Publicatiedatum:10-09-2001

NIET DEUGEN

Bijna alles wat geschreven kon worden over het Nederlands elftal, is geschreven. Toch kan ik het niet laten om mijn steentje bij te dragen aan de discussie. Als bondscoach Louis van Gaal zegt dat de mentaliteit niet deugt in ons land, dan heeft hij gelijk. Maar die verkeerde mentaliteit heeft niets te maken met deze generatie voetballers. De verkeerde mentaliteit ligt verankerd in onze volksaard. En als het aan mij ligt, dan ram ik het eruit.

Want niets ergert mij meer dan de houding 'het is niet goed' of 'het deugt niet'. Het zit namelijk zo: prestaties zijn er om beoordeeld te worden, maar de Hollander zal altijd iets vinden wat niet klopt. Laten we daarom beginnen met de einduitslag van 5-0 tegen Estland. Nu hébben ze gewonnen, en dan is de conclusie: 'Ze kunnen het wel, maar doen het niet als het echt belangrijk is'.

Hadden ze verloren dan was de verzuchting: 'Ze kunnen niet eens het fatsoen opbrengen om de schandalige wedstrijd tegen Ierland goed te maken'.

Kortom, wie het slechte in de mens wil zien, zal altijd iets vinden.

En voor de typisch Nederlandse kankeraar is er altijd wel een slachtoffer te vinden. Neem de bondscoach zelf. Experimenteert hij met een wisseling van jeugdige spelers, dan is hij een twijfelaar die geen lijn weet aan te brengen. Houdt hij vast aan de oude garde, dan heeft hij het lef niet niew talenteen kans te geven. Wekt hij de indruk op gemoedelijke wijze met zijn spelers om te gaan, dan wordt hem gebrekkige leiding verweten. Voert hij een beleid van orde en discipline, dan is hij de arrogante kwast die zijn jongens vernedert. En nu hij karakter toont door aante blijven ondanks de teleurstellende resultatetn, wordt hij in de hoek getrapt omdat hij 'geen consequenties verbindt aan zijn eigen falen'.

Als we even een snelle terugblik werpen op de geschiedenis van Oranje, dan hebben we veel om trots op te zijn: Europees kampioen, tweemaal tweede tijdens een WK en door andere landen bewonderd om ons vernieuwend aanvalsspel. Wat zegt de Nederlander zelf: 'Altijd net niet'.

En dan de spelers. Werpt iemand, zoals Ruud Gullit, zich op als de leider van de groep, dan wordt hij afgeschilderd als betweterige zeur die zich niet kan aanpassen aan de heersende cultuur. Blijft iedereen op gelijkwaardige manier met elkaar optrekken, dan is het probleem plotseling dat niemand uit de spelersgroep genoeg in huis heeft om zich als 'captain' te profileren.

De realiteit van het leven, en dus ook van het voetbalspel, is complex. Dat betekent dat 'winnen' of 'verliezen' altijd het niet voorspelbare resultaat is van honderden kleine details. En laat de schoonheid gelijk de lelijkheid van het (voetbal)leven nu zijn dat we gelukkig niet alles zelfs in de hand hebben. Wat mij betreft is het een voordeel dat we een ronde WK overslaan. Kunnen we eindelijk eens afrekenen met alle overspannen verwachtingen.

© 1996-2002 Dagblad De Telegraaf en Jeffrey Wijnberg
Alle rechten voorbehouden