlek als Tobermory een watersportplaats bij uitstek is. Hij zal zich alleen afvragen waarom het er niet drukker is. Het antwoord is simpel. Er is zoveel water en er zijn zo verschrikkelijk veel prachtige plekjes in Canada dat iedere inwoner een riante jachthaven voor zichzelf zou kunnen bouwen zonder dat dit het landschap beschadigt. En dus moet Tobermory het ook uitsluitend hebben van de mensen uit de buurt en de paar zonderlingen die er altijd zijn en menen dat dit de beste plek van allemaal is. Zulke vissers heb je ook.
Ondanks de meer dan sublieme ligging is het jachthaventje van Tobermory de rust zelve.
Toeristen
Er zijn ook een paar toeristen in het dorp en daartoe is tien minuten wandelen ver een aantal houten bouwsels opgetrokken die tekort schieten als je luxe gewend bent en ruim voldoen als je kunt begrijpen dat het in deze uithoek van de wereld nu eenmaal wat primitiever is dan in een bungalowpark met een super-atoom-glijbaan op de Veluwe. De bezoeker moet zich in dit deel van Ontario maar aanpassen aan zijn omgeving en niet andersom.
Trouwens, het dorp is best een aardige kruidenierswinkel en iets dat een 'bar' heet en blijkt neer te komen op een snackbar waar je ook wel een flesje bier kunt bekomen. Ik heb echter een keuken in mijn huisje en besluit zelf te kokkerellen.
Met mijn boodschappen op de weg terug meen ik aan de oever ineens een soort natuurwonder te ontwaren. Misschien is het monster van Loch Ness verhuisd of of op vakantie? Het blijkt echter een ploeg beginnende duikers te zijn die op bevel van de instructeurs vrij langdurig onder en dan weer even boven water vertoeft. Dat is heel populair in Canada, maar wat wil je ook met al dat water.
De duikclub is even op het droge voor wat instructies.
Parken
En de natuurparken uiteraard. Hier bij Tobermory zijn er uiteraard ook een paar en de lokale gids, John Worthington van Tobermory Adventures, neemt mij mee naar het Bruce Peninsula National Park dat zeker niet het grootste van Ontario is, al kan je er gemakkelijk een week in zoetbrengen.
Zoals overal staan bij de parkeerterreinen borden met gedragsregels. Meer voor de toeristen dan voor de Canadezen zelf vermoed ik, want als je te midden van deze ongekende natuurpracht bent opgegroeid zal je je wel een paar keer bedenken eer je de erfenis van je voorvaderen geweld aandoet. Vuur is natuurlijk de grootste vijand van het bos en op een soort barometer is aangegeven hoe het met het risico is gesteld. De pijl staat op groen omdat het de afgelopen dagen inderdaad wat heeft geregend en ik kan dus wel een pijpje tabak opsteken.
Daar wacht ik echter mee tot we het bos zijn doorgetrokken en de Georgian Bay zich voor ons openbaart. Geen strandje om gestrekt te gaan. Reusachtige plat afgesneden rotsformaties en keien zo ver het oog riekt. Daar ik na enig ongemak niet meer zo wel ter been ben en aan rust toe neem ik op een rotsblok plaats om van de omgeving te genieten.
Op het strand van Bruce Peninsula National Park kan je niet gestrekt gaan. Het ligt wat ongemakkelijk.
Tegen mijn gids zeg ik dat ik er verder wel uitkom. Hij heeft me immers zijn kaart gegeven en hij heeft misschien nog wel wat anders te doen. Want dat is het nadeel van meer dan goedwillende rondleiders. Ze willen je letterlijk alles laten zien en dat is nog niet zo erg, ware het niet dat ze daarbij uitgaan van hun eigen conditie en die is altijd puik.
Tips
Toch maakt hij zich van mij los, nog een paar honderd aanwijzingen achterlatend over wat ik allemaal wel of niet moet doen en zien. Ik pik er een paar tips uit en ga tenslotte maar eens op zoek naar de uitgang. Daar ik inmiddels weer aan de waterkant verzeild ben geraakt lijkt me dat een koud kunstje. Vergeet het maar.
Diepzeeduiken is in dit deel van Canada bijzonder populair.
Ik vind het pad niet meer terug. Nu zie je in een Nederlands park altijd wel iemand aan wie je de weg kunt vragen. Hier ben ik sinds mijn gids me heeft verlaten echter nog niemand tegengekomen. Ik wacht maar af. Zwemmen lijkt me te omslachtig. De redding bestaat uit een echtpaar dat ineens uit de bosschages opduikt. Daar moet ik zijn. Dat klopt. Ik was er al drie keer gepasseerd zonder het te zien. Zo heb ik wel eens gelezen over het oerwoud dat zich achter de mens sluit.
Ik moet maar geen padvinder meer worden.
Publicatiedatum = 13 juni 1998
