|
Publicatiedatum:
16-07-2001
AUTORIJDEN IS GEKKENWERK
 Ooit
in de auto vlak voor een tunnel in paniek gedacht: 'Hoe
kom ik daar levend doorheen'? En in een lange file de
neiging gehad om de auto te laten staan en heel hard
weg te hollen? Of bij het invoegen op de autobaan het
angstige gevoel gekregen dat het nooit zou lukken? Dan
is de kans heel groot dat u overspannen bent of dat
u net een beroerd verkeersongeval achter de rug hebt.
Alhoewel, ook mensen zonder ziekte of trauma kunnen
ineens bevangen raken door autovrees. En de ANWB-verkeersbegeleiders
hebben er hun handen aan vol. Dagelijks moeten zij gestrande
automobilisten opvangen die domweg niet meer verder
durven rijden.
En vergis u niet, ook ervaren
vrachtwagenrijders kunnen ineens, door angst overmand,
letterlijk en figuurlijk op de rem gaan staan. Mensen
schamen zich voor hun probleem en proberen, met stug
doorrijden, hun fobie te overwinnen. Maar het zou menigeen
niet misstaan om gewoon het bijltje erbij neer te gooien.
Want autorijden is in wezen gekkenwerk.
Neem alleen al het aantal
auto's. De wegen zijn zo vol met razend verkeer dat
ik mij er dagelijks over verwonder hoe váák
het nog zó goed kan gaan. Een beetje normaal
mens echter voelt aan zijn theewater dat we massaal
met zelfmoordacties bezig zijn. De risico's van het
autorijden zijn namelijk veelvuldig en groot. Het voertuig
zelf kan ineens allerlei mankementen vertonen: een band
die klapt, een remleiding die lekt of de motor die door
kortsluiting spontaan in de fik vliegt.
Dan de bediening van de auto
waarbij schakelen, gasgeven, afremmen, richting aangeven,
lichten bedienen, spiegels kijken en het sturen van
de auto als een complex van vaardigheden in één
vloeiende beweging moet gaan. En dat terwijl de chauffeur
met een mitrailleur aan indrukken wordt gebombardeerd:
stoplichten, verkeersborden, tegenliggers, overstekend
wild of spelende kinderen vragen constant om correcte
inschattingen en adequate manoeuvres. En dan heb ik
het nog over een doorsnee weg op een doorsnee tijdstip
in een doorsnee seizoen.
Want, wie op de Route de
Soleil in de zomertijd tussen de vakantievierende Fransen,
Belgen, Duitsers, Zwitsers en Nederlanders richting
Nice ineens wordt geconfronteerd met omleidingen, tolpoorten
en met lichten knipperende snelheidsduivels, krijgt
mentaal meer te verstouwen dan iemand die wakker schrikt
van zijn ergste nachtmerrie.
Maar goed, laat ik aannemen
dat u, als chauffeur, uw zaakjes aardig op orde hebt.
Dan nog ben je overgeleverd aan de grillen van al die
sukkels die om onbegrijpelijke redenen in het bezit
zijn gekomen van een rijbewijs. En één
verkeerde beweging van een dronken, halfblinde, onhandige
gek en je kunt voorgoed in een rolstoel belanden.
Uiteindelijk vormen de talloze
afleidingen nog het grootste gevaar voor de automobilist
waarbij mobiel telefoneren, jengelende kinderen, partner-ruzie,
snacks eten en muziek luisteren tijdens het rijden nog
het hoogste scoren. Wie dus voorgoed afscheid neemt
van zijn bolide is niet gestoord, maar een verstandig
mens die zijn leven lief is.
©
1996-2002 Dagblad De Telegraaf en Jeffrey Wijnberg
Alle rechten voorbehouden
|
