|
North Bay had jaren een wereldprimeurdoor Nico van der Zwet Slotenmaker NORTH BAY-MOOSONEE - Omdat ik dit keer veel per trein doe in Canada kan ik in North Bay, Ontario, niet om het spoorwegmuseum heen. Het belangrijkste onderdeel van deze attractie is een miniatuurbaantje met in de locomotief net ruimte genoeg voor de machinist. Althans wat zijn onderdanen betreft. Zijn bovenlichaam torent boven de cabine uit, maar zijn pet zal er niet van afwaaien, want zo hard gaan we niet.
De conducteur is ook in overall en draagt precies zo'n hoofddeksel. Als we een paar rondjes hebben gedraaid en de passagiers zijn uitgestapt, praten we nog wat na over hun hobby. Uiteraard hebben ze hun hele leven bij het spoor gewerkt en beschouwen ze deze vrije-tijdsbesteding als een logisch gevolg van hun loopbaan. En ze zijn met veel. Probleem is alleen dat iedereen altijd op de trein wil en dat er voor het onderhoudswerk in de loodsen veel minder animo is. Er moet dan ook een strak schema worden gehanteerd om scheve gezichten te voorkomen. Gekletter
In North Bay kan je ook varend uit de voeten. Het Nipissing-meer is er groot genoeg voor en de plezierboten varen af en aan. Vandaag zijn de bejaarden aan de beurt. Ze worden in bussen aangevoerd en gaan met veel wandelstokgekletter aan boord. Omdat ik me nu eenmaal overal mee bemoei, kom ik te weten dat ook dit soort uitstapjes steunen op vrijwilligers waarvan er vandaag wel tweehonderd in touw zijn. Ik schaam me altijd een beetje als ik die staaltjes van gratis hulpbetoon moet aanhoren. Zelf doe ik niets op dit punt, al kan ik natuurlijk aanvoeren dat een zeer ongeregeld leven van mij een moeilijk te traceren oproepkracht maakt. Musea kent North Bay ook en omdat daarbij nostalgie komt kijken rep ik me naar de plaats waar de herinneringen liggen aan de wereldvermaarde Dionne-vijfling die in 1934 in deze streek werd geboren. Een wereldprimeur waar de commercie zich vlot op stortte.
"Uw kinderen kunnen ook Dionne 5-ling schoenen dragen," was de wervelende kreet van de fabriek die de kinderen voor het leven van stappers voorzag en ook zeep- en tandpastaproducenten zagen er brood in. Als ze een goede manager hadden gehad zouden de Dionne's misschien rijk zijn geworden, maar zo werkte dat toen nog niet. Instrumenten Helemaal compleet is het museum niet, want de dokter die bij de massabevalling de leiding had, weigerde zijn daarbij gebruikte instrumenten in te leveren en begon op eigen houtje een andere expositie die ook steeds minder volk trekt. Een vijfling is allang geen uitzondering meer in een medisch gemanipuleerde wereld waarin soms zes of zelfs zeven zuigelingen tegelijk het levenslicht zien. Maar die zullen wel geen eigen museum krijgen, zodat de uitstalling in North Bay altijd wel de moeite waard zal blijken.
Daar North Bay mij nog niet noordelijk genoeg is en de miniatuurtrein dat niet aankan, stap ik in het echte ijzeren paard naar Cochrane en de toeristische autoriteiten hebben ervoor gezorgd dat ik op de bok mag meerijden. Dat is een schuddend en veel lawaai makend genoegen. De bestuurder en zijn maat hebben dit stukje al honderden malen afgelegd en verzekeren mij dat we zeker elanden te zien zullen krijgen. Er zijn drie vaste stekken waar het bijna altijd raak is. Bij de eerste zien we niks, maar een uurtje later treffen we er inderdaad een paar die nauwelijks opkijken als we langs razen. Hoogstens zullen ze tegen elkaar zeggen dat de trein vandaag weer precies op tijd is, want ook in het wild levende dieren wennen tenslotte overal aan. Kroegen In Cochrane begint het echte avontuur, want om nog verder omhoog te geraken moet overgestapt worden op de Polar Bear Express. Omdat daar een nachtje tussen zit kan ter plekke worden overnacht. Daar hoef je maar tien meter voor te lopen. Het stationsgebouw is tevens hotel en verder bestaat de nederzetting uit veel kroegen en mensen die het in deze verlatenheid nu eenmaal leuk wonen vinden. De Polar Bear Express naar Moosenee is een lijntje waar veel geld bij moet. Alleen maar omdat in de wet staat dat ieder dorp of gehucht op de een of andere manier bereikbaar moet zijn, staat de trein hier iedere zomer op de rails. Wegen zijn er niet en een eigen vliegtuig kunnen de paar honderd inwoners van Moosonee zich natuurlijk niet veroorloven. Onderweg erheen zien we anders dan de naam van de trein doet vermoeden geen enkele ijsbeer en volgens de kaartjesknipper, die niet over het toerisme gaat en dus strikt eerlijk is, moet je voor een dergelijke ontmoeting nog veel noordelijker zijn. Zelfs voorbij Moosonee, waar ik tot mijn verwondering toch enkele automobielen ontwaar. Die zijn met dezelfde trein aangevoerd en leiden een vogelvrij bestaan. Omdat hier geen officieel wegennet bestaat heb je geen rijbewijs nodig en nummerplaten tref je ook niet aan. Je hoeft dus niet bang te zijn dat je met een borreltje op achter het stuur wordt betrapt. In de zomer kan je nog wel een paar kilometer ver komen, maar in de winter moet je thuisblijven. Dan ligt er anderhalve meter ijs op de Moose-rivier, die gek genoeg in de zomer warm genoeg is om erin te kunnen zwemmen. Handelspost
Op een eilandje in de rivier ligt Moose Factory, een in 1673 gestichte handelspost waar nu een museum van is gemaakt. Je wordt er met een gemotoriseerde kano naar toe gevaren. Er is een kerkje, een paar werkplaatsen en een lokale dame die in een rokerige wigwam koekjes bakt. Op de grafstenen op de begraafplaats lees ik dat de mensen die hier vroeger werkten niet oud werden. Na een dagje rondkijken staat de Polar Bear Express nog op me te wachten en nu pas krijg ik een folder met de treintarieven in handen gedrukt. Daarin staat dat gezinnen ongeacht het aantal kinderen een zeer forse reductie krijgen. Zouden de Dionne's dat geweten hebben? EIGEN FOTO'S Publicatiedatum = 04 maart 2000
|
Het
miniatuurspoor in North Bay wordt door twee vrijwilligers bemand.
De
bejaarden gaan een dagje spelevaren op het Nipissing-meer.
Op
de grafstenen valt te lezen dat de mensen in deze uithoek vroeger
niet oud werden.
De
oude handelspost is nu een soort openluchtmuseum.