Publicatiedatum: 06-08-2001

MUGGEN EN OLIFANTEN

'Je moet van een mug geen olifant maken', krijgt menigeen te horen die vanwege een kleinigheid een groot drama op touw zet. Het impliciete verwijt is dat iemand de werkelijkheid niet nuchter beziet en om zijn moeder schreeuwt voordat er ook maar iets gevaarlijks aan de hand is. Ik kan hier, eerlijk gezegd, niet mee leven. En dan heb ik het nog niet eens over alles wat met de mug en olifant wordt geassocieerd. Zeg nou zelf: de mug is wellicht klein van bouw, maar is allerminst een onschuldig beestje. En waarom de vergelijking met de olifant dan gemaakt wordt, is mij al helemaal een raadsel. Want de olifant hoor je tenminste nog van grote afstand aankomen; ver genoeg om het heel hard op een lopen te zetten. De mug, daarentegen, is als een gemene sluipschutter die vanuit het niets komt opdagen en, als je hem wilt vangen, ook zo weer in het niets verdwijnt. Ik bedoel, kon ik maar van een mug een olifant maken, dan was het hele probleem al opgelost.

En dan heb ik het nog maar over één mug. Komen ze in groepjes van tien of meer dan is Leiden helemaal in last. Zo herinner ik mij de vakantie van een jaar geleden aan het meer van Balaton (Hongarije) dat in de folder zo prachtig beschreven stond als rustig, luxe en comfortabel. Hadden die reisagenten voor het gemak vergeten te vertellen dat, uitgerekend in ons appartement, hele regimenten muggen gevechtsklaar stonden om een guerilla-oorlog te voeren.

Na de eerste nacht was ik al helemaal kapot gebeten en begon overdag al op te zien tegen de volgende nacht. Om mijzelf te verdedigen spoot ik de hele slaapkamer vol met muggengif en rookte in de voorkamer als een schoorsteen om de verkenners alvast te verdrijven. Omdat ik voortdurend heen en weer rende om de deuren en ramen gesloten te houden, werd ik door mijn vrouw beticht van muggenzifterij. En, krabbend van de jeuk, kon ik haar alleen maar gelijk geven. Sterker nog, als het aan mij lag dan had ik die muggen niet alleen massaal gezift, maar ook nog fijn gestampt en door de wc gespoeld.

Maar, zover kwam het niet. Nadat ik mijn hele lichaam ingesmeerd had met anti-muggencrème, ging ik dodelijk vermoeid onder mijn zelfgemaakte klamboe liggen. En ik had mijn ogen nog niet dicht of het schrille gezoem, gelijk de boor van een tandarts, zwelde aan. Alsof ik aan zelfhaat leed, sloeg ik mijzelf met vlakke hand vol op het gezicht om meer kans te hebben de ellendeling te raken. De 'vakantie' werd één slapeloze strooptocht en de opgerolde kranten vol bloedspetters waren mijn stille getuigen.

U begrijpt wellicht nu waarom de uitdrukking over de mug en de olifant als onzinnig uit ons taalgebruik moet worden geschrapt. Want waar de één gevoelig voor is, daar heeft de ander geen weet van.

© 1996-2002 Dagblad De Telegraaf en Jeffrey Wijnberg
Alle rechten voorbehouden