Publicatiedatum: 5-11-2001

LEEUW ALS VADER

Er is weinig ophef over, maar velen zullen hoofdschuddend gedacht hebben: 'je zal het kind maar wezen'. Paul de Leeuw is immers vader geworden. Zijn zoon wordt daardoor opgezadeld met drie handicaps: hij is geadopteerd en kind van een bekende Nederlander die ook nog homofiel is. Al die stille critici willen van mij, als psychologisch expert, natuurlijk weten of het met de ontwikkeling van dat kind ooit goed kan komen nu de start al zo beroerd is. Mocht u hopen op een mening die op wetenschappelijke wijze een doemscenario kan schetsen, dan moet ik u helaas teleurstellen. Want, niets hoeft het kindje Cas een gezond en gelukkig leven in de weg te staan.

Allereerst is er de kwestie van het ontbreken van de moeder: geen gezonde borstvoeding, geen onvervalste moederliefde, en geen vrouw die op moederlijke wijze het kind op de vingers kan tikken als training voor een normale heteroseksuele verhouding. Ook kan het kind dan niet de gebruikelijke 'oedipale fase' doorworstelen waarin hij het trauma moet verwerken dat zijn moeder niet van hem is, maar van zijn vader. Ik zou zeggen: 'wie geen trauma krijgt, hoeft het ook niet te verwerken' en 'wie geen eigen moeder heeft en toch die behoefte blijft houden, kan altijd nog als volwassen man een moederlijke partner zoeken waarmee hij de schade kan inhalen'. Bovendien is het grote voordeel van 'de afwezige moeder' dat een jongen verschoond blijft van de vrouwelijke emotionele afwijzing. Immers, als niet-meisje doet hij het in de ogen van zijn vader altijd goed en daar varen jongetjes psychisch heel wel bij. In de tweede plaats is er de kwestie van de 'homofiele opvoedingssfeer': homofiele vader met homofiele partner die beiden ook veel homofiele vrienden over de vloer hebben. Ik bedoel: een vader en moeder elkaar omhelzen en zoenen, dat is prima. Maar krijgt een kind niet het verkeerde voorbeeld als hij vader ziet knuffelen met een man? Wordt hij daar zelf niet onbedoeld homofiel van? Nee. Je kunt alleen maar 'aangestoken' worden als je zelf homoseksueel geaard bent. Bovendien, net als elk ander opgroeiend kind, zal Cas ook in andere gezinnen zijn ogen de kost geven en ervaren dat allerlei soorten relaties mogelijk zijn. In de derde plaats krijgt het kind te maken met een kritische omgeving. Wat moet Cas met vragen als 'waarom brengt jouw moeder je nooit naar school' en 'wie is die man die met je vader gearmd loopt'. Bovendien is de kans groot dat hij als 'homo-kindje' gepest zal worden en geen vriendjes mee naar huis krijgt omdat hun ouders de 'Leeuw-milieu' als verderfelijk zien. Ik bedoel, hoe moet een jong kind zich tegen dergelijk geestelijk geweld verweren?

Ook deze laatste vraag kan ik ook optimistisch beantwoorden, namelijk door te constateren dat telkens weer de werklijkheid laat zien dat kinderen en volwassenen gelijk enorme mentale veerkracht bezitten. Sterker nog: hoe groter de uitdagingen van het leven zijn, des te meer het kind zijn karakter kan ontwikkelen.

© 1996-2002 Dagblad De Telegraaf en Jeffrey Wijnberg
Alle rechten voorbehouden