|
Dwalen door het optrekje van Sir Henry
door Nico van der Zwet Slotenmaker
TORONTO - Engelsen weten het zeker: "my home is my castle" en hoewel je door gore arbeidersbuurten dwalend geregeld de indruk krijgt dat het maar weinigen is gegeven dit uitgangspunt enigermate te realiseren, kan je je er wel iets bij voorstellen. Het gaat om de geborgenheid, de mogelijkheid om de boze buitenwereld uit te sluiten.
Casa
Loma wordt bekroond door tientallen torentjes en schoorstenen en je kunt
er gemakkelijk in verdwalen.
Er zijn echter lieden die de kreet honderd procent serieus nemen en inderdaad niet eerder rusten voor ze zichzelf tot kasteelheer hebben laten slaan. Dat ridders en belegeringen hun tijd hebben gehad doet ze niets. Ze willen toch een eigen burcht.
Dit soort bouwsels tref je voornamelijk aan in Noord-Amerika waar plotseling rijk geworden en omhooggevallen particulieren ergens onderin hun stamboom nog iets adellijks laten ontdekken en menen dat de glorie van het verleden niet beter kan worden hersteld dan door het bouwen van een middeleeuws verdedigingswerk.
Patserig
Dat levert niet zelden gruwelijke creaties op van patserige prolligheid en wansmaak, enigszins verlicht door de weelde van het interieur. Want men moest er tenslotte toch ook in wonen. En eten. De keuken is in dit soort behuizingen altijd de moeite waard, al was het alleen maar door de schoorsteen en het braadspit dat een volwassen os draaiende kon houden.
De
eetzaal staat nog steeds vol met het kostbaarste antiek.
In Toronto, Canada, ging het de heer Henry Mill Pellat in het begin van de vorige eeuw ook dermate voor de wind dat hij een lang gekoesterde wens om op zijn eigen kantelen te staan meende te kunnen realiseren. Hij mocht Sir voor zijn naam zetten en als groot man op bijna alle (financiële) gebieden ontbood hij op een dag de heer E. J. Lennox, een architect die naam had gemaakt met de bouw van het stadhuis. Volgens velen een slechte naam trouwens, want Lennox was ver over de begroting gegaan en hij had zich wat frivoliteiten veroorloofd die hem niet in dank waren afgenomen.
De heer Pellat stapte echter over deze bezwaren heen, ook al omdat hij niet op een paar dollar hoefde te kijken. Begonnen in 1911 kostte het 300 werklieden precies drie jaar om het kasteel, Casa Loma, te voltooien en na afloop stond de kassa op vijf miljoen gulden.
Vluchtweg
Maar daar had Sir Henry dan ook wat voor. Zelfs onderaardse gangen. Want hoewel de kans op een vijandelijke aanval gering was zou hij in geval van nood toch gebruik kunnen maken van een vluchtweg die in de stallen eindigde. Verder maakte hij veel werk van de badkamer en liet zelfs vanuit Frankrijk een bidet overkomen, een in die jaren opzienbarend attribuut.
Een
kasteel is pas een kasteel als er echte harnassen op hun voetstuk staan.
Bezoekers van Casa Loma vroegen dan ook regelmatig of ze even naar achteren mochten. Ook voor de verdere inrichting van zijn slot moest Sir Henry noodgedwongen in Europa zijn. Harnassen en slagzwaarden en middeleeuwse schilderijen waren ter plekke nu eenmaal niet voorradig en het moest allemaal echt zijn.
De
bezoeker kan er nu voor een paar dollar in ronddwalen. Dat was Sir Henry
nog geen tien jaar gegeven, want toen ging de gewiekste zakenman op de
fles en moest hij op zoek naar een veel eenvoudiger stulpje. Het gemeentebestuur
was wel zo goed Casa Loma voor een schappelijk prijsje van hem over te
nemen en het verder als toeristische trekpleister uit te baten.
De burcht was gevallen.
Eigen foto's
Publicatiedatum = 18 maart 2000
