Peter Schmeichel moet nog lachen om Europese titel camping-elftal Denemarken heeft dynamiet klaarliggen door Henk Evenblij - VEDBAEK, zaterdag De aarde trilde op die gedenkwaardige 26e juni van 1992. Daar, in het Ullevi-stadion van Gothenburg, zette een klein landje de hele voetbalnatie voor schut. Wonderen komen haast niet meer voor, maar Denemarken presteerde tijdens het vorige EK het onmogelijke. 'Danish Dynamite' werd tegen alle verwachtingen in Europees kampioen. Tegen alle verwachtingen? Ja, omdat de Denen op het laatste moment de plaats innamen van het door een burgeroorlog geteisterde Joegoslavië. De plotselinge invitatie was koren op de molen van de media, die het ene indianenverhaal na het andere de wereld in slingerde. Deense spelers zouden zo van de camping en diverse stranden geplukt zijn. Voetbalschoenen hadden ze nog net bij zich, toen bondscoach Möller-Nielsen hen kort voor het toernooi in het Marina-hotel even buiten Kopenhagen begroette. Deelnemen is belangrijker dan winnen, zegt men weleens. Denemarken won en zorgde tot nu toe voor een van de grootste mirakels in de geschiedenis van het topvoetbal. In hetzelfde hotel waar vier jaar geleden de successtory begon, moet Peter Schmeichel hartelijk lachen als alle verhalen weer opgehaald worden. De 32-jarige doelman van de Engelse lands-, en bekerkampioen Manchester United legt zijn handtelefoontje neer, zucht een keer diep en zegt: "Ik was in Kopenhagen, toen ik het nieuws op de radio hoorde en was verrast. Mijn gedachten gingen eerst naar die smerige oorlog in Joegoslavië. Bij mij kwamen onmiddellijk beelden naar boven van doodgeschoten vrouwen en kinderen. Pas daarna realiseerde ik me, dat wij alsnog aan het EK moesten deelnemen. Een hele vreemde gewaarwording. Maar veel tijd om daar bij stil te staan hadden we niet. Daarna kwamen al die stories over ons waarin we als een soort camping-elftal werden afgeschilderd. Zo was het niet, want we hadden net nog tegen het voormalige Rusland gespeeld. Weliswaar hadden we een iets kortere voorbereiding dan andere landen, maar zo erg als men het toen liet voorkomen was het ook weer niet. Ik denk dat er een stuk of acht spelers, die trouwens wel wisten wat er gaande was, op vakantie waren." De blonde reus, die met Vitor Baia van Portugal en Edwin van der Sar tot de top drie van de wereld gerekend mag worden, hield zich fit bij zijn toenmalige club Bröndby. "Ook de anderen", vervolgt Schmeichel, die nog twee jaar bij de Mancunians onder contract staat, "waren in goede conditie toen het toernooi in Zweden eenmaal begon. Achteraf is het een geluk geweest dat niemand rekening met ons hield; wij waren de underdog, de absolute outsider. Wel wisten we dat wij een goed team hadden en weinig te verliezen hadden. De halve finale tegen Holland was misschien wel het beste van het hele EK. Vier minuten voor tijd scoorde Rijkaard en kwamen er strafschoppen aan te pas." Een loterij met uiteindelijk een dolgelukkige winnaar, doordat Schmeichel 'de pingel' van Marco van Basten wist te stoppen. "Ik vond dat niet exceptioneel, want keepen is mijn job", zegt de man die niet alleen door zijn gestalte opvalt, maar tevens de vriendelijkheid zelve is en zonder kapsones handtekeningen zet op hem door zakenlui inderhaast aangereikte velletjes papier. Het woord geluk neemt hij tijdens het interview een paar keer in zijn mond. Zoals over de finale tegen Duitsland. "Een paar spelers, zoals Lars Olsen, Kent Nielsen en Sivebaek liepen op hun tandvlees. Henryk Andersson was er toen al niet meer bij. Tegen jullie had-ie bij een duel met Van Basten zijn knieschijf gebroken. Op het laatst moest Flemming Povlsen nog libero spelen... Maar iedereen wilde die finale spelen omdat je zo'n kans nooit meer krijgt. Duitsland was zwaar favoriet en had totaal geen last van blessures. Maar we hebben gevochten en... ontzettend veel geluk gehad. Net voordat wij 1-0 maakten, redde ik nog een zeker doelpunt van Reuter." Peter Schmeichel voelt zich wel in zijn wiek geschoten als zou het kampioenschap één groot mirakel geweest zijn. "We hebben het verdiend", roept hij. "We speelden niet alleen goed, maar hadden ook de zenuwen in bedwang. Ook het geloof in eigen kunnen, de discipline en onze counter speelde een grote rol. Het behalen van de titel was geen wonder. Nogmaals, we verdienden het." Denemarken en dan speciaal Kopenhagen was een dag na de Europese titel in alle staten. Normaal duurt een ritje van het vliegveld naar het centrum tien minuten, voor Peter Schmeichel en zijn brooddronken teamgenoten duurde de zegetocht naar het stadhuis, waar zich 400.000 landgenoten ophielden, meer dan drie uur. "Met een open bus werden we rond gereden, maar op een gegeven moment heeft de politie een kortere route aangegeven omdat het onmogelijk was om door de mensenzee heen te komen. Het was warm en honderden mensen vielen flauw. Een onvergetelijke gebeurtenis", aldus Schmeichel, die vervolgens snel de zon opzocht in Portugal. "Een dag na de huldiging maakte ik een wandelingetje met mijn vrouw door Kopenhagen. Dat heb ik geweten; iedereen zat aan ons." De doelman van de regerend Europees kampioen heeft toch een beetje pijn in het hart. Van enig huldebetoon door de koninklijke familie kwam namelijk niets terecht. "Pijnlijk, erg pijnlijk", meent Schmeichel. "Nu worden er medailles bij de vleet uitgereikt, maar wij, wij die Denemarken, het kleine Denemarken, bekendheid hebben gegeven, kregen niets. Daarover ben ik teleurgesteld. Maar wel trots over het feit, dat we het voetbal in Denemarken in hoog aanzien hebben gebracht." "Daarom", besluit hij, "daarom zijn in onze groep Portugal en Kroatië favoriet. Wij zijn maar een klein landje en staan niet zoals andere grote landen in de belangstelling van de pers. Daar is de druk veel groter." Zal de aarde op 30 juni weer trillen op Wembley? De Denen hebben hun dynamiet in ieder geval weer klaarliggen.