|
Adelaide is keurig aangeharkt
door Nico van der Zwet Slotenmaker
Het zal wel weer ongeloofwaardig overkomen, maar in het Australische Adelaide wordt mij een kerk als nachtverblijf toegewezen. We kennen dit verschijnsel in eigen land ook, al zijn de gasten van ver in dat geval min of meer gedwongen hun bedje in een godshuis te spreiden. Want welkom zijn ze allerminst. Ze kamperen alleen onder de kansel, omdat de autoriteiten naar deze plek hun hand niet durven uitsteken.
In
de botanische tuin is opvallend veel te zien.
In Adelaide ligt dat gelukkig heel anders. Van dwang is geen sprake. Ik kan kiezen. Het leek de toeristische autoriteiten echter een goed idee mij eens in iets bijzonders onder te brengen. Gewone hotelkamers had ik zonder twijfel al genoeg gezien.
En gelijk hebben ze. De 'Friendly Meeting Chapel' is een in 1879 uit blauwsteen opgetrokken gebouwtje dat in 120 jaar veel (godsdienstige) meningen heeft horen verkondigen zonder dat de tekst op de gevelsteen gewijzigd hoefde te worden. Want wat wij ook menen of geloven, elkaar vriendelijk tegemoet treden willen we allemaal wel. In beginsel dan natuurlijk.
Nestje
Het
Scheepvaartmuseum in de historische haven.
Nu je in de kapel kunt logeren vallen er al helemaal geen harde woorden, vooral omdat dit optrekje bij uitstek geschikt is voor spiksplinternieuwe echtparen die er een liefdesnestje van maken. Geheel ongestoord, want behalve de juffrouw die de zaak aan kant maakt als je even je hielen hebt gelicht is er geen personeel. En ook geen andere gasten trouwens. Je hebt de hele kerk voor jezelf en omdat een oppervlakte van tien bij twintig toch wel wat aan de ruime kant is zijn er wat kamerschermen geplaatst om het niet te gek te maken.
'Waarom een prachtig oud gebouw van buiten bekijken als je er ook in kunt logeren' is de wervende tekst die de vereniging 'North Adelaide Heritage Apartment & Cottages' in haar vaandel voert en op hun lijstje staan naast mijn kapel nog andere juweeltjes van historische architectuur. 'Buxton Manor', waarin je ook een appartement met drie kamers kunt huren is het paradepaardje. En dat alles op loopafstand van het centrum.
Bekende
Slaapkamer op Buxton Manor,
het paradepaardje van de
'North Adelaide Heritage
Apartment & Cottages'.
Mijn gids in Adelaide blijkt een oude bekende. We troffen elkaar wel eens toen hij in Amsterdam voor de toeristische organisatie van Frankrijk werkte. Toeval noem ik zulke zaken niet meer. Zo werd ik eens bij mijn voornaam aangesproken in een Chinees restaurant in Nanaimo op Vancouver Island door een ober die vroeger op het Rokin had gewerkt en bleek mijn taxichauffeur in Huntsville, Ontario, Canada, de zoon van de kapper die om de hoek bij mijn ouderlijk huis zijn zaak dreef.
Adelaide
is een keurige aangeharkte stad en dat de ontwerper (kolonel William Light
in 1836) zich toch wat frivoliteiten moest veroorloven kwam door de Torrens
River die als iedere stroom nu eenmaal graag door de bocht gaat. Maar
verder vierkante blokken met allemaal een plantsoen in het midden. Er
leven in deze hoofdstad van Zuid-Australië meer dan een miljoen mensen,
maar de indruk van overweldigende drukte bekruipt je geen moment. Misschien
ook omdat immense hoogbouw ontbreekt. De grond is er te drassig en dus
niet stevig genoeg voor.
Veel groen, ik zei het al. De dierentuin is ook goed en stamt al uit 1883. De daarnaast gelegen Botanische Tuin is echter altijd nog iets bejaarder en de oude kas is van 1876, in het Duitse Bremen gemaakt, over zee vervoerd, en hier in elkaar gelast. Het is een pronkstuk en vandaag zijn de schoolkinderen present voor tekenles op locatie. Er zitten wel wat talentjes bij, merk ik. Misschien gaan ze straks ook nog naar de nieuwe kas. Die is pas tien jaar oud en biedt onderdak aan een tropisch regenwoud.
Golf
Rond
Adelaide tref je
ook veel wijnbouw.
Er zou misschien wel eens een golfballetje in kunnen verdwalen, want de baan is niet ver. Nergens in Australië waar mensen wonen is de golfbaan trouwens ver. In Adelaide en omgeving zijn 24 riante mogelijkheden om een balletje te slaan en het is hier zeker geen hobby die in de papieren loopt. Als je een beetje uit het centrum blijft kan je de hele dag voor een tientje terecht. Openbare tennisbanen zijn er ook zat. En geheel gratis trouwens, want als je je sportland nummer 1 van de wereld wilt noemen moet je daar ook wat voor over hebben.
Maar Australië is natuurlijk nog veel meer en Adelaide heeft als enige in het land ook een museum waarin Nederlanders veel van zichzelf en hun herinneringen kunnen terugvinden. Het handelt over de komst van de talloze vreemdelingen die hier een nieuwe bestaansstek zochten en de foto van een Nederlands gezin dat met twaalf kinderen voet aan wal zette is er een van de voorpagina in de jaren vijftig.
Het museum staat terecht ook even stil bij het feit dat er destijds sterke racistische regels aan de volksverhuizing ten grondslag lagen. Het kwam er zo'n beetje op neer dat alleen lieden met een blanke huidskleur in aanmerking kwamen. Dat ligt nu wel even anders.
Zaken
De Aziaten bepalen het straatbeeld steeds meer en in het zakenleven zijn zij het die de boventoon voeren. 'Wat ze in de Tweede Wereldoorlog met de wapens in de hand niet is gelukt doen ze nu op de officiële manier' hoor je steeds meer mensen in Australië (en ook Nieuw-Zeeland) zeggen.
Feestelijke verlichting in de badplaats Glenelg.
John zegt het ook. Ik ontmoet hem in het prachtige scheepvaartmuseum in de historische haven. Hij dwaalt hier vaak rond. Zeeman geweest, jawel meneer. Maar het is al bijna een halve eeuw geleden dat hij de golven doorkliefde. Op een Britse oorlogsbodem ('Ik droeg de witte broek'). Het was niet eens echt zijn bedoeling, maar hij is in de haven van Sydney van boord gelopen en keerde niet terug.
Eerst had hij heimwee, die echter sterk werd getemperd door het feit dat zijn vaderland hem bij terugkeer wel even op het matje zou roepen. Later sleet het. Nu is hij volbloed Australiër met een bijna dagelijkse laatste blik op Engeland in dit museum. Zo gaan mensenlevens.
Tram
Van
en naar Glenelg
moet u altijd het
trammetje nemen.
En als u toch de kant van het water op wilt moet u in Adelaide het trammetje nemen naar Glenelg, de bekendste badplaats van de omgeving. Het kan er druk zijn, maar dan toch nooit op de Zandvoortse manier. Zo rustig is het zelfs dat ik John, de gedroste matroos van de Royal Navy, weer tegen het lijf loop.
We besluiten dit als een teken van de voorzienigheid te beschouwen en gaan een paar glazen pakken. En die ene laatste hadden we eigenlijk veel eerder moeten nemen.
Alhoewel, iemand die weet dat hij de nacht weer onder een gewijd dak door zal brengen kan nog met alles in het reine komen.
Publicatiedatum = 8 januari 2000
