|
Publicatiedatum:
31-12-2001
LEVENSMOE
 Geen
zin meer in 2002? Kan ik me best wel iets bij voorstellen.
De toekomst belooft immers weinig goeds: de Postcodeloterij
komt toch niet bij u in de straat, Bin Laden blijft
onvindbaar, en zonder Nederlandse deelname aan het WK-voetbal
wordt de zomer één trieste bedoeling. Ik bedoel, waar
leef je dan nog voor? Voor je kinderen? Ach, die zijn
tegenwoordig op de kleuterschool al zelfstandig. Voor
je levenspartner? Die is toch altijd met zichzelf in
de weer. Voor de hond, poes of kanariepiet? Wees nou
eerlijk: die hebben u toch niet echt nodig. Bovendien,
waarom zou je elke dag weer opnieuw hetzelfde ritueel
van opstaan-roodstaan-pootaan herhalen? Iedereen profiteert
van uw zuur verdiende geld behalve uzelf. Nee, er komt
een moment dat de geestelijk pijp leeg is en voor u
is dat nu. Toch? Het probleem vandaag de dag is dat
niemand 'levensmoeheid' serieus neemt: "met een beetje
Prozac gaat dat gevoel vanzelf wel weer over", zeggen
de deskundigen.
Nou, ik ben ook deskundig, en ik
weet uit jarenlange ervaring met talloze levensvermoeide
mensen dat het probleem op trieste wijze wordt onderschat.
Goed, bij verreweg de meeste geestelijk uitgeputte mensen
is er sprake van een zuivere depressie. En toegegeven:
met anti-depressiva en een serie therapeutische gesprekken
is een dergelijke psychische ziekte heel goed te genezen.
Zo goed zelfs dat je je al gauw begint af te vragen
waarom je er destijds geen gat meer inzag. Maar, niemand
praat ooit over de periode erna. Immers, het gevaar
van nieuwe levenslust, van het gevoel herboren te zijn,
van het idee dat de wereld toch één en al gezelligheid
oogt, is dat je dan weer zo ongelofelijk je best gaat
zitten doen: plannen worden weer uit de vriezer gehaald
en ontdooid wat onherroepelijk betekent dat u: 1) zich
inschrijft op een cursus seksuele intelligentie, 2)
vitaminepillen slikt en het komkommerdieet volgt 3)
een hond koopt en samen gaat discojoggen, 4) als mental
coach uw eigen winkeltje begint om onafhankelijk rijk
te worden 5) uw partner inruilt voor een nieuwere versie.
En dan heb ik het nog eens over al die nieuwe babbelboxcontacten
die u moet onderhouden. Voordat u het weet, zit u tot
over uw oren in de verplichtingen en probeer daar maar
weer eens op een fatsoenlijke wijze onderuit te komen.
Dan moet u eerst weer instorten en iedereen teleurstellen
voordat u weer beseft dat het allemaal toch geen zin
heeft. Want, wie luistert er nou echt? Waar is nog een
beetje oprechte naastenliefde? En wanneer doet iemand
net zo zijn best als u dat altijd doet? Niemand, nergens
en nooit.
Daarom vind ik dat u, beter vroeg
dan laat -nu dus- er door iemand de stekker uit moet
laten trekken. Praktisch probleempje is alleen dat niemand
zich vrijwillig voor die euthanasieklus zal aanmelden.
En u bent te levensmoe om er ééntje te zoeken. Toch
maar uithuilen en opnieuw beginnen. Doe ik ook; zonder
Prozac en met heel veel champagne.
©
1996-2002 Dagblad De Telegraaf en Jeffrey Wijnberg
Alle rechten voorbehouden
|
|
