Het toegroeien naar iets moois HILVERSUM, zaterdag De straten in ons hele land zijn verlaten. De oranje taartjes bij de bakkers zijn uitverkocht. Er is nergens meer een breedbeeldtelevisie of big screen te huur. Heel Nederland is fanatiek, enthousiast en vol vertrouwen dat onze jongens het gaan maken. En dat vertrouwen zal ook stimulerend werken op het Nederlands elftal. Het feit dat iedereen verwacht dat het goed zal gaan en met minder geen genoegen neemt, legt natuurlijk een grote druk op het elftal en Guus Hiddink. Maar dat help tevens om een unieke prestatie neer te zetten. Om heel diep te gaan. Het is alleen te hopen dat het publiek ook achter ze blijft staan als het effies minder gaat. En dat niet iedereen dan al met de botte bijl klaar staat om koppen te laten rollen. Naar een toernooi toeleven is iets heel moois. De vorm groeit. De mensen worden enthousiast. Ik merk het nu met de Olympische Spelen voor de deur. Overal waar ik kom 'herinneren' mensen mij aan het feit dat ze wel willen dat ik er sta, straks in Atlanta. Dat ze voor de buis zullen zitten om me aan te moedigen. Dat ze vinden dat ik iedereen moet verslaan daar. Dat wil ik natuurlijk zelf ook. Of het lukt hangt van zoveel factoren af, dat is natuurlijk onmogelijk te zeggen. Maar ik moet er wel klaar voor zijn. En het feit dat zoveel mensen dat verwachten doet me wel goed. De spanning groeit en die moet straks tot een climax leiden. En dat gebeurt alleen als alle facetten voor een topprestatie kloppen. Als op het belangrijkste moment het juist gevoel er is, het hele team om je heen de goede spirit heeft. Dat geldt voor zowel een individuele sport als voor een teamsport als voetbal. Bij het voetbal is het vaak een compleet gekkenhuis. Zoveel meereizende supporters, het enthousiaste thuisfront, de pers etc. En dan samen met het team, iets goeds, iets unieks neerzetten. Daar heb je natuurlijk een goede mix voor nodig. Het moet wel klikken in de groep. Er moet die ambiance zijn. Iedereen moet even gedreven zijn voor hetzelfde doel. Dat lijkt me best moeilijk in een elftal met allemaal verschillende karakters, maar tegelijkertijd ook het mooie om dat voor elkaar te krijgen. Voor het elftal moet het eigenlijk vanaf het begin al duidelijk zijn of het gevoel er is, dat unieke samenspel. Daarvoor moeten de juiste mensen geselecteerd zijn. Dat leek mij een vreselijk moeilijke taak voor Guus Hiddink. De juist mix: in 1988 was het er. Zelfs het verlies van de eerste wedstrijd was toen niet dramatisch. Eigenlijk heb ik dat sindsdien niet meer gezien bij het Nederlands elftal. Hopelijk is dat er nu weer. Daarom vind ik de prestaties van Ajax ook zo te respecteren dit jaar. Na zoveel tegenslagen was er toch een team dat er stond in Athene, tegen Panathinaikos. Die voor elkaar alles wilden doen. Sparta is volgens mij ook zo'n elftal. Die Henk ten Cate, eerst een anonieme trainer bij Go Ahead Eagles, heeft nu de spirit bij Sparta gecreëerd. Het is de juiste mix van spelers en coach. Ook in de atletiek heb je juist die juist mix nodig van trainer-atleet. Je gaat zo'n lange weg van niets naar Olympische Spelen, met allerlei obstakels onderweg. Toch moet je dan in elkaar blijven geloven, elkaar en jezelf kunnen motiveren. De vreugde kunnen delen, maar uiteraard ook de slechte momenten. Alleen de prestatie zelf, die doe je alleen, niet samen met een team. Als je fouten maakt kun je dus alleen jezelf blameren, en als het goed gaat ben je trots op jezelf. Maar je kunt niet die spanning met je teamgenoten delen, iemand die slecht zit erdoor slepen, of zelf opgebeurd worden. Dat lijkt me wel het mooie van spelen in het Nederlands elftal. Die voorbereiding samen, dat samen toegroeien naar iets moois. Ik ga er net als iedereen vanuit dat we dát de komende tijd te zien krijgen.