|
|
De Australische woestijn in
door Patricia Boon
ADELAIDE - De eerste kennismaking met de Australische binnenlanden is vanuit de lucht. "Daar ligt Alice Springs", laat de piloot weten. Beneden zien we een kleine nederzetting. Verder niets anders dan zand en bergruggen, hier en daar onderbroken door een kaarsrechte weg. De outback van Australië presenteert zich als een onneembare veste.
 |
|
Mona Nunala neemt een slokje water uit de enige waterkraan in de buitenwijk voor aboriginals in Alice Springs. Foto: EPA |
Maar als je in Sydney de vele aanbieders van rondreizen door de woestijn moet geloven, zou dat allemaal best meevallen. Folders in schreeuwende kleuren met foto's van stoere four wheel drives prijzen allerlei trips aan, die vanuit verschillende steden kunnen worden ondernomen. Vier dagen, tien dagen, acht dagen, met je eigen camper of met een groep, alles is mogelijk.
Een van deze aanbieders is Waywardbus, die de achtdaagse Face the Outback tocht aanbiedt. De trip begint in het Zuid-Australische Adelaide en eindigt in Alice Springs, een uit de kluiten gewassen woestijndorp. Het busbedrijf is opgericht door een wereldreiziger die zaken doen en hobby beoefenen heeft gecombineerd. We besluiten ermee in zee te gaan.
Plaats van verzamelen is het trein- en busstation van Adelaide. Er blijken dertig deelnemers te zijn. We nemen elkaar onderzoekend op, want we moeten acht dagen met elkaar optrekken. Bovendien moet gezamenlijk worden gekookt, afgewassen en met iemand een tent worden gedeeld. Dit alles onder leiding van Phil en Robert, die zich behalve als goede reisleiders ontpoppen als betrouwbare chauffeurs en wandelende encyclopedieën.
Wij rijden naar het noorden, naar Clare Valley waar plaatselijke wijn wordt geproefd. De drankjes, zo rond een uur of twaalf in de middag, zijn een goede sfeermaker. De de tongen komen los bij de Canadezen, Nederlanders, Duitsers, Engelsen, Ieren en Fransen, variërend in de leeftijd van 18 tot 52 jaar.
De
natuur is op tal van plaatsen ruig. Toeristen aan de rand van een afgrond.
EIGEN FOTO
Onderweg wijst niets op de naderende woestijn of het moeten de grote watertanks zijn die bij elke boerderij staan. Water is een schaars goed en er wordt alles aan gedaan om het op te vangen. Zo eindigt bijvoorbeeld elke dakgoot in een regenton.
Langzaamaan verandert het landschap: de begroeiing wordt schaars, de zandvlaktes worden groter en in de kreken staat geen water. De eerste kangoeroes laten zich zien; de roos of skippy's zoals ze in Australië worden genoemd, springen weg als ze de toeristenbusjes horen aankomen.
De eerste nacht wordt doorgebracht op de camping in het Wilpena Pound Resort. "Wilpena komt uit de aboriginal-taal en betekent de plaats van de gebogen vingers of gebogen hand", legt gids Phil uit. Al snel wordt duidelijk wat hij bedoelt: Wilpena Pound is een soort kom die wordt omgeven door bergruggen, die als vingers het dal omsluiten. 's Avonds na het eten en 's morgens vroeg wordt een kampvuur ontstoken ontstoken, omdat het dan flink fris kan zijn.
De bussen stoppen regelmatig in dorpjes die steeds kleiner worden. Het kleinste plaatsje is William Creek, dat slechts uit een een paar optrekjes, waaronder een kroeg, bestaat. Grote jeeps staan gemoedelijk geparkeerd naast kleine vliegtuigjes. Locals komen hier graag een biertje halen om even met de toeristen te praten. Omdat de afstanden zo groot zijn, nemen ze het vliegtuig.
"Mensen leren hier vliegen zoals jullie in Nederland leren fietsen", legt kroegbaas Peter uit. "En net als fietsen, verleer je het nooit." Ook kan er balletje worden geslagen op de golfbaan met 9 holes. Helaas moet dat op het zand in plaats van op groen gras, "maar no worries", legt Phil uit, "we doen hier niet echt aan handicaps."
Opaal
De volgende stop is het opaalstadje Coober Pedy. Het stadje ligt in een surrealistisch landschap: er groeit niks onder de diepblauwe hemel. Voor zover het oog reikt zijn alleen maar kale zandheuvels te zien. Mensen kom je op straat niet tegen: zeventig procent van het 4000 inwoners tellende dorp woont in oude mijnschachten, dus onder de grond.
Wil je iemand spreken dan kun je het beste een van de stoffige winkels binnenstappen waar vrouwen van opaalzoekers sieraden verkopen. De een heeft een Frans accent, de ander Duits. Er wonen hier tachtig nationaliteiten, allemaal opaaldelvers op zoek naar het grote geluk, en hun verwanten. Enig chauvinisme is de meesten niet vreemd: er is een Italiaanse club, een Kroatische, noem maar op. Maar for members only.
Waar Coober Pedy zijn charme uit het ruige natuurlandschap haalt, heeft het toeristendorp bij de rots Ayers Rock, hét nationale symbool van Australië, er alles aan gedaan om de toeristen te doen vergeten dat ze zich midden in de woestijn bevinden. Een enorm hotel en camping, groene grasstroken, een zwembadje en een winkelcentrum moeten de bezoekers vooral het gevoel geven dat de woestijn te cultiveren is.
Ayers
Rock, dé toeristische attracties van Australië.
EIGEN FOTO
Bij Ayers Rock zelf staan zo'n 25 toeristenbussen keurig naast elkaar op een groot parkeerterrein met daarvoor mensen nippend aan flûtes met champagne als toppunt van beschaving, wachtend op de zonsondergang. Een stevige bries bederft het feestje echter al snel: zand kruipt overal waar je het vooral niet wilt hebben.
De laatste stopplaats is Kings Canyon, een ruig en woest gebergte. Ook hier weer een prachtige, schone camping. Voor Rob en Phil is dit hun favoriete plek: "De schoonheid ervan doet iedereen weer versteld staan, vooral de Garden of Eden, een soort van oase in een van de diepe kloven van de canyon."
Stoplichten zijn de eerste tekenen dat we terugkomen in de 'beschaafde wereld', het woestijnstadje Alice Springs. Dit stadje met 22.500 inwoners, telt veel buitenlanders die er blijvend zijn neergestreken om te kunnen genieten van de unieke atmosfeer die er heerst.
Met
zo'n vierwiel aangedreven voertuig kun je de woestijn wel aan.
EIGEN FOTO
Er zijn twee bruine eetcafés, waar zangers de gasten vermaken met liedjes uit alle landen van de wereld, zoals Tulpen uit Amsterdam. Inwoners van het stadje zingen vrolijk mee en manen de toeristen hetzelfde te doen. Wie hier niet van houdt, kan terecht in een van de vele andere horecagelegenheden, waaronder McDonalds, Pizza Hut en Kentucky Fried Chicken. In de vele luxe hotels bevinden zich ook restaurants.
De reiziger hoeft het in de woestijn aan niets te ontbreken. Dat heeft de trip met de Waywardbus bewezen.
Maar pas op voor doe-het-zelven. Tijdens een wandeltochtje van nog drie kilometer raken we de weg kwijt. Alles lijkt op elkaar en voor je het weet ben je gedesoriënteerd. Met veel moeite weten we onze auto terug te vinden. De woestijn laat niet met zich spotten.
- Waywardbus Touring Co.pty.Ltd.,
Box 7067 PO Hutt Street, Adelaide, South Australia 5000. Tel: 0061-(0)82326646,
Fax: 0061-(0)82321455.
Website: www.waywardbus.com.au,
e-mail: waywardbus§waywardbus.com.au
Publicatiedatum = 12 augustus 2000
