Japanse vriendelijkheid

Vorig jaar ben ik op reis geweest naar Japan, ik was net een paar dagen terug uit Brazili, dus er stond me een flinke jet-leg te wachtten.

De vlucht met JAL was goed bevallen, het slapen ging lekker m.b.v. enige doses sake. Vanaf de Airport de trein genomen naar Tokyo station. Op het moment dat we aankwamen regende het flink en de paraplus zaten nog in de koffer. Een Japanse jongen zag dat we niet door de regen wilden lopen en kwam naar ons toe met zijn paraplu. Hij maakte ons duidelijk dat we onder zijn paraplu mochten lopen richting taxi. Nou, dat aanbod sloegen we niet af, we bleven mooi droog maar die Japanse jongen werd kleddernat. Ik zei 'arrigatto domo domo' wat zoiets betekend als heel erg bedankt, daarop maakte hij een flinke buiging waardoor mijn colbert alsnog nat werd door spatten water van zijn haar.

We arriveerden in het hotel en het zag er allemaal goed uit. Een yakuzzi-bad, sauna etc. Na van de yakuzzi genoten te hebben wilde ik genieten van de sauna. Ik zat al op het bankje en pakte een kommetje water, deze gooide ik op een spiraal die warm was geworden. Dat was dus foute boel, alle stoppen sloegen direkt door. Daar baalde ik ontzettend van, dus ik bellen met de receptie om 12 uur s'nachts. Na ongeveer 10 seconden stonden er al twee mensen van de receptie voor mijn deur een buiging te maken. Nadat ze hun schoenen uit hadden getrokken liepen ze met een buiging naar binnen, wat schetste mijn verbazing, ze bleven gebogen lopen.

Terwijl ze in de sauna stonden keken ze met een buiging omhoog om te kijken of het licht het nog deed. Daarna konden ze de conclusie trekken 'sauna is defect sil'. Daarop vertelden ze dat ze de 'sauna-engineer' uit zijn bed gingen bellen maar dat was nou ook weer niet nodig. Daarop verdwenen ze, na ongeveer 5 minuten hoor ik voorzichtig geklop op de deur, daar stonden ze weer, of ze hun schoenen mochten pakken. Nadat ze deze hadden gepakt liepen ze weer naar buiten, ik probeerde de deur dicht te doen maar dat ging een beetje moeilijk omdat zo om de beurt aan het buigen waren in de deur-opening.

Op een gegeven moment had we het prachtige idee om s'ochtends vroeg van Tokyo Shinjuku naar Fujisawa te gaan met de metro & trein. Dat was toch immers veel leuker dan met de taxi ! Zo gezegd zo gedaan, in de ochtend-spits arriveerden stonden we op het drukste metro-station van de wereld met 6 lagen metro's boven elkaar. We stonden netjes in de rij opgesteld met onze koffers voor de metro-ingang. Op een gegeven moment stapten we in en zeiden tegen elkaar, zie je wel geen probleem. Maar in Nederland geld voor een metro-treinstel 'vol is vol'. In Japan dus niet, de metro zat al behoorlijk vol, maar op een gegeven moment beginnen mannen en vrouwen zich met geweld naar binnen te duwen.

Daarna kwamen de bekende duwers met hun witte hanschoenen in aktie om de laatste armpjes tussen de deuropeningen te wringen, op dat moment moest ik gecontroleerd adem gaan halen. Ik kon mijn armen niet meer bewegen, nu was het probleem, hoe kwamen we er weer uit ? Voor mijn collega geen probleem want die stond bij de uitgang, dus bij elk station vloog eerst zijn koffer naar buiten en daarna werd hijzelf gelanceerd. Het is trouwens ongelofelijk hoe de mannen daar met de vrouwen omgaan in de metro. Ze worden open en bloot overal geknepen en ze geven geen kik. Als je dat in Nederland zou doen dan zou je direkt gecastreerd worden.

We arriveerden eindelijk op de plaats van de bestemming, op een gegeven moment werden we benaderd door een behoorlijk hijgende jongen die ons was achterna gerend. Mijn collega had zijn portefeuille verloren in de metro en die bracht hij terug ! Dat waren we als Amsterdammers natuurlijk niet gewend en bedankten hem ook hartelijk.

Wat opvalt is dat er veel dubbelgangers van Micheal Jackson in Japan rondlopen, een heleboel dragen een monddoekje. Ik heb mij laten vertellen dat er 1 week in het jaar een bepaalde boom in bloei staat en die veroorzaakt veel allergie, vandaar die monddoekjes. In die week was ik dus ook in Japan. De meeste Japanners zijn in die week vrij, traditie is om onder zo een boom al drinkend met familie of vrienden de nacht door te brengen.

Op een gegeven moment wilden we echt Japans eten in een oude buurt. Zo gezegd, zo gedaan. We zaten in een Japans restaurantje waar we uiteraard het menu niet konden lezen, dus we wezen maar iets aan. Daarop de opmerking 'veeely hot !' Toch maar iets anders genomen dus. Er stonden 4 mannelijke koks in de keuken en n vrouwelijke. Alle mannelijke koks waren honkbal op t.v. aan het kijken en vertelden de vrouwelijke kok dat ze een beetje moest opschieten.

Na een tijdje kreeg ik zweetsokkensoep (mijn benaming voor tahoe-soep) en wat kleurige stukjes op mijn bord die in een aflevering van de Twilight Zone niet zouden misstaan. Een boel Japanners wilden al gauw (in beschonken staat) met ons praten, ik maakte duidelijk dat ik mijn 'french fries war' miste. Dat hoorde n van de koks, deze begon als een wilde te werken in de keuken en binnen 10 minuten stond er patat op tafel. Daarna maakte ik duidelijk dat ik patat niet lustte zonder mayonaise, klop klop klop en daar was de mayonaise. Je begrijpt natuurlijk ook wel dat de pindasaus daarop snel volgde. Al snel begonnen veel Japanners van ons bord mee te eten. Al die weken was het drinken gratis, we kregen nooit de kans om zelf het drinken te betalen.

Afijn, aan het einde van onze trip wilden we weer terug met de metro maar gooiden ons geld in de verkeerde automaat. Dus er kwam ook een verkeerde ticket uit, we vroegen aan een haastige voorbijganger uiteraard gestoken in een zwart pak hoe we deze konden wisselen. Hierop liet hij zijn koffer staan en rende voor ons het hele station door. Daarna kwam hij ons in bezwete toestand de goede tickets geven. Een leuk detail is dat dit op het Tokyo Station was, een replica van Centraal Station in Amsterdam.

De laatste dag kochten we een goedkoop treinkaartje naar de Airport, we moesten nog rennen om die trein te halen. We stonden opeens in een VIP-rijtuig. Nou ja, mocht wel niet met onze goedkope kaartjes, maar zwartrijden waren we toch wel een beetje gewend in onze prachtige stad... Al na 5 minuten was het raak. Een conducteur pakte onze kaartjes vanuit onze prachtige VIP-lounge. Hij gaf ze twijfelachtig terug en durfde even niets te zeggen.

Na enig moment vroeg hij weer om de kaartjes en zei tegen ons met een boos gezicht 'Standing Tickets!' Waarop wij reageerden met ' ah Airport that way yes ! ' Daarop zei hij nog bozer 'Standing Tickets' waarop wij zeiden in het Nederlands 'Gaan we niet goed ?'. Daarop haakte hij af en kwamen we aan op de Airport.

Gouden tip: Draag een neus met stalen schoenen als je van plan bent om in de spits met de metro te gaan. Wil je echt integreren met de bevolking, draag dan een zwart pak inclusief monddoekje.