Snorkelen met de Manatees

14 december 1992.
We hebben een goede vlucht gehad. Vermoeiend maar we werden zo beziggehouden dat ik geen tijd had om de gebruiksaanwijzing van de onderwatercamera te bestuderen. We werden onder andere getrakteerd op een video: Sister Act met Whoopie Goldberg. Op het vliegveld van Orlando werden we al direct geconfronteerd met de kerstgekte in Amerika: een kerstboom van ongeveer 10 meter hoog en een doorsnee van 4 meter. Versierd met honderden lichtjes. Een schitterend gezicht. Om 22.30 uur waren we op de plaats van bestemming: Hotel Travelodge Central Park Orlando. Om 3.30 uur (Nederlandse tijd, stel je voor) hebben we nog wat boodschappen gedaan in een supermarkt. Sommige supermarkten zijn nl. 24 uur per dag, 7 dagen in de week open. Het personeel krijgt niets extra betaald, overwerk kennen ze daar niet. Eerste indruk van de States: groot en kerstgek.

15 december 1992.
Ons eerste echte American breakfast: scrambled eggs, een zeer grote plak geroosterde ham, gebakken aardappels in de schil, toast en koffie, koffie en nog eens koffie. Als je "emmer" half leeg is komt de serveerster weer langs om bij te schenken. Daarna hebben we gewacht op het vervoer (de shuttleservice) naar de camperverhuur. Deze kwam pas om 13.30 uur dus we hebben tot die tijd aan het zwembad gerelaxed. Het was zo'n 18 tot 20o C, dus best wel uit te houden. De shuttle bleek een "bestel pooierbak" te zijn, die overigens heerlijk reed. Aangekomen bij de camperverhuur krijg je eerst een uitgebreide instructie en een inspectie van de camper. Na ongeveer 2 uur konden we eindelijk op weg. We zijn naar Wintergarden gereden, waar we op "Wintergarden haven campground" een plaatsje voor de komende nacht gereserveerd hebben. Hier hebben we de camper "ingericht". Toen bleek dat we toch nog teveel bagage hadden meegenomen. Iets te weinig kastjes dus dat wordt een beetje behelpen de komende weken. Inkopen gedaan in een zeer grote supermarkt waar ze letterlijk alles verkopen. Ook op de camping is alles in kerstsfeer. Van complete kersttuinen tot kartonnen kerstmannen. En niet te vergeten kartonnen rendieren. Onze buurman had daar als klapstuk ook nog een elektronisch muziekje bij. Na een uur waren we de deuntjes zat. 's-Avonds naar onze eerste hamburgertent. Cola is hier ook cola: ongeveer een emmer vol. We vroegen ons ook nog af wat in godsnaam een large hamburger mocht zijn. Wij hadden een medium besteld: ½ stokbrood, 3 hamburgers erop, sla, kaas, tomaat, 3 gebakken eieren en diverse sauzen. En natuurlijk een flinke streep ketchup. Is een large hamburger dan een stokbrood lang?

16 december 1992.
Opgebroken en op weg naar onze eerste Amerikaanse attractie: Cape Canaveral. We hebben ons eerst ingeschreven op de KOA-camping te Titusville. Daarna zijn we richting Spacecenter gereden. Gestopt bij de Hall of Fame. Onze eerste Spaceshuttle daar gezien. Daarna hebben we een vluchtige blik geworpen op Cape Canaveral. (zie verder 17 december). De entree daar was gratis. Het ruimtevaartprogramma wordt nl. betaald door de Amerikaanse belastingbetaler. Dit houdt dan in dat het publiek ook recht heeft op gratis entree. Toen we daar wilden vertrekken zagen we allemaal mensen op de daken van hun auto's zitten. Nieuwsgierig geworden zijn we gaan informeren. Er stond een raketlancering op stapel!! Toen er echter om half zes nog niets was opgestegen kwam iedereen tot de conclusie dat de vlucht gecanceld was. Wij zijn dus ook maar terug naar de camping gegaan. Daar hebben we gegeten en daarna zijn Harry en ik in het stikdonker nog op pad geweest om foto's te maken van de kerstkitsch.

17 december 1992.
Terug naar Spacecenter. Nu naar de echte raketten. Ik had die dingen wel iets anders voorgesteld. Deze dingen waren wel "iets" groter. Het IMAX-theater was groots. Prachtige beelden van de aarde worden getoond vanuit de spaceshuttle. Ook een show gezien over satellieten. Dit was wel grappig: alsof je in de gangen van een ruimteschip uit de film Starwars rondloopt. Een vriendelijke vrouwenstem waarschuwt als het volgende "airlock" opengaat en we door kunnen lopen. Dit openen van de deuren ging inderdaad gepaard met het gesis van lucht onder druk. Het fijne was dat we maar met ons drieën in de ruimtes waren. We hebben ook een rondrit in de bus over het ruimtevaartcomplex gehad. Op een launchplatform stond de helft van de spaceshuttle opgesteld voor de vlucht van 13 januari 1993. 13 januari, dan zijn we er nog!! De 2 solid rocket boosters en de grote brandstoftank stonden al opgesteld. De shuttle zou vrijdags arriveren. Toen we alles gezien hadden zijn we naar Cocoa Beach gereden om daar de lancering van de raket te zien. We hadden nl. bij de informatiebalie van Spacecenter te horen gekregen dat de raket om 17.08 oftewel 5.08 pm opsteeg en ze vertelden ons er direct bij dat we daar de lancering het beste konden zien. Helaas, ook de 2e keer ging mis. Jammer, maar op 13 januari hebben we nog een kans. En wat voor een. Hopelijk faalt dan the American technoligy nu een keer niet. We hebben nog getankt: 93,5 liter voor ongeveer 50 cent/liter. Onze camper rijdt wel 1 : 4!! P.S. Icecream from the future? ijs in de vorm van ronde korrels zo groot als fietskogeltjes.

18 december 1992.
Ongeveer om 10 uur vertrokken. We hebben besloten om via Lake Okeechobee naar de Keys te gaan. Anita was vandaag onze chauffeur. Het rijden in zo'n camper valt best mee. Alle auto's in Amerika zijn automaten, dus ook onze camper. Het linkerbeen krijgt veel rust: rechtervoet op de rem, handle in drive en met de rechtervoet op het gas. En rijden maar. Remmen? Voet van het gaspedaal en op de rem. Ideaal eigenlijk. Onze camper is 23 voet lang, dat is dus 7,70 meter. De stuurbekrachtiging is wel een beetje krachtiger als bij ons. In het begin zwabber je een beetje over de weg maar al gauw heb je in de gaten dat je het stuur eigenlijk los moet laten. En dan loopt het als een treintje, rekening houdend met het feit dat het ding toch nog 5,7 ton weegt. Het is sowieso redelijk makkelijk rijden want de plaatselijke "landweg" is al gauw dubbelbaans. Wegen met 3 of 4 rijstroken zijn normaal. Het enige wat een beetje lastig is, is de wegbewijzering. Er staat op de kruising alleen een bordje A1A South of 60 East. Wel even uitkijken dus. De ANWB zou hier een goede job hebben. Rechtsaf als het stoplicht op rood staat? Geen nood, dat mag hier. De doorstroming van het verkeer verloopt dus redelijk snel. Verder is het net als in de film: grote wegen bomvol reclameborden e.d. Aan grote winkels en eettenten geen gebrek. Om de paar meter is er wel een hamburgertent of pizzahut. Amerikanen zijn trouwens wel een zeer vriendelijk en behulpzaam volk. Iedereen praat tegen je en men weet overal wel een verkooppunt waar je bijv. kaartjes goedkoper kunt krijgen. Anyway, op de camping aangekomen hebben we een poging ondernomen om alvast 2 campings in voren te reserveren. Een bij Miami South en een op Key West. Miami South ging niet door: weggevaagd door de storm (Andrew) in augustus. Jammer dus, dit betekent in één ruk door rijden naar Key West. Deze camping kon alleen voor een nacht geboekt worden maar wel met een optie voor meerdere nachten. Tussen haakjes: onderweg passeerden we de grens van 30o C. Kun je het je voorstellen: 18 december en 32o C. Korte broeken, zonnebrillen en zwemmen buiten in een solar heated (onverwarmd) zwembad waar het water ongeveer 23 graden is. We zitten nu trouwens op een echte "Retired" Camping. Ik krijg het idee dat wij de jongsten zijn. Er is een golf-course, tenminste 2 zwembaden en een yacuzi (hot whirlpool). Dus best een luxe camping. Duiken of snorkelen in Florida valt trouwens niet mee. Aan de kusten wel en ook op de Keys maar niet in het binnenland. Overal barst het van de alligators. Maar goed, we zijn onderweg naar de Keys dus dat komt nog.

19 december 1992
Wat doen wij dus als echte Hollanders zijnde: we huren een fiets. En laten ons dus bijna bij elke straat van rechts bijna doodrijden. Daar zijn Amerikanen dus niet aan gewend. We zijn naar Lake Okeechobee gefietst. Niet zo spectaculair als we dachten. Wel allerlei waterplanten gezien die bij je ons duur kunt kopen. Hele grote waterhyacinten en waternoot. Daarna richting Okeechobee gefietst. Onderweg een "medium" drankje gedronken. Anita een small, daar kon ze al bijna niet overheen kijken. Daarna terug gefietst en gerelaxt. Beetje zwemmen, beetje poolbiljart en wat drankjes in de kroeg gepakt. ½ liter bier voor ¦ 1,80. Cola kost maar ½ dollar, maar dan zit er net als in alle frisdranken hier een berg ijs in. Daarna gebarbequed en vanavond zien we wel. Misschien nog een drankje pakken in het café omdat Anita met een paar Amerikanen aan de praat is geraakt. De kroeg?: in elke hoek een TV met een sportzender erop. Aan de ene kant basketbal en aan de andere kant football. Alle drank komt uit een slang van cola tot bier. 's-Avonds nog even terug geweest om te buurten met Clemm en Tony. Over van alles gehad: van auto's tot politiek. Afgesproken om 's-morgens gezamenlijk te ontbijten in het restaurant.

20 december 1992.
Daar gaat hij weer: scrambled eggs, gebakken aardappelen, ham, toast, pannekoeken met stroop, muffins, french toast en coffee, lots of coffee. Van 8.15 tot 9.15 uur zitten te ontbijten. Er werd nog een foto gemaakt en toen zijn we vertrokken. Van Lake Okeechobee naar Belle Glade en toen via de 27 South. Rijden over een 4-baans weg over een afstand van ongeveer 200 km. met een snelheid van 55 mijl per uur. Zonder één benzine-station of dorpje. Overal suikerrietplantages. De sporen gezien van Andrew ter hoogte van Miami. Wat een puinhopen! Aankomst op Key Largo. Valt op het eerste gezicht een beetje tegen: gewoon dezelfde straat. Maar als je wat beter kijkt zijn de reclameborden anders: boottochten en duik- en snorkeltochten. Voor je het weet ben je 3 eilanden ver. Maar dan zie je af en toe tussen 2 eilanden de Golf van Mexico. Kraakhelder water. En dan kom je bij de Seven Miles Bridge: een brug van 11,5 km. lang. Aangekomen op Key West om 17.00 uur stonden we in de computer van de camping voor 3 nachten geboekt. Dit is een aardige camping: hij grenst pal aan de Golf en het water is kraakhelder. We hebben al geïnformeerd om te duiken: het foldertje van de dive-shop heb ik al.

21 december 1992.
Op naar Key West. De camping is nl. één eiland voor Key West gesitueerd. Daar aangekomen hebben we het "treintje" rond en door Key West genomen. Het huis van Ernest Hemingway gezien. Daarna zijn we naar het meest zuidelijke puntje van de V.S. gelopen. 85 mijl verder is Cuba. Op de terugweg geboekt voor een duiktrip. Anita mocht niet duiken zonder instructeur: kosten 100 dollar. Dit is iets te gortig dus ze gaat maar snorkelen. Ze hadden geen buddy voor mij maar de juffrouw zou rondbellen. Ik moest een uur later terugbellen. Terug op de camping zijn we gaan snorkelen en ik heb de onderwatercamera uitgeprobeerd. Wat er op staat weet ik niet maar in elk geval een barracuda. Je moet hier wel snorkelen met een boei anders heb je zo een boete van 100 dollar aan het duikpak. Terug op de kant werd ik aangesproken door een Amerikaan die van Anita gehoord had dat ik een buddy zocht. Hij zocht een duikstek dus hebben we gebeld naar Fanta Sea dat wat ons betreft het duiken door kon gaan.

22 december 1992.
Vol verwachting op weg naar Ocean Site Harbour. We gingen met de Miracle mee, een grote zeilboot. Aan boord waren nog 2 andere mensen die gingen snorkelen. We moesten ongeveer een ½ uur varen voor we bij het rif waren. Toen we daar aankwamen zagen we ongeveer 4 tot 6 dolfijnen zwemmen. Helaas hadden we onze camera's opgeborgen onder in de tassen. Anita en Harry gingen snorkelen en Bill en ik duiken. Als je daar je hoofd onder water doet weet je van gekkigheid niet waar je moet kijken. Alsof je in een groot aquarium zwemt. We hebben een duik gemaakt van 1 uur en 15 minuten op een diepte van 7 meter. Teruggekomen bij de boot bleek dat Harry snorkellessen had gekregen van Anita. Ook hij vond het heel leuk. Het was wel even wennen aan de dieptemeter en manometer. Uiteraard in feet en de manometer in pounds. Daarna zijn we terug gevaren met de boot en teruggereden naar de camping. Daar heb ik nog gesnorkeld om opnieuw foto's te maken omdat ik dacht dat de eerste sessie van gisteren mislukt was. Ik dacht dat de film niet getransporteerd had omdat de terugwindknop niet meedraaide. Toen ik de camera open had bleek dit dus wel het geval te zijn. dus was er toen een gedeelte van de foto's mislukt. Nou ja, pech dus. Op deze duiktrip had ik de onderwatercamera niet meegenomen omdat de start nogal chaotisch was. De juffrouw van de bootverhuur had nl. tegen ons gezegd dat we er om 10.15 uur moesten zijn. Tegen de kapitein had ze gezegd dat wij er om 10.00 uur waren. Doodjammer, maar ik heb op Key Largo nog een kans om foto's te maken. Morgen gaan we naar Fiesta Key dus beginnen we zoetjes aan de terugreis. Heel zoetjes aan want er is nog genoeg te zien.

23 december 1992.
Anita jarig!! Om 07.30 uur hebben we haar verjaardagscadeau overhandigd. Een koelbeker van de KOA campings. Toen ontbeten en om 08.30 naar Fiesta Key gereden. Onderweg hebben we een taartje gekocht. Om 11.00 uur arriveerden we op de camping op Fiesta. Koffie gezet en taart genuttigd. Daar zijn Anita en Harry gaan zwemmen en ik gaan snorkelen. Van te voren ben ik een keer rondgelopen en ik had gezien dat het water eigenlijk soep was. Inderdaad ik had gelijk. Na ongeveer 10 meter ben ik omgedraaid. Het zicht was ongeveer 10 cm. Toen zijn we maar met zijn allen iets gaan drinken in de bar. Om 17.00 uur zijn we naar Little Italy gegaan. Dit was een klein Italiaans restaurantje dat net buiten de camping lag. Daar als voorgerecht soep genomen. Anita had shrimps en Harry en ik fried seafood plate. En ja hoor, daar kwamen ze weer aan: schalen zo groot als voetbalvelden. En met een berg erop. Ik heb mijn portie voor de helft opgegeten dus je kunt wel nagaan hoeveel het was. Maar wel lekker. Daarna op de camping nog wat gedronken in de bar. We hadden op de camping trouwens wel 3 verschillende staanplaatsen gehad omdat onze stroomkabel te kort was. "Dachten we", tot ik er een keer flink aan trok. Toen kwam er opeens 5 meter meer uit rollen. Het bleek dat er een knik in zat.

24 december 1992.
's-Morgens naar Calèche Campsite gereden. Deze camping ligt op Key Largo. Daarna in zee gaan zwemmen. Daar heb ik een hele grote poot van een stonecrab en een dode degenkrab gevonden. Kijken of ik die mee naar huis krijg. Onder het snorkelen schoot de achterklep van de onderwaterca- mera open en hoewel ik zeer vlug was liep het ding in no time vol. Het filmpje kon dus weg met alle foto's erop. Toen de camera uitgespoeld met zoet water. Daarna heb ik de camera maar op een handdoek in de camper gelegd: op hoop van zegen?. 's-Middags naar het Theatre of the Sea geweest. Ze hadden daar allerlei bassins met daarin o.a. schildpadden, haaien, roggen en plaatselijke vis. Ook was er een dolfijnen- en zeehondenshow. Daarna nog even langs een diveshop gereden maar die was gesloten. En 's-avonds met de föhn op de camera. We zagen Santa Claus nog over de camping rijden en daarna werd er in veel RV's (Recreation Vehicle) kerst gevierd. Wij zaten aan de fruitpunch met muffins met de airco op de hoogste stand. Kerst 1992. Verder hebben we zitten kaarten. (pesten).

25 december 1992.
Kerstmis. Korte broek aan en op weg naar de diveshop. Die was gesloten wat eigenlijk logisch was. Dus zijn we toen doorgereden naar het John Pennekamp State Park. De entree was 5 dollar. De parken zijn over het algemeen zo goedkoop omdat het publiek bezit is. We zijn bij het visitorscenter snorkelspullen gaan huren voor Harry en voor ons 2 loodgordels. Ook hebben we geïnformeerd of er iets onder water te zien was. Volgens de parkranger was er wel het een en ander te zien, maar dat was niet zo spectaculair. Maar toen we eenmaal aan het snorkelen waren viel het allemaal best mee. We hebben redelijk wat vis gezien zoals grote groene discusvissen? èn op het einde van de middag nog een barracuda van 1 meter. Volgens mij begint Harry het ook leuk te vinden. Daarna zijn we het park rondgelopen en hebben we o.a. een mangrovetrail gevolgd. Best wel leuk. 's-Avonds zijn we uit eten gegaan in het enigste restaurant dat op Kerst geopend was: Howard Johnsonns. Gepaste kledij want het is tenslotte Kerstmis: Jesus nike's, shorts en een T-shirt. Zoveel eten als je wilt voor 10 dollar p.p. Harry kan er ook wat van dus we hebben ons geld er wel uit. 's-Avonds weer gepest want Anita krijgt de smaak ervan te pakken.

26 december 1992.
We hebben een snorkeltocht besproken voor 's-middags en daarna zijn we naar een fotocamera reparateur gereden. Het bleek dat de camera gemaakt zou kunnen worden voor 250 dollar. Dit geldt alleen voor de onderdelen en dan komt er nog 2 dagen reparatieloon bij. M.a.w. verzekeringswerk dus. Om 12.00 uur met de boot richting Wheelers Reef. Daar hebben we ongeveer 1½ uur rond gesnorkeld en ik heb 2 fotorolletjes geschoten. Ik had een camera gehuurd. Harry had mijn onderwatercameraatje van Kodak (15 dollar) dus die had ook nog 24 foto's. Om 15.30 uur waren we weer terug op de camping. We hebben wat gezwommen en daarna hebben we bekeken hoe we het best door de Everglades konden rijden. We gaan richting Homestead. Nog even de was gedaan en toen weer de speelkaarten op tafel. PS. Dit rif was niet zo spectaculair als dat van Key West.

27 december 1992.
Van de Keys via de 1 naar Florida City. Daar het visitors center van de Everglades bezocht. We kregen allerlei stencils met de laatste informatie over de herstelwerkzaamheden t.g.v. de orkaan Andrew. We besloten om eerst in Homestead een camping te zoeken. Daar aangekomen was de camping in de verste verte niet te vinden. Wat we wel vonden was een half ingestort dorp en allerlei puinhopen langs de kant van de weg. Achteraf bleek dat het dorp in het centrum van de orkaan gelegen had. Een zeer triest gezicht. Al rijdend waren we al een heel eind richting Miami verzeild geraakt. Toen hebben we maar besloten om de camping in Miami North te overnachten en vandaar uit via Fort Lauderdale de volgende dagen naar het oosten de Everglades in te gaan. Eigenlijk maar goed ook want het is een troosteloze streek waar we doorheen komen. Bossen plat, huizen plat, daken van de huizen af en verlaten huizen. De resten van "Andrew". Ik begin nu te begrijpen waarom de mensen best kwaad waren toen president Busch het gebied tot rampgebied verklaarde. Zo te zien alleen maar papierwerk?! In Homestead was een groot caravanpark ingericht voor de bewoners van het stadje. De vraag is alleen hoe lang nog want als je de conditie van de stad ziet!! Alleen de grote bedrijven zijn opgeknapt of verhuisd. Zo zagen we de oude McDonalds: 4 muren, een grote puinhoop en het reclamebord. Het nieuwe gebouw stond 500 meter verderop. Helemaal nieuw met een gigantisch reclamebord: "We are open again, the first one after Andrew." Of de mensen daar blij mee zijn? In Miami aangekomen viel het rijden door zo'n grote stad 100 % mee. Uiteraard zijn we wel verkeerd gereden. We volgden de 95 North en toen we de splitsing voorbij waren zagen we rechts van ons op de andere weg het bordje US1. Die moesten we dus hebben. Het was wel een hele ervaring want we reden even later over de bovenste "etage" van een viaduct van 5 hoog. Gigantisch, net als in de film. En toen kwamen we natuurlijk in een enorme file van 4 rijen dik. Gelukkig kwamen we na enig gekringel en een blokje rond weer op de 95 South. We gingen wel de verkeerde kant in maar dat is een kwestie van even doorrijden, omdraaien en weer opnieuw beginnen. En wat bleek: we kwamen op nagenoeg hetzelfde punt uit. Als we in de file geen héél blokje maar een half blokje rondgereden hadden waren we weer op de goede weg geweest. Dat krijg je als je de weg niet kent. Gelukkig kostte het ons maar 20 minuten. En toen door Miami: 3 rijen dik en stoplicht na stoplicht. Iedere 300 meter wel een. We begonnen bij 1st Street en we moesten bij 140st Street zijn. Een heel eind dus. Maar gelukkig gewoon rechtdoor rijden. Gewoon een kwestie van de middelste baan pakken en met een vaartje van 35 mijl (50 km.) blijven rijden. De wolkenkrabbers vielen overigens wel mee. Wel redelijk hoog maar misschien zien we morgen hogere want dan gaan we Miami in. De KOA was gemakkelijk te vinden want de grote reclameborden zijn niet te missen. De camping was wel druk maar gezien het feit dat die midden in Miami ligt valt het toch nog mee. Morgen gaan we Amerika eens van een andere kant bekijken: de grote steden.

28 december 1992.
Vandaag naar Miami Beach geweest. Het rijden door Miami valt mee: je hebt een plattegrond waar bijna geen straten op staan. Alleen een paar grote straten horizontaal en verticaal. Daartussenin is het gemakkelijk zoals gisteren al een beetje beschreven. De straten lopen van oost naar west en hebben gewoon nummers. 1, 2, 3,.....163, 164 enz. De avenue's lopen van noord naar zuid en zijn ook genum- merd. We zijn de Art Deco wijk gaan bezoeken. Die begon bij 23th street, dus we hebben de camper in 18th street gezet. Het gedeelte van Miami waar wij waren was best leuk. Alle hotels zijn gerestaureerd in de stijl van de 20 tot de 50er jaren. We hebben wat gewinkeld en wat rondgekeken. Daarna zijn we naar een andere wijk gereden: Coral Gables. Daar een plattegrondje gehaald in de City Hall en toen wat rondgelopen. Er was een heel oud en beroemd zwembad: het Venetian. Dit is ontstaan doordat men het koraal uit de grond heeft gegraven om er huizen van te bouwen. Helaas was het zwembad leeg. (leeggelopen, onderhoudsbeurt?) Daarna zijn we door de wijk Merricks house gelopen. Dit was niet zo spectaculair. Je kon wel zien dat hier de gegoede Amerikanen wonen. Wat wel opvalt dat die gegoede Amerikanen ook alle afval maar gewoon in de berm kieperen. Ik vraag me af wanneer die rotzooi opgehaald wordt, aan de conditie van het spul te zien was dat al een tijdje niet gebeurt. Op de terugweg zijn we weer over het "verdiepingen-viaduct" gekomen. Gauw even hiervan een kiekje geschoten. Ook van de Skyscrapers. Terug op de camping hebben we maar een pizza in de oven gegooid want de BBQ van gisteren was een beetje mislukt. De airco is trouwens ook een genot. Als je de camper binnenstapt is het nogal fris maar als je weer naar buiten stapt is het hartstikke heet. Morgen gaan we een poging ondernemen om de Everglades van de andere kant te verkennen. Ik ben benieuwd.

29 december 1992.
Het regende vannacht en vanmorgen. Het was maar grijs toen we vertrokken maar al gauw klaarde het op. We crossten voor de zoveelste keer 6 hoog door Miami voor we de 41 opdraaiden: de "Tamiami Trail". Deze grote weg gaat door het bovenste deel van de Everglades. Op 35 mijl van Miami staat een grote uitkijktoren in de Glades. Daar hebben we een stop gemaakt. Je moest de camper op een grote parkeerplaats zetten en dan ging het verder met een "treintje". Dit treintje reed ongeveer 15 km. rond. Halverwege stond dan de toren. We hebben veel vogels gezien waaronder de woodstorch, de black vulture, witte en zwarte ibissen en ook twee whitetailed deer. En uiteraard alligators en schildpadden. Ook zwom er veel vis: snook van wel 75 cm. groot. De rondtocht duurde ongeveer 2 uur en was heel leuk. Daarna zijn we op zoek gegaan naar een camping. Die vonden we in Everglades city en heet Chokoloskee Outdoor Resort. Een aanrader want er zijn 3 zwembaden en in de restrooms is zelfs een ligbad. Luxe alom. Verder tennisbanen en 2 havens. Morgen gaan Harry en ik kijken of we een kano kunnen huren om de Everglades in te gaan. Informatie hebben we al dus dat wordt interessant.

30 december 1992.
Nou, het is interessant geweest! Ik had gebeld naar de kanoverhuur en die wisten me het volgende te melden: voor een hele dag kost een kano 20 dollar en voor een halve dag (4 uur) 16 dollar. Toen ik vroeg hoe ver het was kreeg ik de mededeling dat het 1, nou nee 1½ mijl was. Dus besloten we met zijn allen te voet te gaan. Anita zou meelopen om een foto te maken. Afijn, na 3 kwartier lopen meldde Anita dat ze omdraaide dus we zijn met z'n tweeën verder gegaan. Natuurlijk was het toen vlakbij. Toen we aankwamen zei de mevrouw van de verhuur dat ze het nog eens nagevraagd had: het bleek dus 3 miles te zijn. 4,8 km. dus. Okee, we zijn bezig geweest. We kregen een zgn. Canadees mee dus dat was niet al te moeilijk varen. Ook 2 reddingsvesten die natuurlijk na de eerste bocht al onder in de kano lagen. We zijn stroomopwaarts gegaan want dan is de terugweg lichter. Wat we gezien hebben onderweg? Airboat, airboat, airboat....enz. En allemaal evenveel herrie. Hier moet je dus niet zijn om iets van de Everglades te zien. Het leek wel of sommige van de bestuurders er een genoegen in schepten om de passagiers nat te maken. En inderdaad hadden sommige passagiers grote regenjassen aan. Ook stopten ze allemaal bij hetzelfde punt: daar waren ragoons. Natuurlijk "semiwild" want die dieren wisten dat ze daar op dat punt altijd wel iets te bikken kregen. Op een gegeven moment stopte er een airboatman met de vraag:"Did you see any traffic today?" Nou dat hadden wij wel. We staan bovendien nog op heel wat foto's en video's. De passagiers dachten zeker dat wij de "local tourist attraction" waren. We hebben onderweg wel wat vogels gezien maar voor de rest was het daar leeg. Als ik alligator was vertrok ik ook met al die herrie. Afijn, na 2 uur varen moesten we terug. En natuurlijk leek het allemaal op elkaar: grote watervlaktes met midden in wat eilandjes en wel 4 uitgangen. We hadden gelukkig 2 hulpjes: de stroom (met de stroom mee varen) en de airboats die op de terugweg waren. Voor de terugweg hadden we maar 1 uur nodig. Ik was wel stiekem blij dat we op een gegeven moment weer een huis zagen. Gelukkig kwam het een en ander me ook weer bekend voor dus we gingen de goede kant op. Bij de haven aangekomen vond ik als toegift ook nog een biljet van 20 dollar in een kano die naast de onze lag. Dus was ons tripje voor nop. En tot slot was er nog een aardigheidje: 5 km teruglopen in de brandende zon. We hadden echter een "op de been houder": de yacuzi. En daarna het koude zwembad. We besloten om nog een dag langer te blijven vanwege nieuwjaarsdag. Of beter oudjaarsdag. Om die dag te reizen en een camping te zoeken leek ons niks. Dus Chokoloskee Outdoors Resort: u ziet ons nog een dag langer.

31 december 1992.
Vanmorgen eerst boodschappen gedaan voor de BBQ voor vanavond. Nog even omgereden voor vis en toen terug naar de camping. Daarna shuffleboard gespeeld met Harry. Hoe het precies werkt weet ik niet, maar we hebben met onze eigen spelregels gespeeld. Daarna zwemmen en luieren aan het zwembad. En niet te vergeten de yacuzi. Om ongeveer 16.00 uur begonnen met de BBQ. Dat was heel lekker want we hadden o.a. shrimps en lobstertail. Om 18.00 uur de champagne opengemaakt. De champagne maakte trouwens zichzelf open want opeens knalde er spontaan de stop af. Die bereikte een hoogte van een metertje of 10. Maar ja, wat wil je met die temperatuur (28o graden) We hebben toen getoast op het Nederlandse Nieuwjaar. Daarna hebben we de fles weer dichtgemaakt want we kregen tenslotte nog een Nieuwjaar. We hebben trouwens eindelijk koekjes bij de koffie en thee. Na bijna 3 weken zonder. Dus nu maak ik een eind aan dit geschrijf om eens daarvan te genieten. Tot morgen, Happy New Year. P.S. hebben we eindelijk koekjes, zijn het kauwgumkoekjes net zoals het brood dat we al 3 weken eten. Ze zijn wel zeer veerkrachtig. Maar ja, het zijn koekjes. Trouwens, het sturen van de camper zonder stuurbekrachtiging valt niet mee. Het zaakje is vandaag gesneuveld maar we rijden gewoon door. Dan trekken we maar "wat" harder aan het stuur. We hebben geen zin te wachten tot dat gerepareerd is. God weet hoe lang dat duurt.

1 januari 1993.
Nou, de viering van Oud op Nieuw was knudde. Er was gewoon niets te doen. Volgens mij lagen minstens driekwart van de ouwetjes al plat. Geen geluidje om 24.00 uur te bekennen. En om 07.00 vanmorgen kwam er een halve zool in een golfkar voorbij met een of ander raar machientje achterop dat een gigantisch rookgordijn legde. Dit was dezelfde zool die de vorige avond om 18.00 uur èn om 0.30 (kun je nagaan) ook al de ronde reed. Nou vraag ik je: wij lagen toch redelijk laat in bed (01.00 uur) en dan komt er 's-morgens zo'n knettergeval voorbij. Daar was ik eigenlijk best link over. Maar ja, we waren wel op tijd op. Om ongeveer 10.00 zijn we richting Fort Meyers gereden. Bij Larry's Jungle Park (bij Naples) zijn we even gestopt. Maar na het even overleg hebben we besloten om maar door te rijden. Dit vonden we toch iets te toeristisch. Alle dieren zijn van plastic!!! Doorgereden naar het Corkscrew Swamp Sanctuary. Dit was een natuurpark in het uiterste noorden van Big Cypress Swamp. Dit was best interessant. Er was een pad aangelegd door de moerassen. Allerlei leuke dingen gezien zoals een uil, een specht, ooievaars (de grootste broedende kolonie in Florida), kikkers en slangen. En natuurlijk ook alligators. Daarna doorgereden naar Fort Meyers waar we nu op de camping staan. De KOA op Pine Island. Morgen gaan Harry en ik naar het Edison museum. En Anita gaat winkelen?

2 januari 1993.
Anita gaat niet winkelen. Het weer was goed dus ze bleef op de camping een dagje relaxen in de zon . Het Edisonhuis was best interessant. Behalve dan de rondleiding door de tuinen en het huis van Edison en Henry Ford (dit was zijn buurman). Het "rubber laboratory" en het museum was beter. Die man had van alles uitgevonden ! Hij had ongeveer 2500 tot 3000 patenten op zijn naam. Van onbenulligheden tot bijvoorbeeld het in zakken doen van cement. Hij was nl. de eerste die op het idee kwam om 94 lbs. cement in een zak te doen. Dit was aangemaakt met water precies 1 m3. Je moet maar op het idee komen. Terug op de camping hebben we nog wat gezwommen en gerelaxed.

3 januari 1993.
Naar Sanibel Island geweest. Dit is, volgens de beschrijving in tal van reisgidsen, het Mekka voor schelpenzoekers. Wij waren er òf op de verkeerde tijd, òf op de verkeerde plaats, of wat waarschijnlij- ker was beiden. Okee, er lagen best veel schelpen. Net achter de waterlijn zakte je ineens van een 30 centimeter hoog muurtje van schelpen af. Ik heb al snorkelend wel een paar rare dingen op gedoken. En Anita vond een mooie schelp die net aangespoeld was. Wat ik voor een schelp heb opgedoken weet ik niet precies. Eén van de dingen was echter nog levend: bruinzwart van kleur en bekleed met dezelfde voetjes als een zeester. Ik heb hem dan ook maar teruggegooid. Daarna een hele tijd gezocht maar niets apart gevonden. Op de terugweg nog wat boodschappen gedaan. Vandaag eten we echt Amerikaans: hamburgers. We hebben alleen gewone broodjes maar dat mag de pret niet drukken. Ik heb ook nog een foto gemaakt van het meest karakteristieke van Florida: een sinaasappelboom. P.S. in de campingwinkel zagen we een kaart met de bewuste schelp: een Sanddollar.

4 januari 1993.
Op weg naar St. Petersburg. We hebben de snelweg maar gepakt. Dit was een rit van 200 km., 4- baans en niet zoveel te zien. Wat mij tot nu toe opgevallen is, is dat Amerika leeg is. Een hoog inwonertal, maar de mensen wonen erg verspreid. Er is tenslotte ruimte genoeg! Bij St. Petersburg zijn we over een hele grote tuibrug gekomen. Daar natuurlijk een paar plaatjes van "geschoten". Daarna een camping gezocht en toen zijn we naar Fort de Soto gereden. Tja, de Amerikanen noemen het een fort maar in onze ogen is het gewoon een grote bunker. Maar het ligt wel in een leuk park. En de Amerikanen zijn er trots op want er hangen rijen vlaggen. Het fort stamt uit 1898 ten tijde van de Spaans Amerikaanse oorlog. Maar de kanonnen die erbij stonden waren in onze leken ogen wel iets moderner. 2e wereldoorlog?? Volgens het boek moeten er in de zee bij het park spelende dolfijnen zijn. Wij hebben ze niet gezien. Maar goed ze zullen er best zijn. 's-Avonds de planning voor de komende dagen gemaakt om te kijken of we nog royaal de tijd hebben of niet.

5 januari 1993.
De stad in. We zijn naar het Salvador Dali museum geweest. Dit was wel aardig. Zoals wel meer met musea waren er leuke en minder leuke dingen. Wat souvenirs gekocht. Toen door St. Petersburg gelopen. Deze stad is een echte kantoorstad. Er was dus niet zo heel veel te bezichtigen. Gezellige stadskernen kennen ze hier niet. Daarna naar Tarren Square Mal gereden. Dit was een winkelcentrum zo groot als bij ons de woonwijk. We zijn nu rond met de souvenirs. Dit kostte ons weer een hele middag. Maar ja, het hoort er ook bij. Ook voor vandaag valt er dus niet veel te schrijven.

6 januari 1993.
Het was niet bepaald strandweer dus we gaan maar niet naar de camping aan het strand. We besloten door te rijden naar Christel Rivers. Onderweg even gestopt bij Tarpon Springs. Dit was het centrum van de sponzenvisserij. Ik weet niet of er nu nog commercieel op sponzen gevist wordt. Natuurlijk wel voor de toeristen. Ze zijn te kust en te keur te koop. In allerlei kleuren en maten. We hebben nog wel wat sponzen gekocht voor de familie. Daarna zijn we doorgereden naar Christel Rivers. En weer valt op dat Amerika groot is. Om 9.30 uur vertrekken en om 16.30 uur aankomen. Met daarbij 1 uur pauze. En dan heb je maar een klein stukje "op de landkaart" afgelegd. Daarbij moet je natuurlijk wel rekening houden met het feit dat de topsnelheid 45 mijl/uur is. Het valt ook op dat de dorpen maar een paar straten breed zijn. Maar dan wel 1 uur rijden lang. Aangekomen in Christel Rivers geïnformeerd naar snorkeltochten om de Manatees te zien. We kunnen een motorbootje huren voor 10 dollar per uur. We moeten er wel om 08.00 uur morgenvroeg zijn, dus vanavond vroeg naar bed. P.S. We hadden vanavond weer iets vreemd op de BB: catfish. Dat smaakte best lekker. Dit is voor herhaling vatbaar.

7 januari 1993
Om 07.00 uur op. Wassen, ontbijten en op naar de duikshop in Christel Rivers. Daar spullen voor Harry èn uiteraard een fotocamera gehuurd. En wat te denken van een bootje. We kregen een plattegrond mee waar de meest waarschijnlijke vindplaatsen van de Manatees aangetekend waren. De eerste stop was meteen raak. Er was een groepje snorkelaars te zien dus daar moesten wij ook zijn. Op enige afstand van hen lieten we het anker zakken en toen gingen we te water. Dat water was een beetje groenachtig en opeens dook daar vanuit de mist een ongeveer 2 meter groot gevaarte op. Je schrikt je in eerste instantie ondanks je nieuwsgierigheid kapot: wat een knaap. En dan bedenk je plotseling dat het vegetariërs zijn en dat ze even nieuwsgierig zijn als jij. Schitterend. Deze jongen of meisje (dat te weten schijnt een probleem te zijn) werd graag vertroeteld. Steeds draaide hij/zij zich op de buik om gekrabd te worden. Even later dook een tweede exemplaar op. Werkelijk fantastisch. Dit is minstens zo mooi, zo niet mooier als duiken op Key West. Overigens heeft duiken geen nut. Het is ongeveer 4 à 5 meter diep en je kunt bijna tot op de bodem kijken. Bovendien schijnen de Manatees te schrikken van de omhooggaande luchtbellen van de persluchtapparatuur. De Manatees komen wel naar jou toe als je maar rustig blijft drijven. Gewoon in het water liggen en genieten. Op een gegeven moment kwam er een naar mij toe zwemmen zodat ik noodgedwongen mijn benen uit elkaar moest doen zodat hij er tussendoor kon zwemmen. Ze voelen trouwens hard en leerachtig aan. Toen zijn we naar de tweede plek gegaan. Daar troffen we een Manatee aan die aan het eten was. Plat op de grond liggend en dan vooruit schuivend door de waterplanten. En dan als een koe maar "zeegras" grazen. Als je goed luisterde kon je hen horen grazen. De dames en heren eten 40 tot 50 kg. per dag. Deze Manatee was een echt fotomodel: rechtop in het water hangend en recht in de lens kijkend. Nogmaals zeer spectaculair. Op onze 3e troffen we een koppeltje? aan. De ene was echt gigantisch groot: 3 a 3,5 meter. We hadden in een duiktijdschrift, dat we een paar dagen geleden gekocht hadden, gelezen dat ze zo groot konden worden als een Volkswagen. Nou, dat klopte wel. De twee Manatees weken niet van elkaars zijde. En ook deze twee waren zeer nieuwsgierig. De grootste stootte mij een keer aan met zo'n gebaar van wat ben jij een rare Manatee. Blauw met een zwarte pijp in je bek, en zo'n raar ding voor je ogen. Ik heb alle foto's (36) opgeschoten dus er zit wellicht een goede tussen. Af en toe had ik geen tijd om te kijken of ik wel genoeg licht had want het ging allemaal te vlug. Na 2,5 uur zijn we zeer onder de indruk teruggekeerd naar de duikshop. Een van de mooiste ervaringen van deze vakantie rijker. Daarna zijn we doorgereden naar de KOA-camping in Wildwood. Dit is op weg naar Orlando waar de laatste stop van onze Amerika-reis is. Daar aangekomen hebben we gerelaxt bij het zwembad want het was al met al een vermoeiende dag geweest. Met een frisdrankje c.q. pilsje en een boek erbij want het weer is behoorlijk opgeklaard. Het is heet zelfs. Dit na 2 dagen bewolkt en regenachtig weer. Wat zijn we klagers he?

8 januari 1993.
Zo, de laatste etappe van de reis. Weer terug naar Wintergarden Haven. Op de camping aangekomen zijn we nog wat gaan zwemmen. Toen moesten we vluchten voor een flinke regenbui. Er deden zich wat problemen met de camper voor: in het dak zat een lekkage. We hebben toen 2 pannetjes in de kastjes moeten zetten. Gelukkig was het allemaal niet zo erg. Toen Harry en ik bij het winkelcentrum op de hoek boodschappen hadden gedaan viel er nog een flinke regenbui. Ik vermeld dit omdat het eigenlijk de enige echte buien waren gedurende de tijd dat we in Florida waren. We hebben in een standje in het winkelcentrum alvast kaartjes gekocht voor Universal Studio's. Dat scheelde toch mooi 4 dollar per man. En dat is toch mooi meegenomen.

9 januari 1993.
Dit was een leuke dag. Om 09.39 uur kwamen we aan op het parkeerterrein van Universal Studio's. Onderweg hadden we geconstateerd dat de motor van de camper heet liep. Dus hadden we op de bestuurdersstoel een briefje neergelegd dat we de radiator moesten vullen als we weer vertrokken. In Universal zijn we eerst naar Kongfrontation gegaan. We werden met een metrowagen hangend aan een kabel door New York gereden. Zeer spectaculair. Halverwege stortte onze wagen naar beneden. Middendoor getrokken door Kong. Daarna naar Earthquake. Ook hier gingen we met de metro. Boven ons braken de straten en een grote tankauto met benzine zakte door de weg. En ontplofte toen. Je kon de hitte voelen. Overal vuur. Gelukkig brak ook de waterleiding zodat het vuur geblust werd. Degenen die in de buitenste rijen van de metro zaten werden wel mooi nat. De derde attractie was Ghostbusters. Ook weer heel leuk. De tent waar een schlemielige verkoper bezig was ons een complete ghostbusters apparatuur te verkopen voor 25.000 dollar werd gesloten. Op last van een overheidsmedewerker. Die man sloot alle stroom af zodat de ghostlocker ontplofte. En alle spoken ontsnapten dus. Dit was heel grappig want de spoken werden door allerlei lasereffecten gecreëerd. Daarna gingen we naar een Wild West stunt show. Van ontploffend dynamiet tot cowboys die van 3 verdiepingen hoog naar beneden vielen. Toen zijn we naar Animal Actor's stage geweest. Dit was een show met allerlei dieren die getraind werden voor de film. Toen naar wat ik het meest spectaculaire vond: Back to the future....The Ride. We moesten met 8 man plaatsnemen in Doc's timemachine, de DeLorean. We werden ongeveer 1,5 m. omhooggetild en zaten toen in een IMAX-theater. We kregen een zeer spectaculaire vlucht door de tijdsbarriere en ondertussen schokte en bonkte de auto. Zo hard dat je je met 2 handen vast moest houden. Op een gegeven moment keek ik een keer links van mij en toen zag ik nog 10 auto's in een rij met passagiers die allemaal naar hetzelfde beeldscherm keken. Boven en onder ons waren ook van die rijen met auto's. En toen bleek dat de auto helemaal niet zo hard schudde als ik dacht. Maar de combinatie van film en schokkende auto leek veel erger. Dit was de leukste attractie die er in Universal was vond ik. Daarna zijn we naar ET geweest. We kregen er een kijkje op ET's thuisplaneet. Bij binnenkomst moest iedereen zijn voornaam zeggen. Daarna kregen we een pasje dat we bij het instappen weer in moesten leveren. We snapten er niet zoveel van tot we bij de uitgang persoonlijk goodbye gewenst werden door ET. Goodbye Harry, goodbye Han. Ook zijn we naar "Murder, she wrote" geweest. Daar kon je een scene van een van de programma's "zelf" in elkaar zetten en de achtergrondgeluiden erbij monteren. Daarna hebben we Hitchcock's 3D Theatre bezocht. Daar werd een uitleg gegeven over hoe hij o.a. "de douchescene" had gemaakt. Verder kan gezegd worden dat het complex mooi opgezet is. Stukken van San Francisco en New York zijn zeer goed nagebouwd. Om 17.30 zijn we even gaan eten in de camper. In en uit lopen bij dit soort parken is in Amerika geen probleem. Als je naar buiten gaat krijg je een onzichtbare stempel. Bij binnenkomst leg je je hand onder het UV-licht, de stempel licht op en je mag weer binnen. Na het eten zijn we naar Beetlejuice's Graveyard revue geweest. We wilden daar eerst overdag naar toe maar gelukkig hebben we gewacht tot het donker was. Aanwezig in de show waren: Beetlejuice, The fantom of the Opera, The Werewolf, Dracula, Frankenstein en de bruid van Frankenstein. Het begon allemaal nogal spookachtig, maar achter een wolk van koolzuurgas veranderden ze allemaal in rocksterren. En toen kwam er een specta- culaire rockshow met vuurwerk en lichteffecten. Vandaar dat we dus blij waren dat we niet overdag gegaan waren. Minder spectaculair was de avond stuntshow. Wat heen en neer varen met wat speedboten. Weliswaar hard en een enkele ontploffing maar voor de rest stelde het niet veel voor. Maar goed, het kan niet allemaal even mooi en leuk zijn. Terug bij de camper hebben we 2 fluitketels water in de radiator gegooid en zijn toen naar de camping teruggegaan. Na 6 mijl moesten we echter stoppen bij een benzinestation want de temperatuurmeter stond in het rood. En een stoomontwikkeling toen de motorkap openging! We hebben toen een gallon koelvloeistof gekocht en zijn toen maar koffie gaan drinken zodat motor kon afkoelen. Teruggekomen kon ik heel de gallon vloeistof in de radiator gooien, dus er was toch wel iets goed mis. Gauw naar huis gereden. Bij elk stoplicht waar we moesten wachten leek het of de auto in de fik stond, zoveel rook kwam eruit. Op de camping hebben we maar eens de motorkap open getrokken. Geen wonder dat hij zo stoomde: de radiator was op 3 plaatsen lek. En de hele stuurbekrachtigingspomp lag ernaast. De V-snaar was ook nergens meer te bekennen. Dat word dus morgen bellen naar Go Vacations. Kunnen ze ons maandag komen slepen. Geen probleem want ze zitten 3 mijl verderop. We hebben ook al het een en ander ingepakt want ook dat karwei komt in zicht.

10 januari 1993.
's-Morgens de koffers ingepakt. Daarna gebeld naar Go en die zouden iemand langs sturen. De monteur vertelde ons dat we de volgende dag om 09.00 uur opgesleept zouden worden. Het werd dus een rustige dag. Zwemmen, shuffleboarden en wat lezen. We hebben 's-middags geBBQed. We hadden nog haai in de vriezer liggen dus die ging erop. Dit was een grote mislukking. Hij smaakte nergens naar. Nou ja nergens, nogal zout en een zeer scherpe smaak. Na een hapje ging die dus de vuilnisbak in. Toen hebben we Harry zijn bieflapjes maar opgegeten. Maar goed, de gedachte aan de hamburger hield ons op de been. Daarvoor waren we ook naar deze camping teruggegaan. Niet alleen omdat die dicht bij Go lag maar ook omdat we daar onze eerste echte Amerikaanse hamburgertent hadden bezocht. Dus om 17.45 uur op weg naar de hamburgertent. Wat bleek: die was op zondag gesloten!! Daar hadden we zo ongeveer 2 weken naar uitgekeken. Grote pech. Nu zal ik nooit weten hoe groot een large burger is. Uit pure noodzaak zijn we dus maar naar Captain D's seafood gegaan. Dit was ook niet slecht hoor. 's-Avonds hebben we de koffers verder ingepakt en de camper uitgesopt.

11 januari 1993.
De cirkel is rond. Om 08.45 uur stonden er 2 monteurs die de camper naar het verhuurstation hebben gebracht. Wij zijn met een een andere camper er achteraan gereden. Bij de verhuur bleek alles in orde en we werden met de taxi naar ons hotel Travelodge gebracht. Daar aangekomen hebben we een paar telefoontjes gepleegd. Onder andere naar Delta om onze vlucht te bevestigen. Naar huis om de ophalers op de hoogte te stellen. We komen om 07.30 uur aan op Schiphol. Ook gebeld naar Spacecenter om te horen of de Shuttle ging. Die zou op 13 januari tussen 08.45 uur en 11.00 uur vertrekken. Toen hebben we bij de receptie een auto gehuurd. Die kostte ongeveer 30 dollar per dag dus dat is best redelijk. Verder hebben we bij het zwembad gelegen en wat rondgescharreld. 's-Avonds zijn we naar de chinees geweest. Voor 9 dollar zoveel eten als je wilt. Het eten was er uitstekend dus daar gaan we de laatste avond weer naar toe.

12 januari 1993.
Vandaag zijn we naar Epcotcenter en dus ook naar Disneyworld geweest. De kaartjes die we gisteren bij het hotel besproken hadden bleken 4-daagse passen te zijn. En ook goed voor 3 parken. Ze kostten 40 dollar per stuk. Ze verkopen die kaartjes dus 4 keer en maken zo een kleine winst. Slim bedacht maar ook de klant is er mee geholpen. Om 09.00 uur stond de shuttle naar de autoverhuur klaar. We kregen een Suzuki Metro die dus wel wat groter is dan de Metro's bij ons. Op Epcot aangekomen werden we met een treintje naar de ingang gebracht. Zo groot is het daar. Van verre zie je de bol al die zo karakteristiek is voor het Epcotcenter. Tja, we hebben van alles gezien. Teveel eigenlijk om op te schrijven. Ik pak wel een keer de gids om de foto's van commentaar te voorzien. Dit is anders niet te doen. Tussendoor ook even naar het Magic Kingdom geweest. Via de monorail (duurt ongeveer 15 minuten) naar dit park. Daar hebben we een show gezien met alle Disneyfiguren. Alles bij elkaar niet zo spectaculair als we verwacht hadden. We hebben ongeveer 1,5 uur rondgelopen en zijn toen terugge- gaan naar Epcot. Om 21.00 uur was er nog een grote show: Illuminations. Heel mooi met een kwistig gebruik van laserstralen, lichteffecten en fonteinen. Om 22.30 kwamen we weer aan bij Travelodge. Nog gauw even naar de tv. gekeken om het laatste nieuws van de Spaceshuttle op te vangen. Alles lag op schema dus dat betekent morgen vroeg op.

13 januari 1993.
Om 06.00 uur op. Tv aan en 2 minuten later kwam er nieuws over de shuttle. De astronauten waren ingestapt, dus wij konden op weg naar Cocoa Beach. Na een keer verkeerd gereden te zijn wat ons 45 minuten kostte kwamen we om 08.30 uur aan op het strand van Cocoa. Het was niet zo ontzettend druk dus zijn we een eind richting Cape Canaveral gelopen. 08.52 uur: niks. 08.55 uur: nog steeds niks. En wij maar kijken naar 2 grote torens in de verte. Om 09.00 uur zag ik vanuit mijn ooghoek links van ons boven een flat het geheel vertrekken. Vlug 4 foto's gemaakt. Anita had dus niks gezien want die was maar door de verrekijker naar de 2 torens aan het kijken. Voordat die iets in de gaten had was de shuttle al weg. Op de terugweg zijn we naar het vliegveld gereden om te kijken of we de koffers 's- morgens in een bagagedepot kunnen onderbrengen. Na wat omzwervingen vonden we een ruimte waar dat mogelijk was: 3 dollar per koffer. Toen terug naar het hotel waar we de rest van de middag de verwende hotelgast uit hebben gehangen. Liggen bij het zwembad. Harry en ik zijn om een uur of 4 nog even Orlando in geweest. Na lang zoeken vonden we het centrum maar dat was niet veel. Alleen maar torenflats en verder niets. 's-Avonds naar de chinees geweest. Ons klap gegeten en gedronken voor 32 dollar. Daarna hebben we nog een film op tv gekeken.

14 januari 1993.
Om 07.00 op. Douchen en de laatste spullen in de koffer gedaan. Om 08.00 uur zijn Harry en ik naar het vliegveld gereden om de koffers weg te brengen. Om 08.45 uur waren we daar van terug. Toen zijn we op ons gemak naar de autoverhuur gereden. Die hebben ons daarna naar het vliegveld gebracht. Daar hebben we ons laatste American Breakfast gegeten: scrambled eggs, frietjes (hash browns), saucage, juice en coffee. Daarna hebben we wat rondgelopen op het vliegveld en om 12.30 uur onze koffers gehaald en die ingecheckt. Die zien we niet meer terug tot in Amsterdam. Om 14.00 uur mochten we instappen. We vertrokken met 15 minuten vertraging. Dit vonden wij niet zo'n groot probleem want dan werd de wachttijd in Atlanta alleen maar korter. Om 15.45 uur kwamen we aan in Atlanta. Daar hebben we nog even rondgelopen en toen zijn we zoetjes aan naar "onze" Gate gelopen. Nog even gekeken in de belastingvrije winkels maar daar hadden ze niet veel meer dan chocolade en drank. We vertrokken in Atlanta met 1 uur vertraging omdat er een toilet kapot was. Om 18.30 uur dus. We vliegen er 7 uur en 14 minuten op en het is ongeveer 4500 miles. Even rekenen dus: het is nu 18.30 uur + 7.14 uur is 01.43 uur. Plus dan nog 6 uur tijdsverschil is dus 07.43 uur. We worden weer aardig bezig gehouden: "A league of their own" met Madonna. Ik zit terwijl ik dit aan het schrijven ben met een half oog mee te lezen in "De Telegraaf" die Anita aan het lezen is. Het is 8o C in Amsterdam dus dat wordt jassen aan. Maar het is ook kouder geweest. Dat hebben we wel gehoord in de verschillende telefoontjes: min 12o C. Ik berg nu het schrift weg want we gaan dineren. Morgen schrijf ik de laatste regels van dit vakantielogboek.

15 januari 1993.
Om 07.45 uur gearriveerd in Amsterdam. Willy en Peter stonden te wachten. We zijn naar de ouders van Anita gereden om koffie te drinken. Om 10.00 uur zijn we vertrokken naar huis.........

MIJN GOUDEN TIP: Ga naar Crystel Rivers on te snorkelen met de Manatees. Dit is een onvergetelijke ervaring.