Bestemming Indonesië

3 September zijn we vertrokken, om 15.10. Bestemming: Den Pasar, Indonesie. Geen vertraging (KLM reliable...) en de meest perfecte stoelen die je kunt verzinnen. Maarja, ik zit dicht bij het vuur (ik werk bij KLM) en had dat al van te voren geregeld. We hadden daardoor geen stoelen voor ons -en heeeel veel beenruimte-, zaten in een superstil stukje op een rijtje van 2. Geen vreemde kerel dus, die halverwege op jouw schouder ligt te pitten. Vlucht ging prima, maar je bent gesloopt als je aankomt. Een tussenstop in Singapore, waar we er 20 minuten uit mochten. Net genoeg om even je benen te strekken. Ik zag er een onwijs leuke telefoon; een vleugel, waarvan de toetsen de nummers waren. Maakten ook geluid als je ze indrukte. Er zat verder nog een blocknote onder de vleugel. Die wilde ik dus hebben, maar niet op de heenreis. Ik ga niet 3 1/2 week met dat ding rondsjouwen in m'n rugzak. Op de terugweg was er ook een stop in Singapore, dus dan zou ik hem kopen (om even op de zaken vooruit te lopen, toen we na de vakantie daar weer waren, was het kreng uitverkocht, man, wat heb ik daar lopen balen zeg!!!).

De tweede tussenstop was in Surabaja, daar mochten we er niet uit. Na 18 uur vliegen (tijd van de tussenstops niet meegerekend) waren we er dan. Je slaat een nacht over door het tijdverschil. In dit geval was het redelijk gunstig, want de locale tijd was 15.00 bij aankomst. Dan trek je het wel tot een uur of acht en dan maak je gewoon een enorme nacht. Op de luchthaven is Ron (mijn man) meteen geld gaan wisselen, terwijl ik op de bagage wachtte. Dankzij de business-classlabels die ik eromheen had laten doen, kwamen de rugzakken al heel snel. Ik dus in m'n eentje met twee rugzakken door de douane. Tsja, da's vragen om ellende. Uiteraard mocht er een worden uitgepakt. Die stomme vent wilde voor dol kijken wat er achter de rits zat aan de achterkant (de banden om van die tas een rugzak te maken, niets spannends dus), en natuurlijk had ik die ritslipjes bijzonder goed aan elkaar geknoopt. Ik heb daar bijna een kwartier zitten peuteren!! De man was lichtelijk teleurgesteld bij het zien van de inhoud (niets)!

Het hotel zag er perfect uit, een soort crewhotel, zo luxe. Groot zwembad erbij met een fontein erin en een bar. We hebben eerst nog even bij het zwembad gelegen, maar vielen allebei als een blok in slaap! Zwemmen dan maar, douchen en eten. Het viel ons op dat de zon er vrij laat onderging, kwart over zeven pas. Meestal kun je in die landen je horloge erop gelijk zetten, want de zon gaat op om 6.00 en onder om 18.00. Gegeten in een heel stil rstaurantje en daarna maar naar bed gegaan. Wekker gezet om 7.00. Toen die wekker ging, lagen we allebei nog zwaar in coma. Fijn zo'n jetlag! Het was buiten een beetje saai, het leek wel of de zon nog niet eens op was. Ik kreeg zwaar de indruk dat wij de verkeerde tijd op ons horloge hadden, maargoed. Om 8 uur gaan ontbijten. Bij navraag bleek het dus 7.00 te zijn!! Ja, dus daarom ging die zon zo laat onder en op en daarom was het zo stil in dat restaurant en daarom stond de klok van de receptie een uur achter!! Door de vermoeidheid registreer je al die dingen wel, maar je hersens weigeren er een conclusie aan te koppelen. Nouja, we hadden in ieder geval een lekker lange dag!!

Zoals altijd had Ron ook dit keer weer iets essentieels vergeten; dit keer z'n scheermes. Meestal laat hij wel zoiets thuis, tandenborstel, kam je kent dat wel. Tijdens het ontbijt(buffet erg lekker) begon het te storten van de regen. Daar regent het niet, nee, het REGENT!!!!!!!!! Er komen dan dikke stralen naar beneden en in no time sta je op het pad tot je enkels in het water. We hebben dan ook zeer uitgebreid ontbeten. Toen naar de receptie gerend en geinformeerd naar vluchten naar Flores, want dat was de bedoeling. Ze konden ons niet voldoende helpen, wisten alleen te vertellen dat alles vol zat. Met een taxi zijn we naar de luchthaven gegaan (zat vlakbij) om daar eens bij de kantoortjes van Merpati en Bouraq rond te neuzen. Daar bleek dat het eerstvolgende dat mogelijk was op zaterdag naar Labuanbajo met Merpati. Labuanbajo ligt op het meest westelijke puntje van Flores. Wij wilden eigenlijk naar Maumere, helemaal aan de oostkust, om dan daar vandaan terug over land te gaan naar Bali. Maarja, je moet flexibel zijn en een soepel reisschema hebben, anders lukt het van geen kanten. Wij hebben die vlucht dus maar geboekt. We hadden daardoor wel een dag over in Kuta en een nacht tekort in het hotel, want we hadden erop gerekend vrijdag weg te gaan. Het was dus wel noodzakelijk een overnachtingsstek te vinden voor de nacht vrijdag-zaterdag, want het hotel waar we zaten bleek afschuwelijk duur te zijn. Wij hadden het via NBBS in Nerderland geregeld en toen was het helemaal niet zo duur. 's Middags, toen het wat droger leek te worden op zoek. Helaas regende het toch steeds en moesten we van schuilplek naar schuilplek. Daardoor hebben we wel het stekje gevonden waar we uiteindelijk gebleven zijn!! Ook nog vrij luxe hoor, we hadden er zelfs warm water! Maar die eerste dagen is het toch wel fijn iets luxer te hebben, zodat je goed kunt acclimatiseren.

Om de "verloren" dag te vullen, zijn we naar Ubud gegaan. Dat ligt iets noordelijker op Bali. Vorig jaar hadden we niet genoeg tijd om een bezoek aan Ubud in te lassen, dus dit kwam mooi uit. Vervoer is er geen enkel probleem, zeker niet in Kuta. Zodra je een voet buiten je hotel zet, word je aan alle kanten belaagd ("Transport?" "Watches?" "Sarong?" "Massage?" enz). Erg vervelend en vermoeiend, maar als je inderdaad vervoer zoekt wel handig. In Ubud was het heerlijk koel (het ligt ook wat hoger) en het regende ook hier een beetje, maar niet erg. Een leuk plaatsje. Na de lunch zijn we naar de rivier gelopen, waar een hindutempel is. We hadden allebei een korte broek aan en kregen daarom een prachtige lap omgeknoopt. Toen we een poosje binnen -is nog altijd buiten- waren, begon er net een ceremonie. Een aantal mensen kwam binnen met wierrook, bakjes met bloemen en rijst, wijwater, een eend met vastgebonden poten, eieren en nog veel meer. Alles werd uitgestald voor en op het altaar. Ik vroeg of ik wat foto's mocht maken en dat mocht. Meteen daarop werden we uitgenodigd mee te doen met de ceremonie. Ik heb verder dus ook geen foto's meer! We moesten erbij komen zitten, kregen zo'n bakje met bloemtjes ed voor onze voeten en een wierrookstokje werd in onze handen gestopt. De tempel werd besprenkeld met water, ei en bewierrookt. Die eend lag als gehynotiseerd erbij en probeerde niet eens meer weg te komen (mogelijk compleet stoned van die wierrook). Intussen regende het lekker en daar zaten wij midden in, een stenen klomp of suffe eend aanbiddend!! Uiteindelijk kregen we een plens water op ons hoofd en in onze handen (de bedoeling was het op te drinken) en een klontje natte rijst, die op ons voorhoofd en slapen geplakt moest worden. Heel speciaal allemaal. Het zag er niet uit. En nu maar afwachten hoeveel kinderen er wel niet komen!!! Met de bus terug en toen nog even een duik in het zwembad genomen.

ZATERDAG 7 SEPTEMBER.
De vlucht met Merpati kostte moeite. We waren al ruim een uur voor we uberhaupt konden inchecken op de luchthaven. De dunkin' donutstent had erg lekkere koffie! Om 10.00 check-in, toen naar binnen en weer wachten, want we zouden pas om 11.10 vliegen. Toen wij verwachtingsvol bij de gate zaten, werd omgeroepen dat hij vertraagd was tot 11.40, wegens late binnenkomst van het toestel. Hmm, nouja, half uurtje. Na dat half uurtje kwam een nieuwe omroep, dat hij nu vertraagd was tot 12.30. Alles ging op tijd, alleen onze kist niet! Nouja, 2 uur te laat gingen we dan toch nog. Met een Fokker 27 uit het jaar 0. Bij Merpati worden voor de start nog snoepjes uitgedeeld! Tijdens de vlucht helaas weinig kunnen zien, daar er veel bewolking hing. Aankomst in Labuanbajo was leuk; er stond een hutje en dat bleek de terminal te zijn!! Uiteraard stonden hier ook weer mensen klaar om je op te vangen. Ze weten precies hoe laat er een vliegtuig aankomt (zou moeten komen) en staan daar dan gewoon om toeristen op te pikken. Het hotel dat wij op het oog hadden had er ook een mannetje staan en zo was het (gratis) vervoer ook meteen geregeld. Gaat ook vrij simpel allemaal. Labuanbajo stelt als gehucht niet veel voor, het is een verzameling krotten met hier en daar iets knaps ertussen. Wel staan overal schotelantennes, maar ik kreeg de indruk dat dat ook voor andere dingen is (bij de Telcom waar je bellen kunt staat er nl ook een).

Op Flores was het een stuk heter dan op Bali, maar ook veel droger, waardoor het beter te verdragen was. Desalniettemin loop je continue met een natte rug, natte armen en benen rond. Na een week wordt dat iets minder. Op zaterdag meteen de buskaartjes voor maandag naar Bajawa geregeld (meer naar het oosten) en een tourtje geboekt naar Komodo, een eiland waar nog een hoop varanen rondlopen. Een tour naar Rinca was goedkoper, maar wij wilden varanen en die zitten er veel meer op Komodo!

ZONDAG 8 SEPTEMBER.
Om 5 uur 's nachtes werden we opgehaald en in looppas naar de boot gebracht. Hoewel het op de kamer snoeiheet was, was het buiten best fris zo 's nachts, maar ik had een trui aangtrokken en na dat halve uur rennen achter die man aan, hadden we het behoorlijk warm! Op de boot lag een kleedje waar wij op mochten zitten. Na 3 1/2 uur stampen waren we er. Ondanks dat het pas 9 uur was, was het al vreselijk heet. Komodo is gort- en gortdroog, een zielig blaadje hier en daar zorgt voor de enige kleur in het landschap. Verder is alles gelig. Na iets meer dan 2 km was een uitkijkhut, bij een drinkplaats. Hier lag pal naast het hek varaan nr 1 een beetje te suffen in de schaduw. De 2e die we zagen was een kleintje, volgens de gids 3 maanden oud. Er liep verder nog een wild varken en er waren een hoop herten en mooie vogels. Een stukje verderop lag een lel van een varaan, die we van heel dichtbij hebben kunnen fotograferen, echt gaaf! Helemaal ongevaarlijk was het niet, maar het was zo warm, dat die beesten ook enigszins suffig worden. Dat moet je dan maar geruststellen!! Toen weer teruggelopen en de boot weer op. Het was veel vroeger dan gepland, maar de kapitein wilde alleen bij Rinca aanleggen als we extra zouden betalen en daar hadden we dus typisch geen zin in. We hadden ook geen zin om erover te gaan onderhandelen. Kennelijk had die man toen een beetje de pest in, want ineens kon er ook niet meer gestopt worden om te zwemmen; "te veel stroming", ja, me hoela! Al met al waren we om 15.00 weer terug, volledig gaar, Ron met mouwtjes en ik met een hempie op m'n lijf!! 's Avonds haai gegeten. Bijzonder lekker!

MAANDAG 9 SEPTEMBER
De hele dag in de bus gezeten. Het begon allemaal prima; lekkere pannenkoek als ontbijt en de bus was er al om 6.53 (ze komen heel vaak te vroeg, daar moet je echt rekening mee houden). We mochten zelf een plekje uitzoekn, wat gunstig was, daar er pas 2 mensen in de bus zaten. Lekker bij de deur gaan zitten, de enige plek waar je niet opgevouwen zat. Na een rondje Labuanbajo was de bus bijna vol en gingen we. Om 9 uur stopten we; eten! Niet gedaan, veel te vroeg. Hierna ging de rit naar Ruteng, via alleen maar haarspeld- en scherpe bochten. Voor ons zat iemand continue met z'n kop uit het raam de zijkant van de bus te bevuilen. Ondanks dat waren we blij voorin te zitten, want achterin werd stevig gerookt. Hier en daar werd gestopt om er mensen bij te laten. Op een gegeven moment ging de muziek aan en dan bedoel ik ook AAN! Met orkaankracht bulderde de muziek uit de luidsprekers (om de stoel), een discotheek is er niets bij. Het verzoek of het iets zachter kon, hielp helaas maar heel even. Gelukkig ging het soms een paar minuten uit. In zo'n stille periode hoorden we ineens "tooooook". Inderdaad, we hadden ook kippen aan boord! In Ruteng waren we al vrij snel; even over elven. We reden langs een markt, waar op straat op stukjes karton vlees en kip uitgestald lag. Alle stof, steentjes en uitlaatgassen krijg je er gratis bij! Bij het busstation werden nieuwe passagiers opgehaald en toen gingen we weer. Dachten we. Al met al hebben we bijna 2 uur rondjes gereden in dat %@$&*Ruteng, 4x langs het busstation, in de rij gestaan om te tanken en toen we eindelijk weer op weg waren, gingen we nog eens terug. Hopeloos. Waarom? Gewoon, de bus was niet vol. Zo langzamerhand hadden we wel een gierende honger, moesten vreselijk plassen en hadden we koppijn van die %&*#@muziek. De stemming daalde. Het laatste stuk was weer een en al bocht met lawaai, maar vooruit, we zaten wel lekker.

Om 17.30 waren we in Bajawa, waar het koud was en regende. Leuk! Het hotelletje dat we hadden uitgezocht leek op het eerste oog oke, maar bleek bij nader inzien zwaar kut (excusez les mots). Er was geen water, alleen een gevulde mandi (een stenen bak met onderin een stop. Douchen doe je door met een schepje water daaruit over je heen te kieperen. Het is niet de bedoeling in die mandi te klimmen, zoals buitenlanders wel eens denken.). Er hing een lichte rioollucht boven die mandi en ik was zeer zeker niet van plan me met dat water te wassen of (hiiiiiiiiii) m'n tanden te poetsen. Het bed was als een plank. Je moest er bovendien voor zorgen je gewicht goed te verdelen, want als je op een plek ging leunen of zitten, zakte je erdoor. Verder was het hartstikke koud en waren de kamers aan de bovenkant open, je had daardoor een open verbinding met ALLE kamers. Als m'n buurman 3 kamers verderop op het toilet een wind liet... nouja, je snapt het wel. Het welkomstkopje thee en koffie hebben we aan plant gevoerd, die nu waarschijnlijk een meter is gegroeid van alle suiker die erin zat! Dezelfde avond hebben we al een andere stek opgezocht, om de dag erna te verhuizen.

DINSDAG - DONDERDAG 10-12 SEPTEMBER
Dinsdag was een dagje niets. 's Ochtends verhuisd naar een veel leukere stek, waar we ontdekten dat er maar een uur per dag water is. Dan moet je snel je mandi vullen en daar moet je het de rest van de dag mee doen. Wij hebben dus meteen de mandi leeg laten lopen en de kraan open laten staan, zodat we "vers" water hadden toen het eenmaal begon te stromen. Dit hotelletje had een prachtig uitzicht. Na de verhuizing is Ron geld gaan wisselen, terwijl ik een fax naar huis aan het schrijven was. Blijft de meest ideale manier om contact te houden; je kunt er heel veel informatie in kwijt, niemand onderbreekt je en ze kunnen bij calamiteiten terugfaxen. Na de fax verstuurd te hebben zijn we naar het postkantoor(tje) gegaan, waar we aan 100 postzegels gelikt hebben. Hierna werden alle kaarten met een hamer gestempeld, lachen joh!

Woensdag hadden we een tochtje geboekt bij het hotel. Met z'n elven (incl. chauffeur en gids) in een toch wel erg klein autootje! Eerste stop was Labu, een traditioneel dorp, waar men nog erg het animisme belijdt. Was leuk, maar we bleven er te lang naar mijn zin. Hierna naar Bena, net zoiets, maar dan groter. Ik heb er meel helpen maken (met een enorme vijzel -boomstam- in een holle boomstam graan pletten). Was nog moeilijk ook!! Er lagen overal kleden met kruidnagels te drogen en koffiebonen. In dit dorp kwamen we een groep nederlanders tegen van AHA-reizen (nooit van gehoord). Het dorp werd ineens een stuk minder leuk! Waren allemaal van die simpele mensen, vreselijk! Na Bena nog een dorp bekeken en daarna was het lunchtime. De zus van de gids had bij haar thuis een heel buffet gekookt, echt zalig! Terwijl wij daar met z'n negenen zaten te eten kwam haar dochtertje thuis uit school. Eerst vrolijk zingend, tot ze de deur open deed. Schrik!!!

Na de lunch gingen we naar de hete bronnen, die ECHT heet waren. De eerste poel kon je niet eens in! Ik heb er gelijk m'n haar gewassen, maar achteraf was het toch niet zo'n goed idee, het voelde heel raar en vies aan (mogelijk door de zwavel). Tsja, ik ben het nou eenmaal gewend op dit soort reizen meteen gebruik te maken van gelegenheden als deze! Hoe vaak ik in Thailand, Maleisie en Indonesie m'n haar niet heb gewassen onder watervallen, in beekjes en meertjes (tussen de stokjes en plantjes)... Zeker als je ineens de beschikking hebt over warm water!! Bij die warme bronnen kwamen we die stomme AHAgroep weer tegen. De poel liep spontaan over van zoveel Hollandse welvaart!! 's Avonds kwamen we deze irritante ploeg nog een keer tegen in "ons" restaurantje. We moesten door die grote groep idioot lang wachten voor we eindelijk iets te eten kregen.

De overnachtingen in Bajawa hadden ons intussen aardig wat beurse plekken bezorgd (bed was beton met een dekentje erop) en wallen. Vlak naast/onder onze kamer was een soort hok met bamboestammetjes als bodem. Daar zaten een stuk of wat varkens in, die steeds tussen die stammetjes inzakten met hun pootjes. Nou maken varkens sowieso al herrie, maar dit maakte het nog leuker. Het klonk of ze met stenen aan het sjouwen waren onder luid gekrijs. Behalve dat zaten er heel veel honden in de buurt, die 's nachts met z'n allen concerten gaven. De mensen in Indonesie sparen ook hanen, maar die houden zich niet erg aan klokken. Ze kukelen dag en nacht aan een stuk door en doen wedstrijdjes wie het hardste kan. Dit probleem heb je overigens overal in Indonesie. Als je hier naar toe gaat en je bent doof, is er niets aan de hand. Anders ben je het na een paar weken wel! Donderdag in een geluidsbus (standaardverhaal) vrij snel naar Moni gereisd, ook in de bergen en daardoor ook lekker koel. Een heel leuk hutje gevonden, bij een zeer sympathiek mannetje. We hadden hier wel de hele dag water en een douche. Stel je daar trouwens niet al te veel van voor. Warm water heb je nergens (maar het koude water is niet echt koud, ik denk een graadje of 15).

VRIJDAG 13 SEPTEMBER
Deze dag begon heel vroeg; om 3.30 ging de wekker. Nauwelijks geslapen, daar we ook hier weer zo'n keihard bed hadden en mijn lijf heeft nou eenmaal "vrouwelijke uitstulpingen". Zonder gekheid; ik had op beide heupen blauwe plekken! Maargoed. We waren zo achterlijk vroeg opgestaan om naar de Kelimutu te gaan. Dit zijn 3 vulkaanmeren in de vulkaan Kelimutu. Door mineralen in dat water veranderen de kleuren steeds. Een meer is turquoise, een rood en een zwart. Dat levert natuurlijk spectaculaire foto's op. Helaas hoorden we dat net een week geleden het rode meer bruinig (colakleur) was geworden, baal! Om even voor vieren stond de truck voor de deur. En vrachtwagen met open laadbak, waarin allemaal bankjes. Zie je daar trouwens heel veel, afgeladen met mensen. We konden -en gingen- er met 35 man in. Doordat we zo tegen elkaar aan geperst zaten was het wel weer lekker warm!! Er zaten een hoop bekenden in die bak. Je komt elkaar als rugzakkers steeds weer tegen. Zeker op een eiland als Flores is dat niet zo gek, want het eiland heeft maar een weg, 700 km lang, over het hele eiland. Zo wissel je steeds ervaringen en tips met elkaar uit. De mensen die van oost naar west reizen geven jou weer tips en andersom (Niet bij Homestay Maria gaan slapen, hartstikke vies en het zijn geldwolven. Je moet eens bij dat en dat restaurant gaan eten, de vis is er perfect! Enz.). We hadden ons voor het Kelimutuavontuur dik aangekleed, want de Bromo-ellende van vorig jaar stond me nog vers in het geheugen (mijn god, wat heb ik het daar koud gehad...). Ik had zo ongeveer de hele inhoud van m'n rugzak aan; 5 t-shirts, een trui en 2 lange broeken. Op de vulkaan bleek het gelukkig minder koud dan op de Bromo. De meren vielen me een beetje tegen eigenlijk, er wordt zo hoog van opgegeven, dat je heel wat verwacht. Maarja, dat ene meer was gauw van kleur veranderd en dat maakte het geheel minder spectaculair. Terug in ons hotelletje eerst lekker ontbeten en toen m'n boek uitgelezen (Deze Sidney Sheldon "Het gezicht van de duivel" vond ik bijzonder goed, een aanrader!). Hierna nog even geslapen. 's Middags zijn we naar de waterval gelopen en daar vandaan naar een warme bron (stelde niet zo heel veel voor, maar was een leuke wandeling). 's Avonds weer genoten van het "buffet" van de vrouw van onze gastheer. Voor 2 gulden en een dubbeltje pp kookte ze een maaltijd waar je je helemaal klem aan at, zaaaaalig!! Na de maaltijd zijn we naar traditioneel dansen gaan kijken (ze hadden speciaal gewacht tot wij klaar waren met eten!). Dit was geweldig! Echt traditioneel, niet speciaal voor toeristen ofzo. Er zat een dans bij, waar ze met vier bamboe stokken een vierkant maakten en dan steeds de stokken die paralel lagen tegen elkaar aan sloegen. In de vierkanten dansten 2 mensen, die steeds net op tijd omhoog sprongen als die stokken tegen elkaar aan kletsten. Een seconde te laat kost je een voet! Om het geheel nog leuker te maken ging het steeds sneller. Ik heb hier echt van genoten, zo knap! Aan het eind van al die dansen werden er wat mensen uit het publiek gevist om mee te doen. Uiteraard was ik de pineut (ik trek dat soort dingen kennelijk aan). Dit was overigens niet bij die dans met die stokkentoestand hoor!

ZATERDAG 14 SEPTEMBER
Met de bus naar Maumere. Bus zou komen om 7.30. Terwijl wij aan het ontbijt zaten, zagen we om 7.15 wel een bus voorbij komen, maar dat kon de onze niet zijn. Achteraf was het hem waarschijnlijk wel. Na het ontbijt zijn we als echte locaaltjes langs de kant van de weg gaan zitten wachten op de bus. Die kwam om 8.25! Hij was in onze ogen bomvol, maar in Indonesie is een bus nooit vol. Op de achterbank zat een gezin met 3 kleine kinderen en 3 mannen, waarvan er een weg moest en op een zak rijst gezet werd. Op dat plekje (ca. 15 cm) moest ik zitten, haha!! In het gangpad(je) werd tussen 2 bankjes een plankje gehangen en daar mocht Ron zitten. Ik heb me eerst maar verontschuldigd dat hollandse mensen een stuk dikker zijn dan indonesische (en dan ben ik volgens nederlandse maatstaven nog dun!). Na een aantal bochten zat ik redelijk! Helaas zat wel vrijwel iedereen weer te kotsen; links hing iemand of met z'n kop uit het raam, of in een zakje, alledrie die kinderen waren bezig (ontbijt was duidelijk pannenkoek, rijst en moedermelk) en pa was ook niet zo lekker. Na 1 1/2 uur werd ik ook wat witjes, puur van die mensen. Gelukkig gingen er toen mensen uit, zodat ik samen met Ron op een bankje (en een bil op het plankje, vette westerlingen!) kon zitten. Dat plankje ging al gauw weg, toen de familie van achterin uitstapte en een van de kinderen rijstvoetstapjes achterliet op het plankje! De chauffeur had flink haast en zo waren we al om 12.00 in Maumere. We hadden bedacht maar meteen naar de luchthaven te gaan, omdat daar altijd kantoortjes zitten alle maatschappijen. Vervoer is er geen probleem, we hadden zo een bemo te pakken (busjes die voor standaard bedrag ongeveer een route rijden. Je meldt waar je heen wilt en daar brengen ze je naartoe als het op de route ligt). Helaas, in Maumere bleken geen kantoortjes te zitten op de luchthaven!! Alleen een balie van Merpati, waar een chagrijn ons vertelde dat er vandaag geen vlucht meer ging. Of er morgen plek was wist hij niet. Nouja, dan maar terug naar de stad, naar het Merpatikantoor daar. Er stonden een paar bemo's, we konden kiezen. Uiteraard even onderhandelen over de prijs en gaan! Vlakbij de luchthaven zat volgens dat ventje van de bemo (sprak overigens perfect nederlands -geleerd van toeristen) een heel goed hotel met mooie kamers. Of we wilden kijken. Nouja, kijken kan geen kwaad. Kamers waren ok, maar vrij duur, maar de cottages die ze hadden (ronde bungalows aan het strand) waren super en in verhouding weer heel goedkoop. Het bed (breed en heerlijk zacht) gaf de doorslag; hier wilden we blijven!! Maargoed, wij moesten nog naar Merpati. Dealtje: wij blijven hier, maar dan breng je ons voor dezelfde prijs naar Merpati en terug. Dat was oke. Spullen gedropt en naar de stad. De vlucht voor zondag was vol, maar maandag konden we via Bima (Sumbawa) naar Mataram (Lombok). Bleek toch wel prijzig, dus wat doen we; naar Bima vliegen en dan verder met de bus of wel gelijk naar Mataram. Helemaal met de bus was geen optie, want dan moesten we weer dezelfde weg over Flores terug (en dat stuk van Bajawa naar Labuanbajo was niet echt aanlokkelijk), om vervolgens met de boot verder te moeten naar Sumbawa en dan met de bus. Hier hadden we niet voldoende tijd voor en al helemaal geen zin in. Dit was overigens ook de reden waarom we in eerste instantie meteen naar Maumere hadden gewild. Het verschil tussen vliegen naar Bima of Mataram was 100 piek, dus dan toch maar meteen naar Mataram. We hadden al van vrijwel iedereen gehoord dat Sumbawa niet interessant is en supermoslim (moskeeen midden in de nacht), dus dat wilden we ook wel overslaan. Wel lachen trouwens hoor, ze gebruiken nog helemaal geen computers, alles gaat met lijsten waar iedereen die geboekt heeft op staat. Als je ergens wilt boeken moeten ze bellen naar het hoofdkantoor, die kijkt op de lijst of er nog stoelen zijn!!

Goed, wij hadden besloten, maar nu kwam het volgende probleem; ze accepteerden geen Visa! In Kuta hadden we wel met Visa betaald en we waren er eigenlijk vanuit gegaan dat dat ook hier zou kunnen. Niet dus. De travelercheques brachten uitkomst. Rotkoers natuurlijk, maar oke, we waren gered. 's Middags even op het strand gezeten (in de schaduw wel te verstaan, anders wordt je levend geroosterd). Toen we 's avonds in de stad gingen eten, kwamen we een leraar engels tegen, die daar met z'n 3 kids liep. Met z'n zessen gegeten in een locaal tentje (krijg je soep met mie, mihoen en groente erin en ballen van iets onduidelijks, wel lekker allemaal). Qua prijs was dit het record: 70 cent pp!!

ZONDAG 15 SEPTEMBER
De hele dag niets gedaan, in de schaduw met een boek, zaaaalig! Het leven in dit land is opstaan rond een uur of 6, slapen tussen de middag en 's avonds weer vroeg naar bed, wel relaxed hoor!

MAANDAG 16 SEPTEMBER
Opgestaan om 5.30. We hadden de vlucht van 8.25 en moesten daarvoor om 7.00 inchecken. Vanaf 10 voor half 6 tot half 7 op ontbijt gewacht, maar er kwam niets. Er zat een groep belangrijke heren en die waren overduidelijk belangrijker dan wij. . We zijn lopend naar de luchthaven gegaan, was maar 3 km. Ongelooflijk dat het zo vroeg 's ochtends al zo warm is! Onderweg een zoet broodje gekocht. De check-in ging prima en we gingen zo maar op tijd weg! Helaas zaten we aan de verkeerde kant, zodat we een schitterend uitzicht op de Kelimutumeren misten... In Bima haddenb we 2 1/2 uur overstaptijd, wat natuurlijk 5 uur werd (hoera voor Merpati). Je moet trouwens heel erg alert zijn dat het goed gaat met je bagage, voor je het weet gaat die verder naar Den Pasar! De een geeft je bonnetje aan de ander, die legt het even neer, dan pakt weer een ander het... Uiteindelijk hebben we erop gestaan de bagage te zien, zodat we zeker wisten dat die rugzakken met ONS meegingen!

In Mataram waren we vorig jaar al geweest. Naar het hotel gegaan waar we vorig jaar naartoe zouden gaan, maar wat toen verkeerd ging door een eigenwijze chauffeur (we werden ergens anders gedropt). We zaten nu vlakbij een Peramakantoor. Perama is een busorganisatie die bepaalde routes rijdt met gereserveerde plaatsen, erg handig en betrouwbaar. Gelijk een kaartje gekocht om de volgende dag naar Kuta op Lombok te gaan. Het shoppingcenter bleek verdwenen, maar in de binnenstad zaten wel wat leuke winkeltjes. 's Avonds in de stad werden we opgepikt door 2 knullen. Een van hen wist meer van het nederlandse voetbal en de spelers dan wij! Ze namen ons mee naar een superleuk restaurant, buiten, met allemaal hutjes waar je op een verhoogde vloer zat, als bij een japanner. Helaas ben ik daar wel volledig lek gestoken; ik had zelfs mugge(n)beten ONDER m'n voeten!! Dat krabt niet bepaald makkelijk, geloof me!

DINSDAG zijn we met Perama naar Kuta Lombok gegaan. Een paar dagen relax. Kuta Lombok is toeristisch nog totaal niet ontwikkeld, maar ze zijn er wel mee bezig. Er wordt een hotel gebouwd, maar ik denk dat het allemaal nog wel een paar jaar duurt. We hebben er een heel leuk stekje gevonden, een bungalow voor 8 gulden per nacht. In de smorende hitte hebben we nog wat andere tentjes bekeken, maar wij hadden het leukste! Woensdag hebben we fietsen gehuurd en zijn we naar Tanjung Aa gegaan, een strand een km of 5 verderop. Inderdaad een schitterend strand, maar geen spatje schaduw en dat heb je toch echt wel nodig! In dit gedeelte van Indonesie is het 's ochtends tot 9 uur lekker, van 10 tot 15.00 is het niet te harden en kun je absoluut niets doen. Pas na een uur of 5 wordt het beter. Het strand bij het hotel was trouwens heel apart, ik heb nog nooit zoiets geks gezien! Je zakte er tot je enkels in weg, ook bij het water! Geen fijn gevoel en het loopt voor geen meter. Het verschil tussen eb en vloed was ook gigantisch. 's Ochtends lag er een soort maanlandschap voor de deur, zo'n 25 a 30 m verderop lag de zee, die 's middags heel dichtbij was! Als het vloed werd, zag je het water ook opkomen. We hebben een keer bijna opgesloten gezeten bij een rots, zo snel ging het!

Er lopen overal kinderen die ananas verkopen, voor 35 cent. Maken ze hem nog voor je schoon ook! Lekker man! Het dorpje Kuta zelf stelde niets voor; een verzameling rieten hutten, waar verder niets te zien of te koop is. Ook hier weer zwermen wilde honden die 's nachts concerten geven. Maar al met al hebben we op deze stek een paar dagen heerlijk uitgerust.

Vanuit Kuta zijn we met de bus, boot (4 uur) en bus naar Bali gegaan, naar Lovina, een plek waar we vorig jaar ook waren. Ook hier nog even relax. Een dag met brommertjes en bus naar de warme bronnen gegaan. Ligt daar heel mooi, ze hebben verschillende baden gemaakt, met (heet) water spugende beeldjes uit de muur. Leuk voor een dagje. Dat water is heel zwavelhoudend, je wordt er ook doodmoe van. Op de terugweg van die bronnen ging ons bemootje kapot: de hele radiator viel eronder uit!! Tsja, dan moet je met z'n allen overstappen in een andere -al volle bemo!

Dit plekje is zo ongeveer het stilste wat we tegegekomen zijn in Indonesie, maar dan verzinnen ze wel iets anders; gaan de vissers elkaar 's nachts op zee toeschreeuwen en met hoorns toeteren, je moet toch wat, niet?! Dinsdag waren we allebei niet helemaal lekker. De avond ervoor hadden we weliswaar lekker gegeten, maar het feit dat de drankjes lauw waren gaf al aan dat er problemen te verwachten waren. Ik had de mazzel dat ik nasi campur had genomen (zit geen vlees of vis in), Ron had daarentegen vis gegeten en had al de halve nacht in innige omarming met de wcpot gelegen. 's Ochtends liepen we allebei leeg. Ik had ook keelpijn en koorts, stom ook om die fan aan te laten 's nachts, dat kan nou eenmaal niet. We gingen met de bus naar Kuta Bali, toch een tocht van zo'n 4 uur. Ron aan de imodium, want die had echt problemen. Ik had verder niet zo'n last. Bij mij werkt dat toch allemaal heel langzaam. Maar Ron was wel ziek. Toen we eindelijk in Kuta waren, was ik wel doodziek, niet van het eten, maar een ordinaire kou/griep, hoe je het noemen wilt. Je bent er daar wel heel snel weer van af, de volgende ochtend was het al weer over. Handig hoor, die hitte, het brandt er gewoon uit! In Kuta een leuke stek gevonden, met een zwembad. Het mocht nu wel ietsje luxer, voor die laatste nacht. De laatste dag zijn we 's ochtends naar het strand gegaan. Je hebt er enorme golven (gaaaf!!) en mooi strand. De verkopers mogen maar tot een bepaalde hoogte het strand op, het lijkt net of er ergens een onzichtbare lijn staat, verder komen ze niet -dus daaronder ga je liggen. Na het douchen en de lunch moesten we van de kamer af, maar konden we wel bij het zwembad in de schaduw blijven zitten. Lekker lezen. Ik ben nog even uit shoppen gegaan en heb leuke souvenirs op de kop kunnen tikken. Flink onderhandelen, maar dat leer je er heel snel.

DONDERDAG 26 SEPTEMBER
waren we na een enorm lange nacht (tijdverschil) weer thuis. Met vele leuke herinneringen en 9 fotorolletjes. Ik ben toch heel blij dat ik die cursus Indonesisch had gekocht, heb er toch veel aan gehad. In Indonesie zelf heb ik een ander cursusboek gekocht, waar ik echt veel uit geleerd heb. Ik kon ook een redelijk gesprek voeren, zolang ze maar geen lang verhaal terug begonnen! En zelfs nu heb ik nog aan!!

Goed, dit was dan mijn reisverslag. Hopelijk zijn jullie nog niet in slaap gevallen!! De "Gouden Tip" van dit verhaal: Indonesie is een land dat absoluut heel goed zelf te bereizen is, als je je Travel Survival Kitje mee hebt en een paar woorden engels spreekt. Alles wijst zich vanzelf, vervoer is geen probleem. De bevolking is onwijs lief en behulpzaam en als je een beetje indonesisch leert kun je helemaal niet meer stuk! Zorg alleen dat je je goed voorbereid en niet als een kip zonder kop zonder enige voorbereiding aan het reizen slaat, dat kost je nl onnodig veel tijd en moeite. Verwacht ook niet al te veel luxe, het is er wel, maar dan kun je net zo goed ergens anders naartoe gaan, het is leuker om je wat onder te dompelen in de cultuur. Het enige wat ik nog wil zeggen: "Selamat jalan" (Goede reis)!!