Zonsondergang in de Grand Canyon....

Er zijn van die dingen die je eens in je leven moet hebben meegemaakt, moet hebben gezien, moet hebben gedaan. Wandelen over de chinese muur, duiken in de rode zee, slenteren door het Louvre,...... Natuurlijk is zo'n lijstje van vakantie-wensen heel persoonlijk; niet bij iedereen komt bungy-jumpen voor in de top-10. Toch zijn er wel een paar 'standaard' wensen te noemen: de zon zien ondergaan in de Grand Canyon is er daar één van. Nu is het afwerken van zo'n persoonlijk wensenlijstje in een normaal mensenleven vaak niet haalbaar. Met name gebrek aan tijd en geld noopt de mens tot het beperken van zijn wensen en zijn geluk te halen uit die wensen die in ieder geval wel worden vervuld. Of bijna........

In de tweede week van onze rondreis per auto door het westen van de Verenigde Staten was dan eindelijk de dag daar: met onze Dodge Intrepid reden wij het Natuurpark de Grand Canyon binnen. Woorden schieten te kort om de schoonheid van dit wonder der natuur te beschrijven. Of eigenlijk zijn er slechts twee woorden die enigszins in de juiste richting komen: groot en klein. Groot, omdat het onmogelijk is te bevatten wat je allemaal ziet, klein, omdat bij de aanblik van de canyon alles tot minuscule proporties wordt teruggedrongen. Je zorgen, je verlangens, jijzelf.

Op strategische plekken in het park was te lezen dat op die dag de zon zou ondergaan om 18.40 uur. Na het bezoeken van diverse plekken in het park met iedere keer weer een fantastische nieuwe blik op de grote kloof hadden we uiteindelijk dé plek gevonden: hier en alleen hier zouden wij dan eindelijk de zon zien onder gaan. Het was nog maar 17.45 uur, nog een uurtje wachten dus, maar om van het beste uitzicht verzekerd te zijn bleven wij dus staan waar we stonden. Ondanks de kou...

Op dit punt in mijn verhaal gekomen moet ik nog even iets toelichten. Bij het boeken van deze reis hadden wij ons, als onnozele toeristen, bij het kiezen van reiskleding teveel gefixeerd op enkele plaatsen die wij tijdens deze reis zouden aandoen: Los Angeles, San Francisco, Santa Fé. Hoe verkeerd bleek die keuze toen het op onze eerste dag in Denver begon te sneeuwen! Wij laten ons echter niet kennen, met drie t-shirts en twee zomerjasjes over elkaar is het best uit te houden.... In onze, toch iets te dunne, zomerjasjes bleven wij dus wachten tot het uur der waarheid zou aanbreken. Het werd niet echt donker om 18.35 uur, wel steeds kouder. We zagen niets gebeuren om 18.40 uur, wel beefden we van de kou in plaats van opwinding. Toen om 19.00 uur nog niets gebeurde en wij, halfbevroren, bijna ruzie kregen over het al dan niet goed lezen van de mededelingenborden, besloten wij het op te geven.

Onderweg naar het hotel kwamen wij langs het IMAX-theater, waar een film werd vertoond over, uiteraard, de Grand Canyon. Met de gedachte in ons hoofd dat het daar binnen in ieder geval wel warm zou zijn gingen we naar binnen en kochten een kaartje voor de eerste voorstelling. In de zaal, al wachtende tot het licht uit zou gaan en de film zou gaan beginnen, ging bij mij uiteindelijk het licht branden.... Op het zojuist gekochte kaartje stond de tijd van de voorstelling vermeld: 18.30 uur. Maar volgens onze horloge liep het zo'n beetje tegen half acht! Tenzij....inderdaad de Grand Canyon in een andere tijdzone lag!

Bij navraag in het hotel bleek inderdaad dat wij op onze reisdag een tijdzone gepasseerd waren. Al die tijd dat wij aan het wachten waren bleek het dus een uur vroeger te zijn! In de, overigens prachtige, IMAX-film hebben wij de zon onder zien gaan. Toen de film om acht uur was afgelopen hadden wij onze enige kans op een zonsondergang te zien dus met een klein half uurtje gemist....

De gouden tip: Houd, bij het reizen in de Verenigde Staten, rekening met de tijdzones die dwars door het land lopen!