Publicatiedatum: 7-1-2002

LIEVER GEEN CONTACT

In Engeland bestaat het al en straks moet de Nederlander er ook aan geloven: een computer die de ervaren doktersassistente vervangt. Door het beantwoorden van een serie standaardvragen kan de computer bepalen of de patiënt in acute nood verkeert en onmiddellijke medische aandacht verdient of niet. Deze ontwikkeling is natuurlijk fantastisch. Immers, menselijke aandacht is vandaag de dag kostbaar en leidt in vele gevallen alleen maar tot misverstanden, ruzies en onnodig psychisch leed. Neem alleen al de eenzame bejaarde die, omdat hij jeuk heeft aan een pukkeltje op zijn arm, net zolang blijft jammeren totdat de huisarts niet om hem heen kan. Dat soort kankeraars kunnen gelukkig in onze geautomatiseerde samenleving dan meteen het zwijgen opgelegd worden. En kan de -toch al overbelaste dokter- zijn tijd beter besteden aan het ontwikkelen van nieuwe computerprogramma's waardoor uiteindelijk het contact met patiënten definitief kan worden afgeschaft. Ik denk daarbij aan thema's zoals 'zelf knutselen aan uw aambeien', 'wat betekenen al die knobbeltjes' of 'depressief en toch interactief'.

Goed beschouwd loopt de gezondheidszorg toch al mijlen ver achter op de maatschappelijke ontwikkelingen die gericht zijn op het vervangen van mensen door machines. Het is toch belachelijk dat je met een baliemedewerker in een apotheek van doen hebt terwijl je net zo goed je medicijnen rechtstreeks via internet kan bestellen. Een beetje bemoeizuchtige apotheker kan het ook nog in zijn hoofd halen om de patiënt te overladen met onnodige adviezen als 'lees de bijsluiter', 'maak de kuur wel in zijn geheel af', of 'smeer het zalf niet in uw ogen'. Ook vind ik het onzinnig dat chirurgen nog steeds verplicht worden om zelf informatie te geven over de operatie. Zet een tv-scherm voor de neus van de patiënt en laat hem in alle rust naar video-opnames kijken van mislukte ingrepen van slachtoffers die hem zijn voorgegaan. Dat artsen in extreme noodgevallen hun patiënten persoonlijk moeten behandelen is niet helemaal te vermijden. Jammer genoeg is de techniek nog zo gebrekkig dat de medicus zelf de ontstoken blinde darm moet verwijderen, of een patiënt lichamelijk moet onderzoeken als hij klaagt over ademnood, impotentie of acute haaruitval. Maar, als het werk gedaan is, kunnen - wat mij betreft - al die doktoren het geijkte 'en ik zie u volgende week nog even terug' gewoon achterwege laten. Die controles dienen slechts ter geruststelling van de patiënt en wakkeren het absurde idee alleen maar aan dat mensen en hun kwalen baat zouden hebben bij aandacht, warmte en betrokkenheid. Bovendien, door patiënten aan het lijntje te houden worden zij allerminst gestimuleerd om een zelfredzaam leven te leiden.

Om die reden heb ik het contact met mijn patiënten ingekort tot een spreeksessie van drie minuten. Precies genoeg tijd om hen wegwijs te maken met mijn zelf ontworpen en gepatenteerde computerprogramma 'Levensgeluk in een Cyberdop'. Mijn persoonlijke uitleg is natuurlijk volstrekt overbodig. Maar, ik vind het nog veel te leuk om mijn eigen stem te horen.

© 1996-2002 Dagblad De Telegraaf en Jeffrey Wijnberg
Alle rechten voorbehouden